Het was even haasten zondagmorgen (zoals gewoonlijk), maar tegen half 10 was het dan zover. Ik zat (en onze zoons) en nog redelijk comfortabel ook, toen ik ineens werd gestoord door een kriebel en niet zomaar één, nee echt zo’n gekmakende en het ergste was ook nog dat ik er amper bij kon.
De kriebel zat achterop mijn rug. Hoe kwam die daar en nog belangrijker: hoe kreeg ik die weg en liefst zo snel mogelijk. Tja, wat doe je dan? Ik heb iets gedaan wat ik vorig jaar niet overwogen zou hebben, maar nu resoluut wel. Wat een verademing was dat, zeg!
Negeren was mijn eerste optie. Dat lukte niet, het was te erg. De tweede mogelijkheid was krabben, maar ik zat op een plaats met heel veel mensen om me heen (in de kerk) en ik wilde geen stoorzender zijn.
Bovendien moest ik me in allerlei bochten wringen om er net (niet) bij te kunnen. Het liefst had ik de ijskrabber over mijn rug gehaald, maar die zat niet in mijn tas annex hutkoffer. Ik neem nog net geen kleding mee naar de kerk, maar er zit genoeg in.
Intussen was ik door dat irritante geklier op mijn rug behoorlijk afgeleid en dat nog wel in de kerk. Ik probeerde me echt te concentreren op de dominee en wat hij zei, maar het lukte nauwelijks.
Toen bedacht ik ineens dat de kriebeloorzaak een label in mijn hemdje was en niet een muggenbult of zo. Je weet wel: zo’n vervelend, naar priklabel wat ze in je kleding naaien en waar niemand echt gelukkig van wordt. Ik vraag me af waarom ze die er in doen. Je weet toch zonder zo’n label ook wel of je shirt of broek of rok past?
Omdat ik ook nog een t-shirtje aanhad (weet niet wat me bezielde, want er was een warme dag voorspeld), bedacht ik dat het misschien handig zou zijn als ik dat label zou verwijderen. Maar waar doe je dat in de kerk?
Ik was er inmiddels wel achter dat ik het niet nog een uur uithield. Ik besloot dat ik me dan maar in de wc zou terugtrekken en daar het hemdje zou verwijderen.
Ik wachtte even tot de tussenzang begon en spoedde me naar het toilet (o help, nu val ik op, niet leuk!).
Toen ik het hemdje uit had, bekeek ik het label of ik het kon verwijderen. Dat ging niet lukken, want het was een rechthoekig label wat stevig zat vastgezet. Dat ging niet één-twee-drie los en zeker niet in het toilet.
Bovendien wilde ik zo snel mogelijk terug zijn en ik nam een dappere beslissing.
Omdat het ook niet echt handig was om met het hemdje in mijn handen terug te keren (niet iedereen hoeft immers te weten wat ik uitspook in het toilet), besloot ik het dan maar weg te gooien.
Het had me sowieso nooit lekker gezeten. Boven was het te ruim, maar ik hield het omdat het zo’n leuke sterrenprint had.
Ik heb het hemdje in de prullenbak gepropt, gecheckt of alles weer op zijn plek zat en was precies op tijd terug.
Wat een verademing
Wat kun je dan genieten van een kriebelloos lijf, zeg! Een ware verademing. Na afloop van de dienst ben ik niet terug geweest om het er weer uit te vissen (ook een verademing).
Dat vond ik toch best goed van mezelf. Ik ben immers bezig met een kledingshopstopchallenge en voor mijn challenge zou ik bedacht hebben dat ik best een nieuw hemdje verdiende (shopaholic confessions).
Dit hemdje had ik immers weggegooid. Maar nu deed ik dat niet. Zou het dan toch nog goedkomen met me?
Het voelt eigenlijk best goed: iets wegdoen waar je niet gelukkig van wordt. Dat zou ik dus vroeger echt niet hebben gedaan. Nu wel. Yes! Weer een stap in de goede richting.
Wil je meer blogs lezen over mijn kledingshopstopchallenge? Dat kan. Laat me vooral weten wat jou helpt om je wat beter te beheersen.
Hou je haaks!
En jij? Lukt het jou altijd jezelf te beheersen? Mij niet. Daarom maakte ik deze digitaaltjes. Om je nieuwe moed te geven. Je shopt ze in mijn webshop (voor nog geen euri)!
Geef een reactie