Sinds ik thuis zit met een lastig lijf, heb ik veel geleerd. Dingen die ik niet per se wilde leren, maar wel dingen waardoor ik nu anders naar de wereld kijk, anders naar mijn naaste kijk. Dit column gaat dus over anders naar de wereld leren kijken.
Eerst werd ik opgeslokt door mijn eigen leven, door al mijn drukke bezigheden, door mijn kinderen. Nu word ik meer in beslag genomen door mijn lastige lijf.
Als je vijf dagen of meer achter elkaar je hartslag voelt, omdat je hart onregelmatig klopt, kost dat meer energie dan je zou willen.
Door dat lastige hart voel ik me vaak behoorlijk vervelend, onrustig en angstig. Toch ben ik gaan nadenken in dit proces over wat ik nog wel kan (een goede mindset), want niets doen en in bed blijven liggen, is voor mij geen optie.
Gelukkig is mijn haakpen een van mijn beste vriendinnen en het is heerlijk om te doen. Maar dat kan niet de hele dag. Dan krijg je blessures. Wat dan?
Zoveel bezoekers krijg ik nu ook niet per week. Dat doet me verdriet, maar aan de andere kant: hoeveel doe ik voor een ander?
Toen ik eerlijk bij mezelf naar binnen keek, moest ik concluderen: bar weinig.
Vaker was ik druk met mijn eigen besognes. Nu zag ik een kans om het anders te doen. Ik zat dan wel thuis, (want alleen op pad met een rammelend hart is geen goede combi), maar wat kon ik nog wel?
Niet zozeer voor jezelf, maar juist als zegen voor een ander. Iemand anders een knipoogje bezorgen, een hart onder de riem steken en bemoedigen. Zo probeer ik het leven een ietsje lichter te maken, anders naar de wereld leren kijken.
Haken was een (door een overvloed aan dekens, geef ik ze heel graag weg), maar ik wilde meer. Omdat ik altijd al veel bezig ben met grafisch design, besloot ik dat ik hier mee verder wilde en natuurlijk ook met mijn positieve woorden. Want praten doe ik al vanaf mijn geboorte.
Gelukkig heb ik hiervoor alleen een goede laptop nodig (check), een grafisch programma (check) en veel tijd. Schaakmat. Ik had alledrie. Ik popelde om aan de slag te gaan.
Vanaf dat moment besloot ik mijn talent als kletsmajoor in te zetten om een ander te bemoedigen. Mijn dagen zijn gevuld met het schrijven van gedichten, wat geresulteerd heeft in de dichtbundel Mammoedig (geen typefout) en het maken van jpg-files waarin ik die gedichten verwerk en ook positieve woorden verwerk.
Iedereen kan immers elke dag wel een knipoogje gebruiken?
De gedichten in de bundel zijn geschreven voor moedige moeders, die niet opgeven en blijven vechten voor het welzijn van haar kind(eren). Maar ook durven toegeven dat het moederschap ze soms echt gestolen kan worden.
Zo kan ik ondanks dat ik aan huis gebonden ben, toch tot zegen zijn. Die vijf jaren thuiszitten zijn dus niet onproductief geweest. Natuurlijk hoop ik op herstel, dat blijft. Zo probeer ik een goede mindset te houden.
Anders naar de wereld leren kijken
Want dit klinkt allemaal best mooi, maar het liefst ga ik er weer zelf op uit en wil ik me helemaal niet druk maken over hoe ik me voel.
Er zijn ook dagen dat ik liever mijn bed niet uit kom en denk: het kan me allemaal gestolen worden. Anders naar de wereld leren kijken? Het kan me wat. Ik wil gewoon weer uit de weg kunnen.
Toch merk ik dan altijd dat ik weer een knipoogje van God krijg (een berichtje, kaartje of een lief mailtje), waardoor ik toch weer vooruit kan.
Ik heb nog zoveel meer om voor te leven dan Anne Frank had. Als zij zo kan denken, moet ik het zeker kunnen.
Af en toe naar de kringloop winkel met manlief helpt ook (shopaholic confessions). Vooral als ik weer iets moois voor weinig heb gescoord.
Maar tot dat herstel er is, doe ik wat ik kan (opgeven is geen optie). Niet alleen voor mezelf, maar misschien nog meer voor een ander.
Hou je haaks!
Alle knipoogje op een rijtje vind je onderaan deze pagina.
Geef een reactie