In de wachtkamer van de dokter (20)

Pas geleden zat ik bij de dokter in de wachtkamer. Er hangt een beeldscherm waar elke keer dezelfde filmpjes langskomen. Er zijn andere mensen, die net zo stil en somber zijn, als jijzelf. Niemand vindt het leuk om in de wachtkamer van de dokter te zitten, nietwaar? Op mijn mobiel was ook niets bijzonders te zien, dus ik ging eens om me heen kijken. En wat me opviel was de wanorde waarin het speelgoed verkeerde. Opruimen in de wachtkamer van de dokter.

Is het raar als je het leuk vindt om rommel op te ruimen? Hooguit een beetje, nietwaar? Het wordt wat vreemder als je het ongevraagd bij een ander doet. Toch gebeurde mij dit vorige week. Het overkwam me bijna.

Het heeft er vast ook mee te maken dat ik moeilijk niets kan doen.

En wachten bij dokter of tandarts vind ik helemaal verschrikkelijk. En als je wat vaker bij de dokter komt, dan ben je wel uitgekeken op de geboortekaartjes die er hangen en op de saaie filmpjes op het scherm wat er hangt (gaap!) Jij ook? Dan heb ik nog een leuke tip voor je.

Omdat mijn hartritmestoornissen nog steeds een bijna dagelijks terugkerende kwelling zijn, bezoek ik regelmatig de huisarts. Samen proberen we te kijken of er een oplossing is voor mijn probleem.

Zo kwam ik afgelopen vrijdag weer de wachtkamer binnenlopen en na een vriendelijk ‘goedemiddag’ ging ik zitten op de bank naast een verdwaalde puzzel. Je weet wel, zo’n houten. De stukjes ontbraken en de puzzel lag daar naakt te liggen.

Er stond een ladekast en ik wist van een vorig bezoekje dat daar de puzzels werden opgeborgen.

De gedachte dat ik toch altijd wel een kwartier zit te wachten en dat ik dan mijn tijd beter goed kan besteden, plopte in mijn hoofd.

Zo gedacht, zo gedaan.

Ik besloot dat ik de puzzel in de lade zou leggen en dat was dan dat. Echter, toen ik de lade opende, bleek deze vol te liggen met restanten van puzzels. Niets was compleet.

Ik aarzelde heel even en besloot toen gedecideerd dat dit zo echt niet kon. Ik ben er maar bij gaan zitten (ja, gewoon op de grond) en haalde alle puzzels en puzzelstukjes tevoorschijn. En voor ik het wist, was ik aan het opruimen in de wachtkamer van de dokter.

Ook in de andere laden lagen wat verdwaalde exemplaren.

Een mevrouw die ook in de wachtkamer zat, vroeg of ze mij kon helpen. ‘Graag’, was mijn antwoord. Zij schoof keurig een krukje bij en zo zaten wij dus samen puzzels te maken en te sorteren. Ze vroeg of dit mijn werk was: spullen opruimen.

Zo ontstond een knipoogmomentje, wat ik niet snel vergeet.

‘Nee’, was mijn antwoord. ‘ Ik hou gewoon niet van rommel.’ En in mijn hoofd zei ik erbij: maar ik zou het wel willen.

Helaas waren ze lang niet allemaal compleet (nog een frustratie), maar wij hadden ons best gedaan en we waren trots op het eindresultaat: een opgeruimde kast en een nette wachtkamer.

Graag had ik nog een sopje over het kastje gehaald, wat vol zat met vieze vingerafdrukken. Maar de dokter, die mijn mede-opruimster kwam halen, had al een blik in zijn ogen van: ‘Zal ik de psychiater bellen?’

Dus dat sopje heb ik maar achterwege gelaten. Je moet weten wanneer je moet stoppen, nietwaar? Later verliet mijn mede-opruimster de huisartsenpraktijk (ik zat nog steeds geduldig op mijn beurt te wachten) en zwaaide me vriendelijk toe. Voortaan kunnen we met een glimlach terugdenken aan dit moment.