Vandaag wordt het een spannende dag, want na een week werken ben ik een stuk wijzer geworden. Natuurlijk weet ik,nog lang niet alles, maar een heleboel wel. Ik zie echt wel dingen die voor verbetering vatbaar zijn en daar ga ik het vandaag met de directeur over hebben. Om te zorgen dat de zaken wat eenduidiger, duidelijker en overzichtelijker gaan, heb ik een plan van aanpak bedacht. De manager is op vakantie en de directeur verwacht nu van mij dat ik de leiding neem. Dat valt niet mee na pas een weekje werken (zonder inwerken) en gedeeltelijk meekijken. Dit leverde vrijdag al de nodige paniekmomenten op. Het voelt net alsof je in een diep, zwart gat valt zonder bodem. Bovendien was dat dag drie achter twee beeldschermen en als je dat al ruim een halfjaar niet meer gewend bent (en sowieso is dat een misdaad, vind ik), is dat wel een beetje veel van het goede.
Dus na een paar vrije dagen stressen, slecht slapen en erover bidden en praten, heb ik volgens mij twee keuzes: 1 – ik gooi de handdoek in de ring voor de strijd gestreden is of 2 – ik hanteer de strijdbijl en geef het beste wat ik heb en hoop dat dit genoeg is. Wat raar is dat beide kanten in mij zitten en op de één of andere manier krijg ik ze niet tot één geheel. Het is of de bange, onzekere of de stoere, assertieve. En natuurlijk weet ik dat ze er beide zijn (heb geen persoonlijkheidsstoornis of zo, in ieder geval geen erge), maar ze werken niet samen. Het is of of. Beetje lastig. Toch kan ik wel een keuze maken, want ze zijn allebei mij.
Morgen is het wellicht handig om de stoere, assertieve kant te kiezen als ik een gesprek aanvraag met de directeur. Die zitten meestal niet te wachten op onzeker gebabbel, maar willen weten waar het op staat. Ik heb niets te verliezen (behalve een baan) en als ik me niet zelfverzekerd opstel, zal het allemaal op niets uitlopen. Dan blijft het dweilen met de kraan open en dan blijven mijn inspanningen (en die van mijn collega’s) tevergeefs. Ik merk dat ik mijn zelfverzekerdheid ontleen aan het feit dat ik weet waar ik mee bezig ben en waar ik het over heb. Mijn bangheid komt doordat ik de ander nog niet goed ken en dus niet weet wat ik als reactie kan verwachten. Dat maakt het altijd very scary. Gelukkig heb ik mijn bekkie wel bij me en zal ik me wel redden. Bovendien kan ik ervoor kiezen mijn mond te houden (oké, dat kan ik niet), maar ik heb mezelf er alleen maar mee. Tijdens het sollicitatiegesprek gaf men aan het op prijs te stellen als ik aan kon geven waar het fout gaat, maar ik vraag me af of ze na vandaag nog zo blij zijn.
Mijn plan van aanpak? Een collega die nu iets anders doet en ook een financiële achtergrond heeft, inschakelen. Ik heb het nodig om met iemand (van hetzelfde niveau) te kunnen sparren, samen plannen te bespreken en uit te voeren (ik ben toch niet zo’n Einzelgänger als ik altijd dacht). Ik kan niet zonder een maatje van hetzelfde kaliber als ik. Waarschijnlijk is dit ingeschapen. Toen God de mens schiep, gaf Hij Adam ook een maatje (Eva) om mee samen te zijn, te leven en vrucht te dragen. Eva nam trouwens genoegen met bladeren om zich te kleden. Kan ik een voorbeeld aan nemen. Ik hoop dat de directeur vandaag openstaat voor mijn plannen (en ook de collega die ik als partner wil), zodat mijn goede ideeën zich kunnen verspreiden over de hele organisatie en een ieder daar de vruchten van plukt. Het zou eigenlijk wel heel gaaf zijn als ik zijn instemming krijg (en het liefst ook de vrije hand). Ten aanval!