Als je diep in mijn hart kijkt, zou je zien dat ik er best tegenop zag. Ik ben dan ook echt een angsthaas pur sang. Een brug te ver.
Alles wat onbekend is, boezemt me angst in. Hoe dat komt? Geen idee. Het is altijd al zo geweest. Dit betekent echter niet dat ik me hierdoor ernstig laat belemmeren (hooguit een beetje).
Natuurlijk wilde ik me niet laten kennen en stoer en vastberaden besloot ik dat ik niet bang zou zijn. Het leven is daardoor vaak wel een uitdaging. Een brug te ver.
Gelukkig zijn mijn kinderen van mijn angsten verschoond gebleven en ook manlief deelt ze niet. Dit maakt het altijd wel lastig om uit te leggen hoe ik me voel.
Toch ben ik trots op mij dat ik gewoon ben meegegaan en het viel dus echt super mee! Bovendien was het eb op het moment dat wij op onze plaats van bestemming arriveerden, dus wat kon er gebeuren?
De excursie van die dag was: Mont Saint Michel. Deze militaire vesting bleek tijdens de 100-jarige oorlog (15de eeuw) onneembaar. Ik had me voorgesteld dat ik over die lange brug moest lopen richting dit dorpje en omringd zou zijn door opspattend water. Dat leek me echt een brug te ver.
Maar niets was minder waar. Er stond helemaal geen water en per bus staken we de brug over. Toen kon ik mijn angst loslaten (of wegstoppen of uitlachen) en het genieten kon beginnen. We kwamen binnen in het stadje, wat niet meer is dan een smal klimmend straatje met links en rechts winkeltjes en restaurants, maar wel heel sfeervol.
In die shops kun je vooral souvenirs kopen. Die variëren van kaarten, koekjes in blik tot kleding. En niet zomaar kleding, maar met van die superleuke Bretonse strepen. De winkels hingen er vol mee. Verliefd keek ik ernaar. Zucht, hoe moest ik me ooit beheersen?
Mijn schoonzus zag mijn verlangende blikken en smachtende zuchten. Ze kwam met een ondeugende variatie: als ik nu voor jou zo’n trui koop, kun je hem na je Challenge van me terugkopen. Maar dan mag je hem ook dan pas dragen. We hebben er hartelijk om gelachen en niet gedaan. Nog niet!
Het ideetje blijft wel een beetje hangen, maar mijn gevoel zegt tot nu toe dat ik het niet moet doen. Of zou het mijn geweten zijn? Ik heb in al mijn vakanties nog nooit zo weinig uitgegeven als deze keer.
Alleen twee bolletjes wol en een doosje kleurtjes, niet slecht hè? Zou ik zuinig kunnen worden en blijven? Of zou dat een brug te ver zijn? Als je bij Mont Saint Michel helemaal naar boven gaat, kom je helemaal bij het hoogste punt of moet ik zeggen hoogtepunt? Dat is de abdij.
Omdat hoogtes niet echt ons ding zijn, bleven schoonpapa, schoonzus en ik achter bij de winkeltjes en dronken koffie. De mannen (alle vier) klommen naar boven en genoten van het uitzicht (dapper!). Ik wilde dat ik dat ook durfde, maar ik zak echt al door mijn knieën bij de gedachte alleen.
Toen zij terugkeerden (na ongeveer een uur) vonden we het daar wel welletjes en omdat het nog maar 11 uur was, besloten we nog even uit te wijken naar Avranches. Bij het verlaten van Mont Saint Michel zagen we bij de ingang militairen staan met geweren. Brrr, daar krijg je het koud van.
Dat deze maatregelen blijkbaar nodig zijn om onze veiligheid te garanderen. Nou ja, garanderen. Bij maar één Persoon ben je echt veilig.
In Avranches zochten we een lunchplek op. We splitsten ons op in twee groepen en verorberden of een omelet (dat duurde lang!) of een broodje.
Daarna wilde ik nog even bij de Desigual-winkel naar binnen die ik had gespot, omdat één van mijn blouses zoveel vlekjes had dat ik die onmogelijk naar mijn werk kan dragen.
Na onze lunch echter bleek een heleboel winkels dicht te zijn (siësta). En niet eventjes, maar ruim twee uur. Ook de Desigualshop had haar deuren gesloten. Jammer, maar helaas. Dan houdt het op. Hierdoor kwam ik ook niet in de verleiding mijn kledingshopstopchallenge te doorbreken.
Er was wel een ander winkeltje (wat open was) waar ze wol verkochten. Natuurlijk heb ik een paar bolletjes gekocht. Niet uit frustratie of compensatie, maar voor de leut. Ook voor de gein en om mijn grafische oog te trainen, heb ik allerlei sale-aankondigingen gefotografeerd. Echt leuk om te doen.
Een brug te ver
Als het beter voor me is om de winkels te mijden, bedenk ik wel een variatie en maak er het beste van en het werkte! Ik heb er echt van genoten. Dit was geen brug te ver.
Aan het eind van de middag waren we weer thuis en aten we lekker Domino’s pizza. Ik had een glutenvrije variant kunnen scoren bij de supermarkt. Dus everybody happy en zo zou het op vakantie ook eigenlijk altijd moeten zijn.
Meer blogs lezen over mijn kledingshopstopchallenge? Je vindt ze op mijn website. Laat gerust weten wat je ervan vindt.
Daarnaast heb ik als shopaholic pur sang een aantal leuke producten gemaakt met mini-gedichten die heel geschikt zijn voor een koopverslaafd iemand. Altijd met een knipoog.
Je vindt ze in mijn webshop.
Hou je haaks!
Geef een reactie