Weet je wat erg is? En dat niet alleen, het is ook nog confronterend en het zou bovendien ook nog komisch zijn als het niet vooral beschamend zou zijn. Beschamend en grappig tegelijk.
Ik vertelde het gisteren aan mijn vriendin en die lag bijna letterlijk dubbel van het lachen. Eerst geneerde ik me er een beetje voor om dit met jullie te delen, maar omdat het toch ook wel echt humoristisch is (gezien de reactie van mijn vriendin), besloot ik dapper te zijn en een blog over beschamend en grappig te maken (slik!).
Sinds een paar dagen ben ik bij een nieuwe werkgever begonnen (alweer). Het voelt nu goed, dus ik hoop hier een lange carrière te hebben. Één van mijn nieuwe collega’s had zo’n bekend gezicht, maar het gebeurt wel vaker dat je iemand tegenkomt die bekend oogt, dus ik probeerde het los te laten.
Maar op één of andere manier bleef ik ermee bezig. Ik polste een andere collega en vertelde dat ik het gevoel had hem eerder te zijn tegengekomen.
Deze vertelde dat hij voorheen pakketbezorger was geweest (oh nee, daar kende ik hem van). Je voelt de bui nu vast wel hangen (hier hielp geen paraplu tegen).
Ik maakte mezelf wijs dat hij mij heus niet had herkend. Met zo’n beroep kom je op zoveel adressen, dus ik waande me veilig.
Op een gegeven moment kon ik hem alleen spreken en ik kon het niet laten (je weet inmiddels hoe ik ben) om toch eens onschuldig te informeren. Inderdaad, hij was pakketbezorger geweest.
Dit was alweer twee jaar geleden. Ik voelde me steeds veiliger. Hij zou mij echt niet herkennen. Niets bleek echter minder waar: hij herkende me wel en dat was nog niet het ergste: hij weet ook nog waar ik woon! Hilarisch, maar tegelijkertijd beschamend.
Jaja, dan word je wel met je neus op al die pakjes gedrukt. Ik was echt wel een regelmatige klant (oeps!). Gelukkig deed hij er niet vervelend over.
Hij was alleen maar blij dat ik vaak thuis was om de pakjes aan te nemen (zodat ik me tegen een ander niet hoefde te verantwoorden). Ik heb hem meteen maar even verteld over mijn kledingshopstopchallenge. Hij moet natuurlijk geen verkeerde indruk van me krijgen (als hij die al niet heeft).
Ik ben echt blij dat dit nu gebeurde en niet een jaar geleden toen ik nop op en top shopte en kocht en aanschafte… Wat zou ik me gegeneerd hebben.
Nu is dat toch anders. Ik durf mezelf weer onder ogen te komen en dus ook anderen. Dat heeft deze kledingshopstopchallenge toch uitgewerkt. Als je je gaat schamen voor de postbode of voor de buurt, dan is het echt tijd om te stoppen of in ieder geval te minderen.
Wat kan er in acht maanden veel veranderen! Al tweederde van het jaar van mijn kledingshopstopchallenge is voorbij en het wordt echt steeds makkelijker, hoewel er af en toe best een moeilijk moment tussen zit (shopaholic confessions).
Beschamend en grappig
Als ik deze collega tegenkom, zal ik even denken aan mijn oude leven. Beschamend en grappig tegelijk, haha! En niet alleen dat, maar ook aan het feit dat ik al zo ver ben gekomen. Daar ben ik toch best een beetje trots op. Ik wist niet dat ik het in me had.
Eigenlijk een prachtige motivatie om het vol te houden, nog maar vier maanden!
Vind je het leuk om nog meer ontboezemingen te lezen? Kijk dan ook eens bij mijn andere blogs over mijn kledingshopstopchallenge.
Hou je haaks!
Enne… heb je wat motivatie nodig om het vol te houden als je net als ik aan het minderen of zelfs stoppen bent met kleding kopen?
Kijk dan eens in mijn webshop vol digitaaltjes. Daar zitten zulke leuke bij voor shopaholics zoals wij. Voor nog geen euri. Dat ken net toch?
Geef een reactie