img 1903Het begon donderdagochtend met een telefoontje. Er belde iemand om te vragen of mijn C.V. op Monsterboard nog actueel was en of ik nog werkzoekende was. Dat antwoordde ik bevestigend. Vervolgens vertelde ze (bijna een naamgenoot) dat het leuke was dat we dezelfde geboorteplaats deelden. Ze is in dezelfde plaats geboren en getogen als ik. Zo leuk! Ik ontdooide een beetje. Ik had namelijk al meer telefoontjes gehad naar aanleiding van mijn C.V. op Monsterboard en meestal bekoelde het eerste enthousiasme van de recruiter zodra het woord parttime viel. Nu echter niet. We hadden een leuk gesprek en ze vroeg me of ik langs wilde komen. Het was dichtbij, dus ik dacht: wat heb ik te verliezen. Ik opperde om diezelfde dag een bezoekje aan hen te brengen. Dat was prima (oeps!). Ze zou me een mailtje sturen met het verzoek nog wat aanvullende gegevens te mailen.

Natuurlijk ging ik akkoord. Wie a zegt, moet ook b zeggen. In het mailtje bleek dat ik mijn diploma’s moest mailen. Nog nooit, in mijn hele (indrukwekkende) carrière, had er iemand naar mijn officiële papieren gevraagd. Omdat ik ze tegen was gekomen tijdens mijn opruimmanie wist ik waar ze (ongeveer) moesten liggen. En jawel, na enig zoeken, heb ik ze gevonden. Keurig bij elkaar in een doos. Kwam mijn ijver toch mooi van pas! Ik maakte foto’s van mijn MAVO, HAVO, type- en MBA-diploma (that’s’all, folks!) en mailde ze. Wat lijkt het aan de ene kant lang en aan de andere kant nog maar zo kort geleden dat ik zo jong was. Zucht! Met trots bekeek ik mijn typediploma. Met lof geslaagd. Altijd leuk om te zien. Ik heb ze snel weer opgeruimd, voordat de melancholie kon toeslaan.

Daarnaast moest ik twee referenties doorgeven. Gelukkig was ik zo bijdehand hen om toestemming te vragen, voordat ik hun namen en telefoonnummers bekend maakte, want ze zijn beiden gebeld. Hier ging iemand grondig te werk (goeie roots, haha). Beiden hadden een goed getuigenis van me gegeven (pak van mijn hart), wat natuurlijk super is. En weet je wat ik ook heb gedaan? Mijn blog: Geachte potentiële werkgever, heb ik meegestuurd. Dan konden ze zien wat voor vlees ze in de kuip gebben. Met programma’s kan ik leren werken, wie ik ben, kan ik niet veranderen. Toen ’s middags het gesprek plaatsvond, gaf ze aan dat ze erom had moeten lachen. Ze was het helemaal met me eens (mission accomplished). Toen bleek ook dat er wel degelijk een vacature beschikbaar was. O, help! Ik was gewoon als mezelf gekomen, geen gedoe, vette make-up of wat dan ook. Wel netjes, maar niet opgedoft. Ze vertelde er eerlijk bij dat het om een fulltime vacature ging, maar dat ze heel enthousiast over me was en dat ze dit zou proberen over te brengen op de directeur.

De volgende dag werd ik gebeld: ik mocht bij de directeur op gesprek komen. Die blijkt in dezelfde plaats te wonen als ik (altijd prettig om een overeenkomst te hebben) en hij was zo enthousiast over mij (of hij zat zo omhoog, haha) dat ik morgen al mag beginnen (slik!). En of ik meteen al 32 uur kon. Oepsie! Gelukkig was 28 uur ook goed. En wat het grappigste is? Het UWV had me benaderd met de mededeling dat ik me a.s. woensdag bij hen moest melden om te praten over mijn werkloosheid en eventuele interessante alternatieve vacatures (zoiets). Ik zou ook werk onder mijn niveau en werk verder weg moeten aannemen (jakkie). Nu is dat helemaal niet leuk, maar ik had gebeden en verteld aan God dat ik dat helemaal niet zag zitten. Of Hij er alstublieft voor wilde zorgen dat ik niet naar dat gesprek zou hoeven. Dat er een goede reden zou zijn om het af te zeggen. Ik had niet gedacht dat dit het antwoord zou zijn. Eigenlijk heb ik deze baan niet gevonden, maar vond de job mij.