Er is iets waar ik naast shoppen geen weerstand aan kan bieden. Daarom vertoef ik ook zo graag in Ouddorp. Zon, zee en strand.
Dat heeft niet te maken met de mensen daar of met het weer (wel een klein beetje, oké). En ze hebben er erg leuke winkeltjes waar je heerlijk kleding en andere zaken kunt shoppen, maar de belangrijkste oorzaak is de zee. De eindeloze einder met zijn eeuwige branding hebben een magische aantrekkingskracht op me.
De tijd verglijdt zonder spijt en onrust wordt aan kalmte gewijd. Je merkt het: ik word er bijna dichterlijk van. Maar zonder grappen, zet me neer bij zee en je hebt geen kind aan me.
Gelukkig beschikt Frankrijk ook over een kust. Dus na een ochtendje lezen, luieren en haken in de zon, besloten we dinsdagmiddag af te reizen naar zee en strand. Dan was het trio compleet (samen met zon). Manlief had bedacht dat er in de buurt van Mont St Michel wel strand zou zijn. Niet dus (zucht).
Daarom moest de wegenkaart worden geraadpleegd en kwamen we tenslotte (na nog een halfuur rijden) uit op een strand waar met Blowkarts werd gesurft. Daar stapten we uit. De zee was voor het blote oog niet zichtbaar. Wel jammer voor schoonpapa. Die had zich verheugd op een flinke branding. Ik ook, maar we komen vast nog weleens bij zee en dan nemen we hem gewoon mee.
De jongens ondernamen de dappere tocht richting minibranding. Ik aarzelde even maar kon het niet laten en volgde even later. De rest bleef achter. Het schelpenzand veranderde weldra in een kleiachtige, drassige, moerassige toestand, maar dat hield ons viertjes niet tegen en vastbesloten zetten we door.
De branding stelde weinig voor, maar de tocht er naar toe zorgde voor genoeg hilariteit. Onze teenslippers kleefden vast aan het zand of verdwenen in de modder. Op een gegeven moment zat alles onder die brij.
En mijn arme Tijntenen (gelakt met nagellak van Tijn-serious request) hebben dit vast niet overleefd (dat hebben ze gelukkig wel). Ik weet niet of ik nagellak bij me heb (nope).
Zelfs mijn camera werd dit zanderige lot niet bespaard en raakte besmeurd. Gelukkig bleef de lens wel schoon. De zee was heerlijk warm en we spoelden onze slippers schoon (zo goed en zo kwaad als dat ging) en toen werd op blote voeten de terugtocht aanvaard.
Daarna persten we ons met z’n zevenen weer in de auto (voor een 7-persoons is een Zafira echt niet groot, maar het paste). Back home. Tijdens de heenweg kozen we noodgedwongen de toeristische route, maar op de terugweg vrijwillig.
We reden langs bossen, over glooiende hellingen en veel, heel veel rotondes. Wat is Gods schepping mooi en wat is het eigenlijk bijzonder dat wij hiervan nu op deze manier mogen genieten.
Zon, zee en strand
Op zo’n heerlijke dag vol zon, zee en strand komt de verleiding om iets te kopen nauwelijks in me op. Ik geniet van de natuur om me heen en natuurlijk van mijn familie. Wat heeft een mens verder nog te wensen?
Vind je het leuk om nog meer blogs te lezen over mijn kledingshopstopchallenge? Dan kan dat. Laat vooral weten wat je ervan vindt.
Oh enne… Ben je net zo koopverslaafd als ik en kun je wel wat aanmoediging gebruiken om het vol te houden? Kijk dan eens in mijn webshop. Mijn liefde voor gedichten en mijn shopaholic zijn heb ik gemixt tot producten met een knipoogje.
Hou je haaks!
Geef een reactie