Onverwachts kreeg ik een appje deze week. Eerst aarzelde ik of ik hier wel de moed voor had. Maar het was laagdrempelig genoeg. Daarom zei ik ja. Zij kan zomaar naast je lopen. Totdat het wel weer gaat.
Wat eerst een grote vreugde was, zorgt nu voor stress. Als het vroeger niet ging met mijn hoofd of lijf, hielp een rondje bos.
Even buiten om aan de drukte van de dag te ontsnappen. Nu echter ben ik liever binnen. Gewoon omdat ik soms letterlijk omval. Not funny en ook niet echt fijn om er dan uit te zijn.
Toen mijn beste vriendin appte: vanmiddag een stukje wandelen? Schoot het stresslevel omhoog. Het gaat al zolang niet goed met me en momenteel stoppen mijn hartritmestoornissen niet meer. De vloer beweegt onder mijn voeten, mijn evenwicht is slecht en mijn paniekniveau is hoog.
Maar naar buiten lokt toch. Even tussen de vier muren van mijn veilige huis vandaan. Bovendien is mijn bestie bij me. Wat kan me gebeuren?
En als het fout gaat, ga ik gewoon zitten. Midden op straat. Ik weet zeker dat ze naast me komt zitten, tot het weer gaat.
Dus na een lange aarzeling zeg ik ja. Ik heb er zin in. Ik weet ook dat ze me niet in de steek zal laten. En we gaan maar een stukje. De drempel is laag en ik wil heel graag.
Het liefst ging ik mijn rondje bos. Ik mis het zo! Maar een klein stukje is ook oké. Kleine stapjes tellen ook. Dat houd ik mezelf voor en probeer zo te voorkomen dat ik me een loser voel, omdat ik maar zo weinig kan.
Half twee is ze bij me en stap ik wat bibberig naar buiten. Het zonnetje schijnt, het is zo lekker buiten. Gezellig kletsend lopen we door ons mooie, pittoreske dorpje. Wat fijn om er even uit te zijn met zulk fijn gezelschap.
Ik wil het rondje niet te groot maken, maar als ze vraagt of we even naar Scrapdelight (een fantastische winkel met allerlei frutsels voor scrappers) kan ik de verleiding niet weerstaan en wandelen we bedaard naar de winkel aan de buitenkant van ons dorp.
We neuzen heerlijk rond en natuurlijk kan ik het niet laten om iets te kopen (shopaholic confessions). Uiteraard niet zomaar iets, maar iets voor mijn bedrijf. Ik ben er iets leuks mee van plan. Daar kom ik nog op terug.
Daarna voel ik me heerlijk ontspannen en de wandeling naar huis is een weldaad. Wat eerst stress bezorgde, is nu een knipoogje van formaat geworden.
Deze gebeurtenis doet me ook denken aan een liedje van Elise Manna: hij kan zomaar naast je lopen. Het gaat over de Emmaüsgangers, nadat Jezus is opgestaan uit de dood.
Ze bespreken alles wat er in Jeruzalem is gebeurd. Dan komt Jezus naast hen lopen. Jezus die altijd bij je blijft, omdat Hij nu niet meer in een menselijk lichaam gevangen is. Totdat het wel weer gaat.
Totdat het wel weer gaat
Hij kan zomaar naast je lopen. In een onverwacht moment. In mijn vriendin zag ik Jezus terug. Ze blijft bij me totdat het wel weer gaat. Zij kan zomaar naast je lopen.
En al gaat het vandaag nog steeds niet helemaal, ik hou me vast aan die momenten, knipoogjes noem ik ze. Dat ik me ondanks mijn hartritmestoornissen blij voel en geliefd.
Ken jij ook iemand die je wilt bemoedigen? Kijk dan eens in mijn webshop.
Ik maak leuke, grappige, kwetsbare digitale producten vol positieve woorden en met gedichten erop. Dat kan ik gelukkig wel. Het maken ervan brengt me heel veel vreugde. Die vreugde wil ik met je delen en jij kunt deze vreugde ook weer delen met een ander. Totdat het wel weer gaat.
Hou je haaks!
Alle knipoogje op een rijtje vind je onderaan deze pagina.
Geef een reactie