Niet zo bijdehand qua richtinggevoel
Meestal ben ik niet zo bijdehand qua richtinggevoel. Ik ben zelfs in Center Parcs verdwaald (niet gelogen). Als ik mijn auto parkeer in een parkeergarage, moet de afstandsbediening me helpen hem terug te vinden.
Ik heb het gewoon niet meegekregen. Natuurlijk helpt het wel om goed om me heen te kijken, referentiepunten op te zoeken en zo toch de weg terug te vinden, maar het blijft lastig. Niet direct een talent van mij.
Een dikke duim omhoog
Toch verdiende ik echt een dikke duim omhoog voor mijn richtinggevoel afgelopen zaterdag. Manlief moest zijn nieuwe bril ophalen bij Pearle en dat een dag voor Kerst. Het was keidruk en er was geen parkeerplek te vinden.
We hadden al een rondje buitenom gemaakt, manlief had al een driftaanvalletje gehad, hoog tijd voor een plekje. Aan de buitenkant van de stad waren nog wel wat plekjes.
Oh ja, we hadden op de fiets kunnen gaan, maar omdat er een olifant op mijn hart zit die mijn hartritme verstoort, was dat geen optie.
We parkeerden de auto dus aan de buitenkant (was echt megaduur € 5 voor een uur), maar je moet wat en we liepen richting stad. Ik had een leuk steegje gezien wat ons tussendoor naar de plek van bestemming zou leiden. Dacht ik.
Manlief vertrouwt mijn richtinggevoel niet, dus we stappen kordaat (voor zover ik dat kan zonder compleet ademloos op het asfalt te storten) op de saaie weg naar de brillenman.
We zijn zo’n 200 meter onderweg en ik vraag hem of hij zijn papier en bon bij zich heeft. Nee, dus.
Niet zo bijdehand qua om zijn spullen denken. Haha! Voel ik me toch ietsje beter en minder een loser.
We lopen terug. Ook ik, want alleen voel ik me nog heel onzeker. We komen in de buurt van het steegje en hij zegt: Loop jij alvast het steegje maar in. Yes! Dan durf ik wel.
Het steegje is zo schattig, ik had er een foto van willen maken. Kneuterige huisjes vol charme en kerstdeco staan innig tegen elkaar aan. Klein, fijn en dapper.
Mijn richtinggevoel blijk te kloppen, een knipoogje
Ik loop genietend het steegje door (even een knipoogje) en krijg al snel wat uithangborden in zicht. Ik mag dan geen richtinggevoel hebben, maar het hart van deze shopaholic begint sneller te kloppen als ik de A van Anna van Toor zie en de K van Keurslager.
Een lettergekkie, zoals ik weet nu precies waar ik me bevind.
Ik zet de pas erin, bedenk ineens dat manlief ook nog ergens achter me op weg is en besluit, leunend tegen een muurtje (dat geeft wat stevigheid) op hem te wachten.
Het zal toch niet dat ik gelijk had? Dat mijn gevoel voor richting misschien niet goed is, maar dat ik winkels vanaf een kilometer ruik? Echt wel!
Weet je dat ik dat altijd zo heerlijk vind aan kerktorens? Die zijn zo stoer en groot, ze wijzen je de weg naar de kern van het dorp, maar naar ook de kern van het leven: God.
Toen manlief zich bij mij voegde, kon ik het niet laten een triomfantelijk yes te roepen. Ik mag dan niet zo bijdehand qua richtinggevoel zijn, maar dit had ik toevallig wel goed! Die uitroep leverde me wat verbaasde blikken op, maar ach dit knipoogje moest ik vieren!
Manlief moest toegeven dat ik het dit keer bij het rechte eind had. Dat gebeurt niet vaak, maar nu wel! Ik had natuurlijk verwacht dat hij me zou overladen met complimenten. Not!
Toch is dat zo belangrijk. In ieder geval voor mij. Ken jij ook iemand die je een complimentje wilt maken, maar weet je niet goed hoe?
Kijk dan eens in mijn webshop: deze staat vol pdf’s om een ander te bemoedigen, vol positieve woorden in de vorm van gedichten. Dat zijn de mooiste knipoogjes: iemand anders blij maken.
Hou je haaks!
Alle knipoogjes op een rijtje vind je onderaan deze pagina.
Geef een reactie