Na hier en daar wat aarzeling, want je raakt toch een beetje aan ze gehecht, heb ik me gisteren ontdaan van een heleboel nieuwsbrieven. Voelt wel een beetje kaaltjes, moet ik zeggen, alsof je een jas uittrekt om maar in kledingland te blijven. Het gezellige piepje van mijn Iphone klinkt wat minder vaak. Minder gepiep.
Minder gepiep
Dat piepje elke keer maakt dat je je heel populair voelt en nu dus wat minder (diepe zucht). Het is ook zo’n leuk geluidje, net of ik bewonderend word nagefloten. Elke keer als ik een mailtje krijg, word ik door dat toontje van mijn mobiel toch nieuwsgierig en wil ik toch ff checken. Tenminste ik wel. Stel je voor dat ik iets belangrijks mis of dat ik net te laat ben en die leuke aanbieding gaat mijn neus voorbij (shopaholic confessions).
Tot mijn grote opluchting zijn er ook nieuwsbrieven die me niets doen. Yes! Eerlijkheidshalve moet ik daar dan wel bij zeggen, dat dit nieuwsbrieven zijn voor beltegoed of zo. Of bijvoorbeeld posters op canvas. Maar toch vind ik dat een hele geruststelling. Ik ben dus niet overal koopgevoelig voor. Pak van mijn hart!
De meeste pijn deden de mailtjes van Wehkamp en Collegestyle, mijn twee meest favoriete webshops. Wat zal ik die twee missen! Het zijn bijna mijn partners in crime, hoewel de actie om wat te kopen natuurlijk wel van mij komt. Dat geef ik ruiterlijk toe.
Dan zijn er ook nog Hema, Blokker en Kruidvat. Ja, ik weet dat je bij Blokker geen kleding kunt kopen, maar zo’n warenhuisachtige winkel prikkelt altijd wat meer als bijvoorbeeld een dierenwinkel. Voor die laatste ben ik trouwens ook ongevoelig. Yes!
Waar ik tegen aanliep bij het opzeggen, dat ik soms een heel meerkeuzeprogramma moest doorlopen. Dat vereist dus wat volharding. Het kostte ten eerste al moeite genoeg om in de mail de tekst afmelden te vinden. Daar moest ik echt mijn best voor doen. Ik moet helemaal naar beneden scrollen.
Terwijl ik dat doe, bekijk ik met spijt wat ik ga missen de komende tijd. Zucht! Dan staat er vaak heel klein tussen een hele berg andere tekst het woordje afmelden. Mijn schattige, dunne vingers zijn bijna te dik om op de link te drukken. Het is net of ik via een achterdeurtje de winkel wordt uitgezet. Net alsof ik betrapt ben op stelen.
Ik werd met veel bombarie binnengehaald, kortingscodes vlogen me om de oren bij het aanmelden van de nieuwsbrief. Maar als ik ga, mag ik via de achterdeur. Een klein, zielig, weinig gebruikt achterdeurtje: de nooduitgang. Bijna net zo onvindbaar als het oog van de naald. En dan ben ik die kameel. Mijn bepakking moet af. Dan kan ik erdoor.
Als ik de link voor afmelding toch goed weet te raken, mag ik ook nog kiezen waarom ik de nieuwsbrieven niet meer wil ontvangen. Je krijgt er teveel (nee hoor, laat maar komen, love it), je vindt ze niet interessant (dacht het wel, anders had ik ze al veel eerder afgemeld), je emailadres is gewijzigd (geen probleem, ik krijg ze dubbel).
Mijn challenge ondersteunt niet de economie
De optie: ik ga geen kleding meer kopen, zat er niet tussen. Of: mijn kledingkast is goed gevuld en ik heb niets meer nodig. Of: dit besluit is heel moeilijk voor mij, dus zeur niet zo! Mijn challenge is commercieel gezien niet opbouwend. Het ondersteunt de economie niet, enzo. Maar geloof me, de afgelopen jaren heb ik meer dan voldoende geïnvesteerd in een gezonde economie. Aan mij ligt het niet. Het komende jaar ga ik de bank financieel steunen.
Ik weet niet of ik me nu opgelucht voel of niet. Die mailtjes gaven me het gevoel dat ik omringd was door vrienden. Trouwe vrienden, die er altijd zijn. Lieve vrienden, die me iets aanbieden, waar ik gelukkig van word. Gezellige vrienden, die me een goed gevoel geven als ik naar een feestje ga of met kerst. Opbeurende vrienden, die me troosten met wat moois om aan te trekken als ik verdriet heb.
Daarnaast besef ik ook dat het ook tijdverslindende vrienden zijn, want ze willen altijd mijn aandacht. Bijbedoeling hebbende vrienden, want ze hebben niet mij op het oog, maar mijn geld. Eisende vrienden, want als ik wat bij ze koop en mijn betaling is wat verlaat, krijg ik geen gezellige vriendschappelijke mail, maar een professionele aanmaning.
De opluchting overheerst dat ik door de nooduitgang buiten ben aangekomen. Mijn hoofd is leger, eris minder gepiep en mijn portemonnee is me dankbaar. Van dit gevoel ga ik vandaag genieten. Dat lijkt me eigenlijk wel het beste.
Hou je haaks!
Meer shopaholic confessions van mijn kledingshopstopchallenge vind je onderaan deze pagina.
Geef een reactie