img 1778Ben ik eigenwijs uniek of onwijs irritant? Één van de dingen die ik heel belangrijk vind, is origineel zijn. Ik heb echt een hekel, (ho stop, dat is te sterk uitgedrukt), moeite met (goed zo, veel beter) mensen die niet origineel zijn. Die zich altijd spiegelen aan een ander en daar ook nog gelukkig mee lijken te zijn. Ik vind dat zooo jammer. Ieder is uniek gemaakt door onze God en Hij heeft zijn best gedaan ons met onze eigen gaven en talenten toe te rusten en daarom is het zonde als je niet jezelf bent of durft te zijn. Als je je oren laat hangen naar wat anderen zeggen, word je een kameleon. Het lijkt me heel moeilijk (als je het al doorhebt, dat je zo bent). Je bent constant bezig op te letten wat anderen dragen, zeggen of doen.

Ik vraag me weleens af waarom ik zo’n aversie tegen heb tegen kopiegedrag. Ik denk omdat dit komt, omdat ik mezelf een beetje herken (tegen wil en dank) in dat mee willen doen. Ik wil graag ergens bij horen, meedoen. Dat loopt zo vaak uit op een teleurstelling (als het me mijn identiteit kost). Ook qua kleding. Ik word vaak op ideeën gebracht door wat anderen dragen. Dan wil ik het ineens ook. Nu stap ik niet meteen een winkel meer in, maar kijk eerst mijn garderobe maar eens na. Meestal heb ik wel iets om een dergelijke look te creëren. En soms doe ik dat en dan blijkt het me helemaal niet leuk te staan (ik had dus mijn energie beter ergens anders in kunnen steken). Zo zie je maar weer, dichtbij mezelf blijven is het allerbeste.

Het andere gebeurt ook weleens. Ik koop iets (voordat mijn challenge startte) en ben daar superblij mee. Dan komt er iemand (een heel onaardig iemand), die vindt wat je draagt ook leuk en koopt hetzelfde of nog erger: iets leukers (hoe durft ze!). Dat mooie detail wat mijn outfit mist, heeft haar aanschaf wel. Dan heb ik de neiging om te doen wat de stiefzussen bij Assepoester deden: de kleren van haar (irritante) lijf scheuren. Heel onvriendelijk, onaangepast en onaardig (I know). Want dat doe je niet, dat is asociaal. Dus wat deed ik dan (al 100 dagen doe ik dat niet meer)? Ik ging dan shop in, shop uit om weer iets nieuws te scoren, want als ik een kopie word van een ander, hoeft het niet meer. Ik heb heel hard gevochten om origineel te zijn, dus ik vond (toen) dat ik reden genoeg had om even te shoppen. Ik weet nu wel beter (meestal). Wat ook weleens gebeurd is, is dat een vriendin en ik apart van elkaar iets kochten en met hetzelfde thuiskwamen. Daar kan ik dan hartelijk om lachen (en zij ook).

Uniek zijn betekent ook dat ik eerlijk ben, dat ik mezelf durf te zijn met mijn voor- en nadelen. Toch lukt dat niet bij iedereen. De ene mens lijkt het beste in me naar boven te halen, de ander het slechtste. Heel raar is dat. Soms kom ik bij mensen, daar voel ik me veilig (heel belangrijk voor me) en dan is het heerlijk om uniek te zijn. Dan hoef ik niet zo na te denken over wat ik aantrek. Bij andere mensen ben ik meer op mijn hoede (achter mijn muur), omdat ik gekwetst ben (door hen) of omdat ik iemand nog niet ken. Dan kan ik behoorlijk irritant uit de hoek komen. Je raadt het al, dan is het heel belangrijk wat ik aanheb. Ik laat niet mezelf (dus mijn beste ik) zien. Jammer is dat, maar wat doe je eraan? Tips zijn welkom.

Iedereen wil aardig gevonden worden, toch? Ik wel, ben er best gevoelig voor. Maar als het me mijn identiteit kost, dan wil ik niet (meer) leuk gevonden worden. Een bijzonder spanningsveld is dat. Het lijkt me fantastisch om altijd op mijn strepen te durven staan. En als ik een mening heb, die te (blijven) verdedigen. Maar waar ligt de grens tussen sociaal en asociaal? Je hebt toch met mensen met gevoelens te maken en daar probeer ik ook rekening mee te houden.  Dus wanneer ben ik eigenwijs uniek of onwijs irritant en wie ziet het verschil? Best lastig om dit te beoordelen. Ik ben het allebei weleens. Eigenlijk wil ik gewoon wijs zijn in elke situatie, dus ik weet bij Wie ik dan moet zijn.