In de spotlights
Mijn verzameling met beeldjes van Britto en Jim Shore is inmiddels best een hele collectie te noemen. Hoe hou ik het leuk? In de spotlights.
Ik heb de beeldjes in de loop van de tijd verzameld en mooi neergezet. Altijd riep ik: ze mogen nooit in een vitrinekast.
Ik ken mijn neiging tot obsessies en weet dat het verzamelen zomaar kan ontaarden in hamstergedrag.
Dus geen vitrinekast voor mij, dacht ik. Maar nu heb ik het bovenste deel van onze buffetkast toch gebruikt voor mijn beeldjes.
Dat komt omdat ik anders mijn collectie wekelijks moet afstoffen. Dat is op zich niet erg, maar ik ben altijd bang dat er een beeldje sneuvelt,
Het gebeurde me onlangs. Minnie brak in vier stukken. Gelukkig kon ik een nieuwe kopen, maar toch… dat was toch een tikkie pijnlijk voor mijn portemonnee.
Ik had het geluk dat dit beeldje nog verkrijgbaar is. Dat is niet altijd zo.
Bovendien bekruipt me bij het zien van mijn verzameling altijd een gevoel van hebberigheid. Ik wil steeds meer.
Bovendien is er altijd dat schuldgevoel. Je kunt ook anderen blijmaken met je geld.
Dit beeldje vervangen kostte € 50. Ik kan het maar een keer uitgeven. Nu heb ik het aan mezelf besteed. Ik had het ook kunnen doneren aan een goed doel.
Dat heb ik niet gedaan. Dit keer. Maar ik hoop dat ik door er over te schrijven, guller word.
Om mezelf een beetje in de hand te houden en echt te genieten wat wat ik heb, heb ik nu een groot deel in het bovenste deel van mijn buffetkast gezet.
Ik kies nu bewust welk beeldje ik in de spotlight zet en geniet daar extra van. Echt even een knipoogje.
Met Valentijnsdag in zicht, heb ik nu van Britto het beeldje met de ballon staan en van Jim Shore Mickey als Cupido en Minnie die een hartje vangt.
Minder schuldgevoel zorgt voor een knipoogje
Dit maakt dat ik er extra van geniet, minder hoef af te stoffen en ik elke keer een beeldje kan wisselen. Bovendien denk ik er echt bewust over na welk beeldje ik in de spotlights zet.
En ik voel me minder schuldig over mijn verzamelzucht.
Met verjaardagen komt Mickey met cadeautje uit de kast, etc. Het voorkomt graaigedrag, ik zie niet wat ik mis en geniet meer van het moois wat ik wel heb.
De andere beeldjes staan gezellig bij elkaar (jaja, in een vitrinegedeelte van de buffetkast) totdat zij in de spotlights mogen. Ik kan ze wel zien, maar ze vallen niet zo op.
Dan mogen zij genieten van de aandacht die ze krijgen. Even een knipoogje.
Bovendien vind ik een hele serie beelden bij elkaar ook altijd heel confronterend. Wat heb ik veel (nodig) en wat heeft een ander vaak veel minder. Hoe oneerlijk.
Dat houdt bij mij ook wel vaak de hand op de knip. Ik schaam me soms zo voor mijn koopgedrag (shopaholic confessions). Voor het verslaafd zijn aan mooie spulletjes, terwijl een ander in het puin naar geliefden zoekt.
Soms gooi ik ook een heleboel weer naar de kringloop. Kan ik al die rommel niet langer verdragen. Of ik schrijf er een gedicht over. Om te relativeren.
Daarom is het belangrijk altijd oog te houden voor de ander en me te blijven bedenken wat echt belangrijk is en waarde heeft. Er zijn voor de ander. Te laten merken: ik denk aan je.
Verzamelen is vaak heel egoïstisch. Iemand blij maken met een kaartje is naastenliefde.
Dat knipoogje kan ook jij geven aan iemand die het nodig heeft.
Mijn liefde voor verzamelen heeft geresulteerd in een heel arsenaal kaartjes met een knipoog om iemand te bemoedigen, even te laten weten: hé, ik denk aan je.
Je vindt ze in mijn webshop.
Hou je haaks!
Oh ja, nog veel meer ontboezemingen over de balans tussen geven, genieten en graaien, lees je onderaan de pagina knipoogjes.
Geef een reactie