Wat ik van mijn moeder leerde en vervolgens weer doorgaf aan mijn eigen kroost: je mag een gegeven paard niet in de bek (mond) kijken.
Onlangs gaf ik een jarige jet iets superleuks (vond ik zelf), iemand anders zag dat en bleef maar roepen dat ze dat al had. Het gevolg? Ik neem voor haar nooit meer iets spontaans mee. Je mag een gegeven paard niet in de bek kijken.
Ik herinner me nog van vroeger dat we een vriendin een serie stenen paardjes gaven. We spraken af elk een paardje te kopen en haar zo blij te maken. Ze waren in de aanbieding bij een winkel.
Hoe leuk was het toen bleek dat we per ongeluk allemaal een verschillend paardje kochten. Bij elk pakje dat ze openmaakte, klonk: hij is hetzelfde, oh nee, toch niet. Dat was zo leuk! Grappig is dat die herinnering altijd een blij gevoel geeft: een knipoogje.
Het was ook helemaal niet erg geweest als er een dubbel paardje bij was geweest, maar dat was niet zo.
Toch was het ook helemaal geen probleem als je iets dubbel kreeg op je verjaardag. Een dubbel doosje Lego verhoogde slechts de feestvreugde. Ook Playmobil of iets anders was geen probleem.
Alleen een boek was wel een beetje lastig, maar dat bewaarde je gewoon voor iemand anders.
Helemaal niet erg. Gewoon dankjewel zeggen en genieten van je cadeaus.
Wat je in ieder geval bijna nooit deed, was zeggen dat je het al had. Bovendien is het ook meerdere keren gebeurd dat als je al je mond opendeed en vroeg of ze het wilden ruilen (want het bonnetje lag bij hen), dat je nooit iets anders kreeg. Een echte no-go dus.
Om de bon vragen kon wel, dan kon je het zelf ruilen.
Dus dat leerde ik als moeder ook aan mijn kinderen: zeg dankjewel en doe niet moeilijk als je het dubbel hebt gekregen. Dat is een van de regels van beleefdheid.
Als rechtgeaarde kringloopshopper (shopaholic confessions) vond ik onlangs een superleuk spel wat me helemaal aan de jarige deed denken. Het zag er ook nog heel netjes uit. Niet iedereen is immers gecharmeerd van spullen die hij de kringloop winkel vandaan komen.
Het moet wel schoon zijn. Roest mag, kale plekjes prima, maar viezigheid? Oh nee! Ik hoefde niet lang na te denken. Ik besloot het leuk in te pakken voor haar verjaardag. Het spel wisselde al snel van eigenaar.
Natuurlijk kocht ik ook een cadeautje van het lijstje, maar dit vond ik eigenlijk nog leuker om te geven. Een lieve verrassing. Ik pakte het netjes in en gaf het aan de jarige.
Haar zus zag wat ze kreeg en blèrde meteen: oh, dat heb je al. Ik heb het weleens gezien. Je hebt het, ik weet het zeker! De jarige aarzelde wat, dus de zus vertelde nog een aantal keer luidkeels dat ze het zeker wist.
Dag leuk cadeautje, dag liefs, dag knipoogje wat ik met zorg had uitgekozen. Net of iemand erop stond te stampen.
Hou je niet van kringloopkoopjes dan is dit een supergoede cadeautip: scoor de dichtbundel Mammoedig voor een medemoeder en maak haar blijf met kwetsbare, bemoedigende, grappige gedichten over het moederschap. Succes gegarandeerd!
Een gegeven paard niet in de bek kijken
Die wist blijkbaar niet wat het gezegde betekent: je mag een gegeven paard niet in de bek kijken. Tja, de volgende keer hou ik me keurig aan het lijstje, geen extraatjes meer. Mij niet gezien.
Daarna heb ik nog wat stekelige opmerkingen gemaakt over de tuin (haar grote liefde). Niet de juiste mindset, I know, maar ik ben ook maar een mens, nietwaar? Hihi!
Hou je haaks!
Alle knipoogmomentjes op een rijtje vind je op deze pagina.
Geef een reactie