Ik heb het nog nooit gedaan (knipoogje 117)

Was alles maar zo makkelijk als de quote: ik heb het nog nooit gedaan, maar ik denk dat ik het kan. Die quote wordt toegeschreven aan Pippi Langkous, maar zij schijnt het nooit gezegd te hebben. Toch blijft het een mooie quote, hoewel hij lang niet makkelijk is om uit te voeren. Maar gisteren deed ik iets waarvan ik nooit dacht dat ik het zou doen. Omdat het me met afschuw vervulde.

Alleen de gedachte al deed me rillen. Maar nu ik het heb gedaan, moet ik zeggen dat het me meeviel. Je vraagt je misschien af wat ik dan deed. Het oor- en wenkbrauwhaar van manlief bijknippen. Ik weet: het klinkt echt raar. Ik hou van hem met huid en haar. Maar de gedachte dat ik die haartjes moest knippen, bezorgde me echt kippenvel.

Maar soms is mijn irritatieniveau groter dan mijn weerzin. Dat komt trouwens helemaal niet door hem. Hij stinkt nooit naar het zweet, wast zich keurig, is heel hygiënisch. Bij mijn zoons zou ik het ook zo doen, maar die zijn nog lekker jong, dus daar hoeft het niet bij.

Hoe het kwam dat de emmer overliep? We reden naar Maarssen, omdat er iets met mijn nieuwe bril was. Waarom ik in Maarssen een bril kocht in plaats van lekker dichtbij in Woerden? Ik heb een speciale oogafwijking (fixatie disparatie) en dat was de dichtstbijzijndste plaats waar ze speciale apparatuur hebben om dat te meten.

Manlief reed (uiteraard), want met mijn weerbarstige lijf is dat nu echt een no-go (helaas) en ik zat lekker tegen hem aan te kletsen. Meestal zie ik hem frontaal, maar nu van de zijkant. En dan zie je echt heel andere dingen. Heb jij je echtgenoot al eens van de zijkant goed bekeken?

Ik zag lange, uitstekende wenkbrauwen en kleine haartjes uit zijn oren. Die had ik uiteraard al eerder opgemerkt en tegen hem gezegd dat hij dat moest afknippen.

Maar de arme schat is zonder bril zo goed als blind en met bril kon hij echt die haartjes van zijn wenkbrauwen niet zien. En ooraartjes? Tja, die ziet ie echt niet. Terwijl hij hierover piepte, zei ik dat dat onzin was. Maar thuisgekomen had ik ineens een dappere bui. Terwijl we nogmaals zijn haargroei bespraken, besloot ik om door de zure appel heen te bijten.

Met de rillingen over mijn rug en het kippenvel op mijn armen, besloot ik zelf de schaar ter hand te nemen en heb ik zijn overtollige beharing bijgesnoeid. En het viel me eigenlijk best mee. Het moet er wel raar hebben uitgezien, ik op de bank, hij op zijn knieën voor me omdat ik het anders niet goed kon zien en het schaartje in zijn oren, maar ach, who cares?

Het was wel een daad van vertrouwen voor hem. Iemand die met een schaar zo dicht op zijn vel zat. Meestal zit ik hem figuurlijk op zijn vel, nu letterlijk. Maar hé, ik ben wel wat geknip gewend met alle haaksels, dus die haartjes van hem was weer eens wat anders.

Toen we ‘s middags nogmaals in de auto zaten (ik had een goede dag), kon ik echt genieten van zijn haarvrije oren en nette wenkbrauwen zonder rare uitsteeksels. Hij was weer echt het heertje!

Ik vraag me af hoe andere vrouwen dat doen. Regelt jouw man zijn overtollige beharing zelf of mag jij ook af en toe knippen? Ik herinner me trouwens dat de heren- en kinderkapper waar ik vroeger kwam aan de heren altijd vroeg: zal ik meteen uw oren-, neus- en wenkbrauwhaartjes knippen? Brrr! De gedachte dat daar ook haar groeide, vervulde me als kind met afschuw.

Wie weet is dat toch de reden van dit redelijk kleine trauma, wat hopelijk nu tot het verleden behoort.