Hier ben ik het allerliefst: in Ouddorp aan Zee. Om heerlijk te genieten van zon, zee en wind. De vrijheid van de zee met het gevoel daarbij: alles komt goed. De eeuwige branding, de zilte wind en de kilometers strand. Wat een genot om daar te lopen, te dansen, te genieten, alles los te laten, alleen maar te zijn, meer niet. Druk gedoe verdwijnt in het witte ruisen van de branding (vond het poëtisch klinken, schuilt er toch een dichter in mij?). Een liedje van verlangen.
Elke keer als ik weer naar huis moet, mis ik het meer. Meer de rust, meer de vrijheid, meer het jezelf zijn en minder verwachtingen, minder druk, minder verplichtingen. Aarzelend vinden mijn voeten de weg naar huis. De zon, zee en wind laat ik moedig achter me en de herinnering neem ik mee.
Er is trouwens een prachtig gedicht van dit verlangen en gemaakt door Ida Gerhard. Het heet: Mijn naam in schelpen.
EEN NAAM IN SCHELPEN
Mijn diepste eerbied geldt een kind
dat onaanrandbaar naar de zee
verlangt, en het niet merken laat
aan anderen. – Dat de werking weet
van vloed en eb, en het gedrag
kent van de vogels langs de kust.
In welk millennium, dat telt
niet, en al evenmin of het
op Chios of op Tessel is.
Het loopt de vloedlijn langs; het zoekt
schelpen van dat verzonken blauw:
het prachtigst als zij zilt nog zijn;
of speelt het eeuwenoude spel
van zich te meten met de zee.
Het bouwt een bolwerk, bakent met
de schop de omtrek af, en stòrt
zich op het graven van de gracht;
en werpt een wal op, om verwoed
die met de spa gelijk te slaan.
Zó verstrijkt uur na uur, totdat
de vesting is voltooid. – Het zet
zich neer en dènkt: hoe alles is
en later zijn zal – en dan waait
de wind dat weg: het hoèft nog niet.
Mijn diepste eerbied geldt dit kind.
En het wordt avond – het bemerkt
dat ginds het wentelende licht
is aangegaan en maant en maant:
het kent het ouderlijk gebod.
De zon is weg; de dag is om.
En het vermant zich, en verlaat
zijn burcht aan zee, het bastion
waarop zijn naam in schelpen staat,
en dat – hij weet het – nog vannacht
als het tij opzet wordt geslecht.
Het neemt zijn schop op en het gaat
op stroeve voeten havenwaarts.
Verlangen
Prachtig hè? De plicht roept weer en de zee moet weer verlaten worden. En misschien is dit maar goed ook. Dan blijft de zee speciaal en eigenlijk is dat maar goed ook! Een beetje verlangen is niet zo heel erg. Zo blijft naar zee gaan een knipoogmomentje.
Hou je haaks!
Alle blogs over knipoogmomentjes (een goede mindset) vind je onderaan deze pagina op een rijtje.
Geef een reactie