Elke dag is een feestje. Gisteren was ik getuige van een feest. Ik had verwacht dat het me meer zou doen. In plaats daarvan dacht ik steeds aan een andere optocht… Naast al mijn gekke gewoontes waar ik al eerder over geblogd heb, zal ik er vandaag nog maar één opbiechten. Mensen die me persoonlijk kennen en weleens in mijn huis zijn geweest, kan het niet zijn ontgaan. Ik ben een supergrote fan van Disney. Vooral Mickey Mouse is favoriet. Hij heeft van die mooie grote zwarte oren, een leuke rode broek en schattige gele schoensloffen. Hij is om op te vreten. Diep in mijn hart heb ik een hekel aan Minnie, want zij heeft zijn hart gestolen. In mijn huiskamer kun je mijn grote vriend dan ook in diverse maten terugvinden. Van piepklein tot groot heeft hij een plek(je). En ook Minnie verdraag ik per gratie, ook vanwege haar goede kledingsmaak (rood met witte stippen).
Gisteren bestond Disneyland Parijs 25 jaar en we hebben er als gezin al twee keer een bezoek gebracht. Vanwege dit feestelijke feit was er een show en juist op dat moment bevond ik me op Facebook (wat een toeval, ahum). Ik was van plan mijn hart eens flink op te halen aan die parade en show. Maar wat er gebeurde, dat niet. Ik vond het leuk, vrolijk en mooi, maar het bezat me niet. Eerder zou dat wel het geval zijn geweest. Stond ik als een klein kind bijna te kwijlen bij de optocht. Misschien kwam het, omdat ik er nu niet fysiek bij was? Ik denk het niet. Ik denk dat het komt doordat ik dacht aan een andere tocht.
De tocht van Jezus Christus, Die met het kruis op Zijn rug en de doornenkroon op zijn hoofd, op weg ging naar Golgotha. Op weg om daar gekruisigd te worden, vanwege mijn zonden, fouten en gebreken. Om de toorn van God te dragen en mij op die manier vrij te maken. De Via Dolorosa (lijdensweg) die aan het kruis haar climax bereikte, toen Hij riep: “Mijn God, Mijn God, waarom hebt U Mij verlaten.” Dat bereikt mijn hart wel. Zoveel liefde kon alleen Hij mij geven (en ook aan de rest van de wereld) en eindelijk ben ik daarvan doordrongen. Eindelijk is Hij de bodem van mijn bestaan geworden. Eindelijk hoeft hij die plaats niet meer te delen met Mickey Mouse.
In de Disneyparade werd gezongen dat je dromen uit zullen komen door de magie van Disney (dreams will come true for many years to come, forever and ever and ever more). En geloof me, het heeft zijn bekoring en ik vind het ook nog steeds superleuk, maar het vult het gat in mijn hart niet meer. Jezus vult mijn leegtes en Hij is nu de Bron van mijn leven. Dankzij Hem komen mijn dromen uit voor eeuwig en altijd. Dankzij Zijn passion (ook een mooie optocht vanavond) voor ons, kan Hij wat Hij belooft waarmaken. Every day is a celebration, omdat ik weet (helemaal zeker, zonder eigenlijk) dat het beste nog komt, dankzij Hem!