Toen mijn vriendin mij een appje stuurde of ik zin had in een rondje bos (een wandeling van een uur), stond ik niet meteen te springen. Maar nood breekt wet.
Ik voel me al dagen een dronkenmannetje met een dizzy hoofd en een hart wat zijn eigen ritme slaat. Dus liever niet.
Toen ze de lat lager legde en zei dat het een ook een klein rondje mocht zijn, kon ik wel ja zeggen. Zo gingen we op pad. Maar halverwege bleek er geen pad meer te zijn?
Wat dan? Een gat in de heg bracht de oplossing. Nood breekt wet zullen we maar zeggen. We voelden ons net Jip en Janneke en ook een beetje twee slimme zusjes van W.G. van der Hulst.
Omdat ik me goed voelde, besloten we toch dat rondje bos te wagen. Het is immers leuk om een overwinning te behalen en dat zou het zijn.
Eerst hadden we al een kijkje genomen bij het leukste winkeltje van ons dorp met planten, woonaccessoires en nog veel meer leuks. Daarna verlieten we het dorp en begon het bos.
Het bos is meer een uitdrukking in de wandelgangen, hoor. Er staan best wel wat bomen, maar een echt bos is het niet.
Toch waan je je even in een andere wereld en je hoort de vogels fluiten, dus in de dorpsmond is het een rondje bos geworden.
Omdat ik altijd de minst interessante kant eerst wil doen, besloten we te starten bij het stukje wat parallel aan de provinciale weg loopt.
Als je dat stukje hebt gelopen, sla je linksaf en dan volgt een heerlijk stukje stilte en valt alle spanning van je af.
Al kletsend en lachend vervolgden we onze weg. Mooie en minder mooie herinneringen wisselen elkaar dan af.
Bijna vier jaar geleden (alweer) ben ik op een bepaalde plek in het bos helemaal niet goed geworden met evenwichtsstoornissen en dat heeft ertoe geleid dat ik nog steeds niet alleen durf te gaan lopen.
Toch doe ik het nu wel met vriendinnen.
Afijn, ook dat stukje geeft bijna geen spanning meer. Heerlijk is dat. Even een knipoogmomentje.
We liepen dat stukje nog in de koelte, maar er komt altijd een gedeelte dat het warm is. Om te puffen!
En omdat we allebei 50 plus zijn, speelt ook onze hormoonhuishouding een beetje op. We wilden het aan elkaar niet echt toegeven, maar het was echt hot!
Toen het einde van het bos in zicht was, bleek er een enorme wagen te staan met aanhanger die boomstammen aan het opladen was.
Er was links noch rechts ruimte om te passeren, terwijl we toch echt geen tientonners zijn. Een fietser, die ons eerder gepasseerd was, stond ook tevergeefs te wachten en besloot om te keren.
Er was geen doorkomen aan. Wat nu? Terug in de hitte was echt geen optie. We hadden het al zo warm!
Links van ons bevond zich een heg met daarachter een weiland. Dat weiland is onderverdeeld in meerdere delen met hekken en sloten ertussen.
Wat moesten we doen? We besloten dat als er een gat in de heg zat, we erdoor zouden kruipen.
Net als Jip en Janneke. Nood breekt wet, toch? Leuke titel voor een boek: Nood breekt wet met Lizette en Annet.
En ja hoor, dat gat kwam. Ik ging als eerste. Ik kon erdoor en mijn vriendin ook. Toen stonden we in het weiland. Nood breekt wet.
Om te bewijzen dat we het echt hebben gedaan, hebben we uiteraard even een fotomomentje gepikt.
Gelukkig kennen we de boer, anders weet ik niet of ik het gedurfd had. We staken het grasland over naar het eerste hek.
Heel behendig klommen we er aan de zijkant langs. Check.
We stapten nu door het hooi en allebei moesten we denken aan de boekjes van W.G. van der Hulst. Daar komt altijd een boze boer op de ondeugden af.
We verwachtten elk moment een stem te horen: “Wat moet dat daar?” Die stem kwam gelukkig niet. En we hadden ook mazzel dat er geen dieren in het weiland liepen.
Als er koeien hadden gelopen, had ik het vast niet gedurfd of we hadden het op een rennen gezet!
Wel hadden we publiek: twee paarden in een naburige wei hielden ons nauwlettend in de gaten. Gelukkig gingen ze niet hinniken of namen ze geen sprong om bij ons terecht te komen.
Alles ging goed en na nog twee hekken te hebben getrotseerd, kwamen we op het erf van de boer.
We liepen met een boogje om de schapen heen, die daar stonden. Die wilden we natuurlijk niet de stuipen op het lijf jagen.
Tja, toen kwam er ineens een hond aan. Met ontblote tanden! Luid grommend! Nee hoor, geintje! Dat gebeurt in een boek, maar in real life lijkt dat toch mee te vallen.
Er kwam wel een hond, maar die hebben we genegeerd. Hij gromde wel, maar zachtjes. Dat was toch wel een spannend momentje.
We kwamen verder niemand tegen. Geen boer, geen boerin. Ook wel weer fijn. Wat voelden we ons stoer! We hadden een oplossing voor ons probleem gevonden en waren toch een beetje dapper geweest!
Een negatieve herinnering is nu aangevuld met een positieve.
Later liepen we langs de Wereldwinkel die uitverkoop hield. Daar konden we heel even afkoelen. Daar heb ik nog twee gave manden gekocht. Zo leuk! Handig voor mijn haakbolletjes.
Eigenlijk is zo’n winkeltje nog wel een droom van me. Met mijn eigen producten. En dat ik daar dan heerlijk kan haken en mijn gedichtenkaarten kan verkopen. Plus mijn blogs schrijven.
Of het heel verstandig is als shopaholic, weet ik niet. Ik zou wellicht zelf mijn beste klant zijn. Een gedicht met het volkslied van Linschoten is trouwens wel te koop in een winkeltje bij ons op het dorp, geheten de Ballensnoeperij.
Voorlopig blijft het bij dromen en heb ik een webshop. En een mooi W.G. van der Hulst-verhaal om nog vaak te vertellen! Nood breekt wet met Lizette en Annet.
Out-of-the-box denken helpt soms om lastige situaties het hoofd te bieden. Door een weiland naar huis is een verhaal om altijd te blijven vertellen. Het wordt elke keer mooier en leuker. Het smeedt ook de vriendschapsband nog een stukje vaster (als dat al kon).
Echt een knipoogje dus.
Hou je haaks!
Geef een reactie