‘Mam, weet je waar mijn broek is?’ Als deze vraag van onze jongste komt, is het antwoord niet zo moeilijk. Daar slingert nogal eens wat rommel op plaatsen die zeer verrassend zijn. Dus het kan overal en nergens liggen. Op zoek naar een verdwaalde broek.
Toen onze tweede deze vraag stelde, kostte het heel wat hoofdbrekens en een hele zoektocht. Met het resultaat dat de schuldige heel verrassend was.
Hij heeft niet zoveel kleding, maar wat hij heeft, daar is hij zuinig op. Hij draagt na werktijd graag een joggingbroek.
Hij kon echter zijn broek niet vinden. Ik had hem pas nog in de was gehad, dus hij kon niet ver weg zijn.
Maar je weet hoe dat gaat. Soms krijgen spullen pootjes. Of de kabouters hebben het gedaan. Ik was dus niet echt overtuigd dat de broek ver weg was.
Eerst in zijn eigen kast gekeken, maar aangezien zijn schone was altijd rondslingert op een kist (je weet wel, zo’n legerkist) met Playmobil van vroeger, verwachtte ik daar niet veel van. En inderdaad, daar lag ie niet.
In de badkamer kieperde ik de wasmand leeg. Zou hij daar inzitten? Nope. Wel een hoop andere was (what’s new?), maar niet de broek. Oké, waar kon dat ding dan zijn?
Vervolgens maar eens bij onze sloddervos (onze jongste) gekeken. Er lag van alles (meteen twee truien voor de kledingcontainer uit zijn kast gevist), maar niet de vermiste broek. Jammer!
Hij was niet de schuldige.
Door naar onze oudste. Die woont niet thuis, maar ik doe nog wel regelmatig zijn was. Als tegenprestatie mag ik me dan een beetje tegen hem aan bemoeien. Allebei blij! Hij een schone was en ik mag nog een beetje moederen.
Een inspectie op zijn kamer had ook niet het beoogde resultaat. Het lastige was ook nog eens dat het inmiddels al donker was. Dat soort vragen stellen ze altijd als het daglicht al verdwenen is.
En de slaapkamerverlichting is niet geschikt voor dit soort speurtochten. Gelukkig bracht het lampje op zijn mobiel uitkomst. Als een stel inbrekers liepen we door het huis op zoek naar een verdwaalde broek.
Maar nee hoor, geen broek gevonden. Toen moest de kast van manlief eraan geloven. Ook hij was onschuldig. Geen broek aangetroffen.
Tja, toen moest ik figuurlijk met de billen bloot. Zou de joggingbroek bij mij liggen?
Het licht werd op mijn grote verzameling kleding geschenen (shopaholic confessions) en net toen we het eigenlijk op wilden geven, zag zoonlief ineens iets bekends. Warempel! De broek! Pfff.
Had ik eerst alle anderen min of meer in staat van beschuldiging gesteld, blijkt het ding bij mij te liggen. Tja, dit was wel een lesje nederigheid. Iets met een splinter en een balk.
Wat wel grappig was? Zo samen was ook wel een knipoogje. Meestal verdwijnt ie naar zijn kamer en that’s it. Nu was hij eventjes dichtbij. Net als in het gedicht wat ik erover schreef.
Dit gedicht met nog veel meer gedichten en knipoogjes kun je in mijn webshop vinden, maar ook de dichtbundel die ik schreef n.a.v. mijn wederwaardigheden als moeder.
Op zoek naar een verdwaalde broek
Deze speurtocht was best voor herhaling vatbaar. Misschien nog maar eens een broek verdonkeremanen of zou hij doorhebben dat ik het dan expres doe? Vast wel. Hij zal aan mijn gedrag zien dat ik maar een grapje maak.
Er was nog iets anders leuks. Toen ik zijn kast inspecteerde, vond ik daar een t-shirt van Minnie Mouse. Ik reageerde enthousiast, want er zal zelfs wat glitter op. Te leuk!
Hij vertelde dat hij dat in eerste instantie voor mij deze zomer uit Hongarije (van vakantie) had meegenomen, maar zei hij aarzelend: ‘Minnie is toch niet goed? Je wil toch per se Mickey?’ Wat een schat!
Ik vertelde hem dat Minnie echt wel goed is en dat hij zo lief was geweest aan mij te denken en mee te nemen, deed me al smelten.
Ik had een knuffeltje van Mickey gekregen, omdat hij dacht dat dit shirt niet goed genoeg was. Natuurlijk was dit shirt goed. Dat hij aan me had gedacht, was al een knipoogje.
Ik kreeg het nu alsnog. Lief! Een leuke bonus van deze zoektocht.
Zonder dar ik alles wil vergeestelijken, bekroop me ook de gedachte aan de Goede Herder. Jezus gaar naar mij op zoek als ik ben verdwaald. Hij wil me bij Zijn kudde hebben, want alleen red ik het niet.
Nu ben ik ook nog een knuffel kwijt van Grumpy van ruim 60 cm. Die ben ik niet tegengekomen op mijn zoektocht. Waar die toch gebleven is? Als ik hem vind, hoor je het.
Hij past in ieder geval niet in de kast. Daar past eigenlijk niemand, maar dat is een heel ander verhaal.
Dankbaar ben ik dat ik ondanks een lastig lijf toch hun moeder zijn kan. Al is het met hindernissen toch kan zorgen voor ons drietal. Ook al gaar lang niet altijd alles van een leien dakje, ik toch kan genieten van het moederschap.
Hou je haaks!
Alle knipoogjes op een rij vind je onderaan deze pagina.
Geef een reactie