Foto Nick als keeper

Waarom voelde ik de behoefte om me te verdedigen? Die vraag speelde gisteren de hele dag door mijn hoofd (ik werd er gek van!). Ik deelde vorige week met een goede vriendin dat ik naar Rotterdam zou gaan voor een gesprek. Ook vertelde ik wat de reden van mijn bezoek zou zijn (een second opinion voor mijn ADHD-diagnose). Naar aanleiding van mijn ontboezeming vroeg ze zich hardop af wat de meerwaarde zou zijn als ik zou weten dat ik geen ADHD heb. Ze vroeg zich af of ik er wel wijzer van zou worden en dat ik gewoon zo ben en dit moest accepteren. Het voelde als een aanval en zo was het echt niet bedoeld. Daardoor heb ik me echter wel verdedigd en later baalde ik daar (stevig) van.

Mijn verdediging bestond uit uitleggen waarom ik me zelf niet ADHD herken. Ik kan bijvoorbeeld wel heel goed prioriteiten stellen en tien dingen tegelijk, raak de kluts maar zelden kwijt en al helemaal het overzicht niet. Dus een klassiek geval van ADHD ben ik in ieder geval niet. Onlangs hoorde ik op Grootnieuwsradio een gesprek over hoogbegaafdheid. Ik had echt een “Oh ja, erlebnis”, een aha-ervaring, of de puzzelstukjes op hun plek vielen. Toen ik me er later in verdiepte, bleek dat de diagnoses nogal eens door elkaar gehaald worden. Er zijn behoorlijk wat overeenkomsten. Dit was ongeveer de strekking van mijn betoog aan haar, maar nu ook aan jullie.

De gedachte dat ik een verkeerde diagnose heb gekregen, zat en zit me dwars. En waarom? Niet omdat ik zo überslim ben (echt niet), maar er kloppen gewoon teveel dingen niet. En dus ben ik gaan graven (symptoom hoogbegaafdheid?). Een second opinion leek de beste optie. De coach in Rotterdam was vriendelijk, kordaat en kundig. We hadden een gratis kennismakingsgesprek en ik propte zoveel mogelijk info in mijn gratis uurtje. Ze kon (helaas) geen diagnose stellen n.a.v. deze eerste meeting (logisch), maar het zou haar niet verbazen als ik hoogbegaafd ben. Helaas is haar tarief behoorlijk hoog en wordt er niets vergoed. Dus ik moet nog even nadenken of ik wel of niet coachingsgesprekken wil. Mijn jeugd heb ik al verwerkt met een andere hulpverlener. Bovendien wil ik alleen maar weten wat ik heb. Wie weet staat ze daarvoor open en heb ik aan twee gesprekken genoeg. Wat ik vooral wil weten is, waarom ik altijd (vooral in een werkomgeving) vastloop in verveling. Zodra alles op orde is, raak ik bored-out. Geen uitdaging meer, dus geen motivatie meer. Echt heel irritant. Als ik zou weten, wat het is, zou ik er iets aan kunnen doen.

Hoe het ook zij, ADHD of hoogbegaafd, is hier nu niet de issue. Wat wel de vraag is, hoe het komt dat ik zo de behoefte voelde me te verdedigen, toen mijn vriendin niet begreep wat me dreef. Ik wilde gewoon heel graag dat ze me aanvoelde. Misschien heeft het wel te maken met het feit dat ik vroeger mijn koopverslaving ook met hand en tand verdedigde. Het is een tweede natuur geworden. Ik had altijd wel een goed smoesje om mijn foute gedrag te verdedigen, terwijl ik best wist dat ik niet goed bezig was. Nu zijn mijn motieven zuiver en weet ik dat ik er alles aan doe om een goede baan te vinden en dit onderzoek kan me daar verder mee helpen. Ik ben ook serieus aan het studeren. Als ik weet, dat ik op de goede weg zit, is het dan nog belangrijk wat een ander van me vindt? Als het oké is tussen God en mij, wat zal (de mening van) een mens mij doen? De volgende keer zal ik er de liefde en bezorgdheid in lezen en het in mijn hart sluiten als een stukje vriendschappelijke betrokkenheid.

En dan nu een stukje zelfreflectie: wat voor een vriend ben ik zelf? Steun ik mijn vrienden, ook als ik hun standpunt niet helemaal kan meevoelen? Voelt een ander zich nog steeds geliefd als ik hem of haar ergens op aanspreek? Wil ik het beste voor mijn vriend of is alleen mijn opinie belangrijk? Ik ben goed gebekt en ben altijd bereid (gevraagd en ongevraagd) mijn mening te geven. Dus misschien is het goed om eerst bij mezelf te beginnen, zelf ook een goede vriend zijn. “Een vriend heeft te allen tijde lief”, staat in Spreuken (Bijbel). Eigenlijk heel goed om dit in gedachten te houden, als ik mijn vrienden spreek.