Als creativiteit door je aderen kruipt, ontstaat er af en toe een gevalletje zelfbeheersing. Ik krijg een heel apart gevoel van binnen. Niet zoals Corry Konings destijds bedoelde, maar het is wel apart.
In zo’n fase van creativiteit voel ik me dan net een hoarder die van alles zijn huis insleept en er geen afstand meer van kan doen.
Ik vind ook zoveel djngen leuk en vooral een kringloop winkel is een bron van inspratie.
Ook op Vinted kan ik goed mijn creatieve ei kwijt. Maar soms kijk ik om me heen en kom ik tot de ontdekking: waar ben ik in vredesnaam mee bezig.
Gelukkig heb ik in al die jaren shopverslaving (shopaholic confessions) wel wat bijgeleerd. Ik heb geleerd om te kiezen.
En als dat niet lukt, dan is een te volle kast een rode vlag. Dan moet er echt iets uit.
Dat opruimen komt met vlagen en op de raarste momenten. Maar ik luister altijd wel naar die oprispingen van opruimwoede. Ik krijg een heel apart gevoel van binnen.
Als ik daar niet naar luister, komt het er nooit van. Om op te ruimen en dan word ik een hoarder.
Wat nu aan een opruimbeurt toe was, zijn de bakken vol verpakkingsmateriaal. Omdat ik een echte online shopper ben (door mijn lastige lijf), heb ik ook veel verpakkingsmateriaal.
Ik denk dat ik dat weer kan gebruiken en heb het netjes in bakken zitten, maar kom op: drie bakken vol? Bovendien paste het daar niet meer in, dus dan moet er iets uit.
Ik denk dat ik dat maar eens ga reduceren naar een bak (uiteindelijk zijn het er twee geworden: eentje met plastic en eentje met enveloppen en doosjes).
Toch voelt dat weggooien vervelend. Je weet immers nooit of je het nog kunt gebruiken.
Maar ik merk dat dit bij hoarders ook zo werkt: ze bewaren alles omdat het wellicht op een dag bruikbaar is.
In het programma Je huis op orde zie ik dat ook vaak gebeuren. Dat men het nog een keer wil gebruiken.
In Je huis op orde worden alle spullen van de hoofdpersoon c.q. het slachtoffer uitgestald in een loods. Vervolgens volgt het proces van kiezen. Weggooien, recyclen of houden.
Dan denk ik weleens: hoe zou dat van mij eruit zien? Ben bang dat dan een loods niet genoeg zou zijn. En nee, daar ben ik niet trots op.
Daarom wordt het hoog tijd voor een opruimfase, een knipoogje. Alle ballast eruit en weer plek voor wat ruimte. In mijn huis en in mijn hoofd.
Ik krijg een heel apart gevoel van binnen
Want dat is het mooie van opruimen: ik krijg een heel apart gevoel van binnen. Het gevoel van rust wat ik krijg als er weer iets weg is, is zo heerlijk!
Als ik iets mijn huis in sleep, voel ik me altijd een tikkie schuldig. Dat is andersom niet zo. Opruimen werkt bevrijdend.
De ruimte die omstaat kan ik gebruiken om de bollen wol op te bergen, die nu nog op zolder in het washok verblijven na de inpandige verhuizing van mijn beeldjes naar de vitrinekast.
Zo blijf je bezig! Maar dat is niet erg.
Nu is het trouwens wel zaak dat de zakken met ballast die over zijn snel naar de prullenbak c.q. kringloop winkel verdwijnen. Anders ben ik geneigd alles mijn huis weer in te slepen.
De ruimte die ontstaat door al dat opruimen, maakt dat ik weer gedichten kan schrijven. Op een of andere manier lukt me dat niet in een huis vol rommel.
Die gedichten vorm ik weer om tot digitaaltjes, waar je iemand blij mee kunt maken, kunt bemoedigen, een knipoogje bezorgen. Neem eens een kijkje. Ze staan in mijn webshop.
Hou je haaks!
Alle knipoogje vind je onderaan deze pagina.
Geef een reactie