Moeder in de stress (24)

Je zoon van 15 jaar komt veel te laat thuis. Wat doe je dan? Stressen nietwaar? Ik wel. Mijn zoons kijken me meewarig aan… Echt mama weer. Moeder in de stress. ‘We lopen echt niet in 7 sloten tegelijk’. Dat weet ik wel, maar toch… kan ik het niet loslaten. Als ze niet op tijd thuis zijn, word ik een tikkie onrustig. En als de klok steeds verder tikt, het wordt donker en zoonlief nog steeds niet binnen is, ga ik aan de app. Dit gebeurde gisteren…

Eerst natuurlijk naar zoonlief. Geen reactie. Dan een vriendin, vervolgens een klasgenoot, dan de NS en als het moet zelfs de politie. Ik schuw geen enkel middel. Allerlei gedachten spoken door mijn hoofd…

Onze jongste was gisteren naar school vertrokken met een kapotte mobiel. De batterij laadt niet meer op. Lastig. En natuurlijk kunnen ze best een dag zonder dat apparaat. Toch is het heel vervelend als dan blijkt dat je hem ‘s middags niet kunt bereiken.

Hij is dan al bijna een uur te laat. En de tijd tikt door en het enige wat je dan denkt (ik wel dus): er is vast iets vreselijks gebeurd! Het arme kind is ernstig in paniek en heeft mij acuut nodig (verhoogd stressniveau).

Natuurlijk realiseer ik me op hetzelfde moment dat dit overdreven is. Op de site van de NS had ik gezien dat de treinen op zijn traject niet reden. Dus er was vast een zeer legitieme, niet ernstige, reden waarom meneertje er nog niet was.

Toch bleef ik ongerust (hij is pas 15). Uiteindelijk de NS gebeld.

Die waren niet eens op de hoogte van een storing (nou ja, zeg!). Daar had ik dus niets aan. Het leek me wel een goed idee als ik contact had met het station.

Helaas bleek dat na 3 telefoontjes niet te kunnen. Kon ik hem maar om laten roepen (net als ouders bij de Ikea omgeroepen worden als hun kind het zat is in de ballenbak). De arme schat zat natuurlijk op een bankje te koukleumen en te wachten op een trein die niet kwam.

Bij de NS gaven ze me toen maar het nummer van de politie. Dat hoorde ik pas toen ik het nummer koos. Dat werd me toch echt te bar (de frustratie neemt het over van de stress). Ik heb het zo kort mogelijk gehouden. Je kon ze horen denken: typisch een moeder in de stress.

Er zat niets anders op dan op zijn coole, rustige karakter te vertrouwen en te bidden (dat vooral). Ook zoon nummer 2 stelt me gerust. ‘U bent echt veel te bezorgd!’

En ja hoor!

Anderhalf uur te laat stapte meneer binnen (van frustratie naar extreme opluchting). Hij was met vrienden in de stad geweest (na schooltijd gelukkig), had de trein gemist en moest daardoor omrijden.

Ik was natuurlijk intens gelukkig! Een meewarige blik en een grinnik waren het resultaat. ‘Mam, ik kan heus wel op mezelf passen’.

Jaja. En ik denk aan de kinderen die verongelukken in het verkeer of die vermoord worden of… teveel gedachten aan alles wat verkeerd kan gaan.

Een moeder in de stress

Ik heb er verder (wat dat betreft) het zwijgen toegedaan. Hij is nog zo onbezorgd en maakte zich meer druk over mijn bezorgdheid dan hoe hij thuis moest komen. De schat! ‘s Avonds kreeg ik wel een extra knuffel. Omdat hij weer veilig thuis was.

Van moeder in de stress naar moeder in de ontspanningsmodus. Eigenlijk best heel lief van hem, mijn onbezorgde tiener. Ik ben zo blij dat er niets met hem is gebeurd. Dank U, Heer!

Ik weet nog goed van een ongeluk wat niet goed ging. Een meisje kreeg een botsing met een bus en kwam niet meer thuis. Dan staat de politie voor de deur. Ik weet wel dat ik vertrouwen hebben, maar die andere dingen zijn ook de harde realiteit.

Naar aanleiding van het verongelukken van dat meisje ben ik begonnen met gedichten schrijven. Het begon al te kriebelen toen ik een bekende gedichten hoorde voordragen op onze Kunstroute. Maar juist dit ongeluk opende de deuren van mijn inspiratie.

Na die tijd zijn er nog veel meer gedichten gevolgd, wat zelfs resulteerde in de dichtbundel Mammoedig, boordevol moedergedichten. Ik ben zo blij dat ik op deze manier moeders kan bemoedigen. Het verschil maken met mijn talent en hen zo een knipoogmomentje te bezorgen.

Want net zoals het verhaal hierboven beschreven, gaat bij mij echt niet alles van een leien dakje, maak ik volop fouten en hoop ik dat mijn zoons toch enigszins ongeschonden de volwassenheid in kunnen.

Hou je haaks!

Alle knipoogmomentjes heb ik verzameld en die vind je op deze pagina.