Mijn zoon heeft verkering met een man (uit de kast komen 33)

En op een dag kwam de mededeling waar ik een beetje tegen aan had lopen hikken. Zou ik er blij mee zijn of zou ik het vervelend vinden? Ik wist het echt niet. Ik probeerde er al die tijd zonder vooroordelen voor mijn zoon te zijn, maar zou dat nu ook lukken? Want mijn zoon heeft verkering met een man.

Dat was niet wat ik voor hem gedroomd had. Weer een stap in het proces van uit de kast komen.

Hij had al vaker een date gehad, maar nu was het serieus. Natuurlijk was ik heel nieuwsgierig.

Met wat voor type man zou hij thuiskomen? Dat zou ook veel over hemzelf zeggen. En tegen manlief had ik gezegd: eigenlijk is het hetzelfde als wanneer hij met een meisje thuis zou komen. Alleen nu is het een man.

Ik weet dat dit wellicht een beetje gek klinkt, maar ik probeerde het te normaliseren in mijn hoofd dat hij homo is.

Ik was zo bang dat ik anders rare opmerkingen zou gaan maken of vreemde vragen zou stellen.

De dates werden verkering en zo kwam ook het moment dat zoonlief de man waarop hij verliefd was geworden aan ons zou voorstellen.

Het was op een zaterdag en ik was best nerveus. Op Facebook had ik al gespiekt en natuurlijk had ik al wat informatie uit zoonlief gepeuterd. Toch was het spannend.

En daar kwam hij dan! Een verzorgde jongeman die het duidelijker enger vond dan ik.

Zoonlief had ook diverse instructies gegeven (vooral aan mij als moeder). Alsof dat nodig was (hihi!).

Blijkbaar was hij in de veronderstelling dat ik hem anders onder een spervuur aan vragen zou bedelven.

Hij had, zo lief, een bosje bloemen meegenomen. Ondanks Corona toch de allereerste keer een hand gegeven en ons voorgesteld.

En dan begint toch het tikkie ongemakkelijke van een eerste ontmoeting waarin je elkaar nog helemaal niet kent.

Dit gecombineerd met de wetenschap dat dit weleens de eerste ontmoeting van vele zou kunnen zijn, maakt het best beladen en spannend.

Je doet je best om gezellig te zijn en leuk over te komen. Terwijl we elkaar woordelijk wat aftastten, hoorde ik wel constant in mijn hoofd hun twee namen.

Zou het dan toch echt gaan gebeuren? Mijn zoon een relatie met een man? Zou ik hieraan kunnen wennen?

Uit de kast komen was geen probleem, mede door al mijn mamablogs. Zou ik dit ook zonder problemen kunnen accepteren?

Toch klopte het op de een of andere manier wel.

Ik zag de voorzichtige blikken die gewisseld werden tussen hen twee en het dat voelde goed.

Het is ook een rustige, verzorgde, lieve gozer en dat vind ik fijn. Geen overdreven, extroverte man of zo. Ze zijn leuk samen.

En het is goed. Ik heb er vrede mee.

En die rare opmerkingen? Die heb ik natuurlijk gemaakt, zoals dat hij niet in de kasten mag kijken (hoe kom je erop?) en dat ik me stiekem een meisje voorstelde in mannelijke vorm is heel raar. Het is een echte man en echt geen meisje.