Tijdens een gesprek kan iemand ineens een opmerking plaatsen die keihard bij je binnenkomt. Wat doen je dan? Deze week had ik zo’n gesprek! Ik praat graag en ja… ik probeer ook goed te luisteren. Dat is een hele kunst (vooral voor mij). Het spreken komt me van nature aanwaaien, het luisteren echter niet. Toch doe ik bewust mijn best om iemand echt zijn of haar verhaal te laten doen. Ik heb deze week echter gemerkt dat het af en toe goed is om te spreken tijdens het betoog van een ander. Dit keer een blog over hoe woorden van een ander je kunnen bezeren.

Aangevallen tijdens het gesprek

Ik leg het je uit. Tijdens het luisteren, betrapte ik mezelf erop dat ik me aangevallen voelde. Het gesprek ging over dingen waar ik al een tijd mee worstel (en voor bid): mijn gezondheid.

Gelukkig gaat het al een heel stuk beter met me en kan ik al weer gedeeltelijk meedoen met het sociale leven (joepie!).

Helaas is het vertrouwen in mijn lijf (dat nog dagelijks aangeeft dat er iets niet goed gaat) nog niet helemaal teruggekeerd en heb ik nog wat hulp hier en daar nodig om me te redden.

Dat is een hele strijd voor me, want ik ben liever stoer, sterk en onafhankelijk dan bang, zielig en hulpbehoevend.

Ik voelde me dus aangevallen. De persoon waarmee ik sprak was het niet eens met de manier waarop ik dingen (qua gezondheid) aanpak.

Het liefste zou ik gillen, schreeuwen en erop los timmeren

Tijdens zo’n aanval gaat er dan een stemmetje van binnen zachtjes roepen. Dat zachtjes wordt wat later gillen, schreeuwen en eindigt met orkaankracht.

Dat gebeurde dus deze week. En ik liet dat stemmetje gillen en die ander praten en mij bezeren. Ik zou graag willen leren om aan te geven hoe woorden van een ander je kunnen bezeren.

Je snapt (hoop ik) dat ik na afloop een behoorlijke kater had en boos was. Eerst op de persoon die me dit aandeed, want zo ga je toch niet met anderen om?

Tot ik me realiseerde dat ikzelf die persoon was. Ik liet het immers gebeuren? Even voelde ik me als Job (uit de Bijbel) die ook allerlei onterechte (wellicht goedbedoelde) adviezen van zijn vrienden krijgt.

Gelukkig keert God later alles om en wordt Job weer gezond (er is dus hoop voor mij).

Ik had dus naar mijn innerlijke ik moeten luisteren, naar dat roepende, gillende, krijsende stemmetje. Dat was veel gezonder geweest. Die had ik serieus moeten nemen.

Daarom neem ik me voor om dit voortaan wel te doen: ik zal naar de ander luisteren, maar ook naar mij.

Voortaan geef ik aan wanneer ik me bezeerd voel

Op het moment dat mijn innerlijke ik aangeeft: Ho, stop, dan ga ik daarnaar luisteren en aan mijn gesprekspartner doorgeven dat hij/zij me bezeert met zijn/haar woorden en dat het niet prettig voelt.

En geloof me, een beetje kritiek kan ik echt wel hanteren, maar als de liefde daarin ontbreekt (of ik die niet voel), gaat het innerlijk fout.

Dat zou echt een (kerst-) cadeautje aan mezelf zijn en wat (het herstellen van mijn zelfbeeld) ik vroeger met shoppen oploste (shopaholic confessions), hoeft dan niet opgelost te worden, want dan is er geen probleem meer.

Klinkt best simpel en zo voor de hand liggend als ik het neerschrijf. Of het in de praktijk ook zo werkt, weet ik niet. Ik heb het nog nooit geprobeerd (mijn grenzen duidelijk aangegeven).

Eigenlijk best spannend om dit uit te gaan proberen.

Hoe woorden van een ander je kunnen bezeren

Heb jij weleens aangegeven in een gesprek hoe woorden van een ander je bezeren? Wat was de reactie?

Veel beter is een ander een knipoogmomentje te bezorgen door positieve woorden te spreken. Vaak is dat net iets moeilijker. Omdat ik merk dat ik die positieve woorden echt nodig heb, ben ik gestart ze zelf te maken met gedichten. Dit heeft geresulteerd in mijn digitale producten. 

Hou je haaks! Je bent geweldig! Wat een ander ook beweert. En waar hij je ook mee bezeert!

Meer knipoogmomentjes op een rijtje staan op deze pagina onderaan. Even scrollen en je bent er.

hoe woorden van een ander je kunnen bezeren