Pech voor onze brokkenpiloot (knipoogje 118)

Gisteren ontving ik de app die ik niet meer verwachtte, maar toch kwam. Mam… en toen kwam het relaas: pech voor onze brokkenpiloot. Hij was half en half uit een boom gevallen, had zijn buik open geschaafd en een gekneusde/gebroken rib en leed veel pijn.

Hoe hij altijd in deze situaties verzeild raakt, is me een raadsel. Dit was ook niet de eerste keer dat iets dergelijks hem overkomt. Hij is met recht onze brokkenpiloot. De eerste keer was toen we op vakantie waren. In zijn onbesuisdheid klapt hij zo tegen de punt van een prullenbak. Hij raakte de bak net naast zijn slaap.

Ik werd helemaal slap in mijn benen en moest daar ook even gaan zitten met een doek tegen zijn slaap. Gelukkig bleek er niets vitaals geraakt te zijn. Hij is ook een keer met zijn hoofd op de deurknip terecht te zijn gekomen. Dat is toen gelijmd. Daarna is hij een keer met zijn hoofd op een punt van een tuinhek terecht gekomen. Enz. Je snapt dat als hij appt, ik altijd met mijn billen bij elkaar zit. Wat nu weer?

Maar wat doe je als je kind wat heeft? Dan spring je in de auto, rijdt naar de plek des onheils en haalt je kind op. Laat het door een dokter uitgebreid onderzoeken, stuurt aan op een scan en vertroetelt je kind tot en met.

Dat kon misschien toen ze heel klein waren, maar nu niet meer. ‘Ik ben volwassen, mam!’ Dit keer moest ik volstaan met een telefoontje nadat ik zijn appje kreeg. In de auto springen is er sowieso niet bij, want mijn autootje waar ik zo keihard vóór heb gevochten, moest ik door mijn lichamelijke ongemakken verkopen. Gelukkig wel aan mijn oudste zoon. Dat troost een beetje (toch een ieniemienie-knipoogje).

Daarom belde ik onze jongste brokkenpiloot met de vraag hoe het ging. En of manlief hem op moest halen. Nee, dat hoefde niet. Hij vond dat een afgang en was vastbesloten tot het eind te blijven. Wat een held. Mooi om te zien dat hij zo’n mooie mindset heeft ontwikkeld. Even een knipoogje voor mij als moeder.

Hij had inmiddels twee paracetamolletjes genomen en ik adviseerde hem ook nog een Ibuprofen te nemen. Alles in me schreeuwde om hem op (te laten) halen, maar hij was geen kind meer. ‘Het hoeft echt niet, mam!’

Gelukkig was hij verder wel bij de pinken. Hij wenste me een fijne middag met mijn beste vriendin. Hij wist dus dat het maandag was, want dat is ons vriendinnenhaakmiddagje. Ik had dat middagje graag ingeruild als ik hem daarmee had kunnen helpen.

Misschien had hij toch een gehaakt kussentje mee moeten nemen. Haha! Het had in ieder geval zijn val gebroken.

Uiteraard heb ik manlief even gebeld op zijn werk en de situatie uitgelegd met de vraag of hij standby wilde blijven door de pech van onze brokkepiloot. Dat kon gelukkig qua zijn werkzaamheden.

Pech voor onze brokkenpiloot

Wat later kreeg ik een appje van zoonlief dat de pilletjes (zijn woorden) werkten en dat het wel weer goed met hem ging. Pak van mijn hart. Dat haakt een stuk ontspannender.

Maar nee, hij wilde blijven. Toch dapper van hem. Een goede mindset van die gast. De HAP was trouwens wel gebeld, maar zolang hij niet benauwd was, was er geen reden tot zorg.

Toen hij ‘s avonds thuiskwam, wil je van alles als moeder. Maar knuffels zijn al tijden uit den boze, dus het bleef bij een kus op zijn wang, die hij verdroeg. Op de vraag hoe het ging, antwoordde hij: ‘Best’. We mochten wel even het gaasje zien wat op zijn buik was geplakt. En nee, hij was niet benauwd (anders is de rib gebroken en prikt die in zijn longen). Niet aan denken!

Daarna ging hij voorzichtig zitten (ploffen is nu uit den boze) op de bank met de telefoon in zijn handen. Zijn reactie op dit alles? ‘Hè, hè, eindelijk weer normaal WiFi’.

Tja, I rest my case.

Ik schreef over hem als brokkenpiloot ook een gedicht. Gewoon, omdat dat relativeert en wie weet ook herkenbaar is voor mede-moeders. Dit gedicht staat met andere gedichten in mijn dichtbundel Mammoedig. Leuk als cadeautip met de feestdagen in het vooruitzicht.