Als je denkt dat je alles onder controle hebt, wil dit niet zeggen dat dit ook zo is. Omdat we binnenkort 25 jaar getrouwd zijn en ik een echte fan van foto’s ben, moest er een foto van ons als gezin gemaakt worden. Daarom had ik een afspraak gemaakt met de fotograaf. Echter, voordat we daar waren ging er van alles mis. Hoe een slechte voorbereiding leidde tot schoenenstress, lees je hieronder.

Alles ging goed en lag keurig op schema totdat mijn vriendin die mijn make-up deed, zei: ‘Ik vind deze ketting echt zo bij jou passen. Ik zou deze dragen bij de foto. De shoot zou net na de middag worden genomen.

Mijn vriendin had eigenlijk wel gelijk, bedacht ik, dus besloot ik deze ketting te dragen en niet de nieuwe set die ik van manlief had gekregen als vroeg huwelijkscadeautje, speciaal voor de foto (ahum).

Ik vond (heel onverstandig i.v.m. de tijd) dat de ketting dan nog wel een sopje behoefde, want er bleek wat stof tussen de schakels te zitten (alsof je dat ziet op de foto). Dat liet zich niet zo makkelijk verwijderen, dus dat duurde even. Ik moest ook nog eten en de tijd tikte meedogenloos door.

Ondertussen hoopte ik dat iedereen zijn ding deed. Helaas ging hier ook het één en ander mis.

  • Onze oudste had zijn schoenen (maatje 46) in zijn studentenwoning laten staan (oeps). Gelukkig heeft manlief bijna dezelfde maat en was ik die week juist bezig geweest de schoenenkast te ontruimen en was ik nog een paar schoenen (maat 44 weliswaar) tegengekomen, waarvan ik niet eens wist dat manlief ze bezat.
  • Ahum, dat was dus niet zo. Want even later klonk de stem van onze tweede: ‘ik kan mijn schoenen niet vinden’. ‘Jawel’ riep ik (toen nog) vol zelfvertrouwen: ‘onderin je kast’. Ik stormde naar boven, maar hoe we (hij en ik) ook zochten: geen schoenen. Alles trokken we eruit. Een slagveld was het resultaat, maar de schoenen bleven spoorloos.
  • Toen ontstond er het vermoeden en uiteraard ook een discussie over de schoenen waar onze oudste zijn voeten maat 46 in had geperst. Hoogstwaarschijnlijk waren dat dus de schoenen van onze tweede. Deze besloot vanwege de tijdsdruk maar een ander paar van manlief aan te doen. Heel volwassen van hem. Die waren natuurlijk veel te breed, maar het was niet anders.
  • Tegelijkertijd moest er nog meer worden geperst. Ik moest me namelijk in mijn jurk hijsen. Dat ging niet zonder hulp of slag of stoot, want de jurk uit Verweggistan was een tikje smal en later in de week bleek bij de coupeuse dat hij verkeerd was genaaid. Dat wist ik toen niet. Als ik niet teveel en te diep ademde ging het best.
  • Onze jongste trok ook zijn kleding aan en vergat zijn rode ondershirt, dus ook hier moest worden ingegrepen.

Terwijl ik dat deed (met mijn jurk half aan), arriveerde beneden de pakketdienst met een pakketje. Je zult niet geloven wat hier in zat: schoenen maat 44.

Ik had ze besteld om bij manliefs trouwpak te etaleren. Het pak had ik nog wel, de schoenen niet meer, dus daar had ik een oplossing voor gevonden middels Marktplaats. Een paar wat op zijn trouwschoenen leek, bestelde ik.

Ik hoorde de deurbel echter niet. Ik was op dat moment boven bij onze jongste telg, maar ik hoopte heel erg dat deze bestelling zou arriveren. Dan had ik genoeg schoenen. Inmiddels was het al ernstig tijd om in de auto te stappen op weg naar de fotograaf.

Onze oudste had nog twee stropdassen gestrikt (die van manlief en onze tweede) en het zakje van onze jongste open getornd, zodat zijn pochetje erin paste. Dat was ook nog niet gebeurd en bijna overal hingen nog labels aan. Ik was bij uitzondering slecht georganiseerd.

Dat gebeurt me niet vaak, maar als het gebeurt gaat het ook echt goed fout. Manlief was klaar (en er klaar mee) en ging pontificaal in de auto zitten wachten tot iedereen zou arriveren.

Intussen had iemand – ik weet echt niet meer wie – mijn rits dichtgeritst. Dit zorgde er echter voor dat ik me nog nauwelijks kon bewegen en mijn schoenen kreeg ik dus met geen mogelijkheid aan.

Toen ik in de gang aan het worstelen was om toch mijn schoenen aan te krijgen, viel mijn oog op het pakketje. Hierin zat de oplossing van mijn probleem. Gered door de pakketdienst! Briesend vroeg ik waarom ze dit niet tegen me gezegd hadden. Dat hadden ze dus wel.

‘Meenemen!’ riep ik inmiddels in alle staten. Een goede mindset was allang de deur uit. Die zat naast manlief in de auto. Zelf liep ik op blote voeten met mijn tasje en schoenen onder de arm, sloot de deur af en trippelde naar de auto. Daar deed ik met een uiterste krachtsinspanning mijn schoenen aan. Scheur ik uit, dan scheur ik uit.

Onze oudste riep dat het bij ons altijd zo ging en onze tweede keek alleen maar meewarig. De jongste onthield zich dit keer wijselijk van een mening.

Al mopperend en druk discussiërend vertrokken we richting fotograaf, waar we (o, schande) ruim een kwartier te laat aankwamen.

Daar wisselde onze tweede in de zojuist geleverde schoenen en ze zaten perfect! Ik had mijn zaken ook weer op orde. Een laatste controle in de spiegel, bevestigde mijn vermoeden: alles zat op zijn plek.

Wel waren we ook de bestelde bos rozen vergeten (dat ontdekten we halverwege de autorit), maar manlief was onverbiddelijk. We waren al te laat en hij ging niet terug. Ik besloot op dat moment alles los te laten en te genieten van de shoot. Dan maar geen bloemen op de foto.

Later bedacht ik dat deze actie representatief staat voor ons huwelijk, hoewel ik doorgaans mijn zaakjes keurig op orde heb.

Maar als het misgaat, ontstaat het domino-effect. Zo hebben we in onze huwelijksjaren veel van dit soort situaties meegemaakt.

Hoe een slechte voorbereiding leidde tot schoenenstress

Gelukkig kwam het altijd goed, niet linksom dan rechtsom. Daarom wilden we (oké ik) dit verhaal graag met jullie delen. Dat er toch nog een prachtige, spontane foto ontstond, mag eigenlijk een wonder heten.

Door al de dingen die verkeerd gingen, kijk ik er nu met een big smile op terug. Echt een knipoogmomentje wat ik zal koesteren, zo lang ik leef.

Hou je haaks!

Alle knipoogmomentjes op een rij vind je op deze pagina.

 

hoe een slechte voorbereiding leidde tot schoenenstress