Te lang heb ik gezwegen. Te lang mijn mond gehouden (hoe bestaat het als kletskous pur sang?). Te lang geen partij gekozen. Alles om maar in mijn veilige bubbel te blijven. Daar waar het fijn is en geen moeilijke vragen worden gesteld. Waar ik me vertrouwd en begrepen voel. Waar mensen een arm om me heen slaan en sussend zeggen: ik begrijp je strijd, ik begrijp je tranen, ik ben er voor je.
Nu, na de strijd en na de tranen (okee, af en toe een klein traantje nog), is er vrede gekomen. Niet vanzelf. Dat heb je kunnen lezen in mijn andere mamablogs, waar ik wat tips en tops deel.
Maar op een dag moet je volwassen worden, je tranen drogen en denken: het is wat het is, mijn zoon is homo en het is goed. Uit de kast komen doet geen pijn meer.
Weet je dat dat soms nog moeilijker is om uit te leggen aan de buitenwereld? Dat je er moeite mee hebt, wordt geaccepteerd. Dat je er vrede mee hebt, is (bijna) zondig.
Om mijn strijd te delen, schrijf ik mijn blogs. Over mijn vooroordelen, mijn vragen en mijn moeite.
Om zo andere moeders te helpen om er voor hun kind te zijn, hoe dan ook. Gewoon van hem of haar te houden, zonder oordeel.
Moeder uit de kast. Kom op!
Nu ik er dan (eindelijk) vrede mee heb, ben ik echter een stapje verder gegaan.
Een stapje meer kiezen. En dat voelt best eng!
Toch kan het niet zo zijn dat ik halfslachtig aan de kant blijf staan. Toekijken hoe anderen op de bres staan, strijdvaardig zijn en een arm om de ander heen slaan.
Dat past niet bij mij als mens en niet bij mij als moeder.
En weet je? Een arm om je zoon heen slaan is helemaal niet zo moeilijk. En ook niet om zijn vriend als die er komt. Maar om en plein public in je blote billen te gaan staan, is wel moeilijk. Uit de kast komen dus.
Toch vond ik dat het hoog tijd werd. En dan niet letterlijk, hè?! We houden het netjes, maar me niet meer verstoppen hoe ik erover denk, maar gaan staan voor mijn standpunt.
Dus hier is het: mijn standpunt. Ik heb geen moeite met homoseksualiteit. Mijn zoon is homo en dat is oké.
Ik sta op de bres voor hen die moeten lijden onder het vooroordeel van anderen. Want weet je: niemand vindt het leuk om anders te zijn, om tot de minderheid te behoren.
Zodra er een seksueel bewustzijn komt, is er de schrik van anders zijn. En de angst hoe de omgeving hierop zal reageren.
Het zou gaaf zijn als je dan een moeder hebt of bent, die zegt: het is oké. Waar je je zorgen en vragen aan kwijt kunt. Te lang heb ik gezwegen.
Net zoals je dat aan God kan. Maar God gebruikt mensen, moeders.
Daarmee wil ik trouwens wel zeggen dat mijn andere standpunten onveranderd zijn: een relatie is tussen twee volwassen, gelijkwaardige personen, die elkaar trouw beloven. Net als bij heteroseksualiteit.
Je hebt pas seks als je met elkaar getrouwd bent of een samenlevingscontract afsluit (of glij ik nu teveel af?). Dat is nog wel een dingetje: Is het huwelijk voor man en vrouw of ook voor partners van hetzelfde geslacht. Daar ben ik nog niet uit.
Geen moeite meer dus met de homoseksualiteit van mijn zoon. Als ik denk (want ik kan alleen voor mezelf spreken) aan het moment dat ik het besefte: mijn zoon is homo, flitsten er zoveel vragen door me heen. Uit de kast komen was een heel proces.
Wat moet dat dan niet voor hem zijn geweest. Want niet ik ben belangrijk in dit proces, maar hij.
En dan de ongezouten mening van anderen te horen krijgen, die niet te maken hebben met homoseksualiteit en dus makkelijk kunnen oordelen.
Of misschien nog wel heftiger om erachter te komen dat je in het verkeerde lichaam zit. Hoe lastig, hoe verdrietig en hoe eenzaam moet dat zijn.
Als mensen zonder zich in jou te verdiepen, wel een oordeel vellen.
Misschien is het ook goed om te beseffen dat wij met onze meningen (en ja, die had ik ook), aan de bakermat van de Prideweek hebben gestaan.
Ook goed is om naar de roots van Pride te gaan. Te onderzoeken waarom en waardoor het is ontstaan.
Door ons was het nodig, omdat ze anders kapot gingen aan de vooroordelen. Daarom staan ze nu op de bres voor elkaar met de bemoediging: jij mag er zijn.
Weet je? Dit had de taak van de kerken en van ons als christenen moeten zijn.
De aanhangers van Prideweek hadden niet eenzaam in een hoekje gedrukt moeten worden. Dat zijn ze wel.
Zonder al die zelfingenomenheid van ik weet hoe het zit en jij bent zondig, was er geen Prideweek nodig geweest. Echt niet. Een grappig detail is trouwens dat mijn zoon even oud is als de Prideweek in Amsterdam (25 jaar).
Toen Gay Pride in Amerika ontstond was ik net een maandje oud.
Als mensen worden geaccepteerd worden zoals ze zijn, dan kunnen we met z’n allen door één deur. Want weet je: de hemelpoort is ook maar één deur.
Maar wij (ook ik) wilde graag dat iedereen in een huisje-boompje-beestje-formule past. Dat is niet zo.
Daarom deze blog: wees bewogen, oordeel niet en deel wat je hebt aan liefde. Uit de kast komen kost misschien wat moeite, maar het is ook meer dan de moeite waard.
Te lang heb ik gezwegen
Wees trots op je kind, zorg dat je geen spijt krijgt van je mond dicht houden en verzucht: te lang heb ik gezwegen.
Hou je haaks!
Meer blogs over uit de kast komen vind je op deze pagina, keurig op een rijtje.
Geef een reactie