Normaal inpakken kan ik niet, echt niet. Mijn hele hebben en houwen moet mee.
Als ik met vakantie ga, moet echt alles mee (en ik heb veel). Ik zou ook nooit met een vliegtuig kunnen, ja met 2 extra koffers, dan wel.
Gelukkig heb ik vliegangst, dus dat hoeft ook niet. Maar echt, ik ben in staat mijn hele huis mee te sleuren. Dat kan natuurlijk niet of ik moet in een tiny house (minihuis) gaan wonen, maar daarvoor heb ik teveel spullen.
Mijn hele hebben en houwen moet mee.
De mensen die keurig met een koffer toe kunnen, benijd ik. Wat een ontspannenheid. Ik zou graag eens van hen horen hoe ze dat doen. Ben jij zo iemand? Laat het me weten. Vakantie brengt voor mij een hoop stress mee. Ik lijk wel last te hebben van de grote schoonmaak: vakantiestress!
Mijn hele huis moet schoon, opgeruimd en alle was moet weggewerkt. Dat is op zich nog niet het ergste, maar ik word er helemaal geagiteerd van en niet aardig voor mijn omgeving. Het nare daarbij is dat de mannen waarmee ik samenwoon (4 stuks) het nut er helemaal niet van inzien.
Met opgetrokken wenkbrauwen wordt mijn getuterdetuut (à la juffrouw Mier van de Fabeltjeskrant) bekeken en er wordt stiekem gelachen of gegrinnikt. Hardop durven ze niet, want dan krijgen ze nog meer op hun to-do-list. En klagen helpt al helemaal niet.
Hoe het komt dat (bijna) alles mee moet en dat wat achterblijft schoon moet zijn? Ik kan er enkel naar raden. Als ik op vakantie ben, mis ik de vertrouwdheid van mijn eigen omgeving: de dingen die me rust en een blij gevoel geven. Van nature ben ik licht depressief, niet heel erg, maar een beetje.
Misschien komt het omdat ik hoogsensitief ben en ik onrustig word van een onbekende omgeving.
En ja, ik weet: het zijn maar dingen, maar voor mij zijn ze belangrijk (shopaholic confessions: spullen zijn belangrijk). Toch zit er iets troostends in, zo van: het komt allemaal goed. Misschien niet vandaag, maar ooit wel.
Bovendien geven blije spullen mij een blij gevoel. Vooral ook, omdat ik dat vanbinnen van nature niet heb, maar de omgeving om me heen dat goede gevoel moet geven.
De entourage waarin ik verkeer, heeft invloed op hoe ik me voel. In mijn eigen huis kan ik dat zelf bepalen. Op vakantie niet, daarom sleep ik zoveel mee, denk ik. Dan word ik een obsessieve verzamelaar, een hoarder. Ik ga door tot de auto vol is.
Op vakantie wordt dat gevoel eerst een beetje erger. Ik weet dat het ook weer verdwijnt, maar ik moet het tijd geven.
Soms denk ik weleens, hoe zou Jezus zich gevoeld hebben toen Hij hier op aarde was? Dat was zeker geen vakantie en Hij moest dealen met de lelijkheid en zonden in deze wereld. Had Hij Zijn discipelen misschien nodig om Zich hier een beetje op Zijn gemak te voelen?
Hij was toch ook gewoon Mens? Iedereen heeft mensen nodig, behalve kluizenaars. Maar die zijn vaak ernstig teleurgesteld in mensen of autistisch.
Nu de kinderen niet meegaan deze vakantie, heb ik de neiging nog meer in te pakken. Een fotoboek met kiekjes van vroeger bijvoorbeeld. Wat zou een digitale download dan handig zijn. Ik verkoop geen digitale fotoboeken, maar mooie gedichten.
Die houden ook dat gevoel van vroeger soms een beetje vast. Sommige hiervan zijn daarom ook melancholiek van inslag.
Toch doe ik dat niet. Ik wil dapper zijn (beetje raar hè, dapper zijn als je op vakantie gaat).
Vroeger nam ik een foto van mijn moeder mee op vakantie (ze leefde niet meer). Dat gaf me een beetje troost. Nu wil ik datzelfde doen met een foto van mijn mannen, maar mijn hele IPhone staat er vol mee. Dus die moeite kan ik me besparen. Die heb ik altijd bij me en staan in mijn hart gegrift. Nog dieper dan mijn moeder.
Om alles te compenseren: mijn depressiviteit, mijn legenest-syndroom en het missen van mijn vertrouwde omgeving zorgt ervoor dat ik met koffers vol richting ons vakantieadres vertrek. Alles moet mee van A tot Z.
Ook gaan er stapels boeken gaan mee. Ik ben al blij als ik een boek uit heb aan het eind van de vakantie, maar ik wil wel kunnen kiezen. Als een boek me niet aanstaat of het is te droevig, dan schakel ik over op een ander exemplaar.
Mijn kledingkast moet ook grotendeels mee. Minstens 3 spijkerbroeken, dan nog een paar kortere, een dubbele dosis onderbroeken. Je weet immers nooit.
Vlug nog even mijn badpak aangetrokken. Tja, te klein. Dat krijg je met die irritante hormonale kilo’s. Op de valreep nog eentje bij Wehkamp besteld. Wie weet doe ik de hele week geen badpak aan, maar mijn hele hebben en houwen moet mee, dus ook een badpak. Hoewel geen badpak meenemen ook weer een mooie reden is om er eentje te scoren op vakantie (shopaholic confessions).
En natuurlijk ook een haakwerkje (of 2). Want ook in de vakantie vind ik het heerlijk om even te haken. Creatief denken moet je af en toe ook uit kunnen zetten. Dat doe ik met haken, hoewel ook dat mijn creativiteit wel stimuleert.
Mijn hele hebben en houwen moet mee
Gelukkig hoef ik niet helemaal alleen, maar gaat manlief mee en mijn hele hebben en houwen. Anders ging ik echt niet. Voor hem zal ik me ook gedragen en niet constant klagen. Alleen af en toe een beetje.
Vooral als ik met hem langs de branding loop bij de ondergaande zon en met betraande ogen terugdenk aan de tijd van toen. Snik!
En ik weet wel: het gevoel zit vanbinnen en dat kan ik niet compenseren met dingen van buiten. Toch geeft het me wel een beetje steun, net als een verzameling dat doet. Even een knipoogje.
Manlief kent me langer dan vandaag en weet dat het wel goedkomt met me. Ik vecht altijd voor vreugde. Luctor et emergo: ik worstel en kom boven. Hoe doe jij dat met vakanties? Moet alles mee of zo weinig mogelijk?
Spreek met jezelf af dat je alleen maar meeneemt wat in de tas past. Neem desnoods een fotoboek van vroeger mee. Neem ook lekker wat leesvoer mee. Dat leidt af en last but not least: kies ervoor om het fijn te hebben. Dat scheelt ook.
Hou je haaks!
Geef een reactie