Hoe overleef je een autorit? (73)

Mensen die mij volgen, weten dat ik diverse mankementen heb waardoor het leven niet echt makkelijk is. Toch zijn er bijna dagelijks vreugdemomenten, die het leven waardevol maken. Hoe overleef je een autorit is er eentje van.

Het zit ‘m niet in de grote overwinningen, maar in de kleine. Eergisteren voelde ik me sterk en ik handelde daar ook naar. Hoe overleef je een autorit? Zo dus.

Het was zondag en we zouden op ziekenbezoek gaan in Dordrecht. Aangezien we zelf in Linschoten wonen toch een ritje van drie kwartier. Normaal gesproken rijd mijn hubbie en ik zit er hakend en gezellig kletsend naast.

Je hoort hem niet klagen en mij natuurlijk ook niet. Hij is makkelijk in de omgang en doet bijna nooit moeilijk. Toch zijn er dingen die hij belangrijk vindt.

Ik heb geleerd om dan mijn oren te spitsen en mijn mond vijf minuten te sluiten (valt warempel niet mee) om te horen wat hij te zeggen heeft. Hij gaf dit keer aan dat hij wel om 5 uur thuis wilde zijn, want er was een Formule 1-wedstrijd.

Zijn favoriet Max Verstappen startte in die rit op poleposition (helemaal vooraan) en had dus grote kans om de rit te winnen.

Zelf vind ik daar helemaal niets aan, want zeg nu zelf: hoe kan iets wat zo snel gaat zo saai zijn, maar hij vindt het dus GEWELDIG. Oké. Dat respecteer ik (ik doe er in ieder geval pogingen toe). Ook als de tv aangaat en je echt heel erg lang al die scheurijzers moet aanhoren en telkens denkt dat er een vlieg om je hoofd zoemt.

We hadden een strakke planning gemaakt en zouden om 2 uur vertrekken (dat werd 10 over 2). Later konden we het revalidatiecentrum niet vinden (kostte nog een kwartier). Om drie uur arriveerden we.

We zijn een uur gebleven en zouden dus op tijd thuis kunnen zijn, ware het niet dat ik nog een ander bezoekje op de planning had staan. Dat had ik bedacht. We zijn toch in de buurt, hè lieverd?

En de lieverd stemde toe, als hij maar om 5 uur thuis was. Dat extra bezoekje kostte een half uur plus rijtijd. Tja, 5 uur konden we wel vergeten.

Toch wilde ik mijn hubbie niet teleurstellen, omdat hij altijd voor mij klaarstaat. Omdat mijn lijf op dat moment goed in zijn vel zat (hoe bestaat het), zegde ik in een vlaag van verstandsverbijstering toe terug te rijden.

Je zag zijn gezicht opklaren. Ik wist niet wat me bezielde. Ik rijd al een tijd niet. Toch voelde ik een rust in me die me vertelde dat ik het kon. Ik denk altijd dat dat Gods stem is. Hij gaf mij de kracht. Die kracht wil ik elke dag wel voelen.

Ik vond het best spannend, maar toen ik achter het stuur ging zitten, voelde ik me net Max Verstappen. Voet op het gaspedaal en gaan. Hoe overleef je een autorit? Zo dus.

Dat deden we. Eerst vond ik het best nog eng, maar de routine nam het al snel over. Hubbie kon fijn zijn race kijken (en tegen mij aankletsen over de race wat ik natuurlijk ontzettend leuk vond) en ik reed de rit van mijn leven.

Drie kwartier achter elkaar zonder hartritmestoornis of evenwichtsproblemen reed ik over de snelweg als een volleerde Formule 1-coureur.

Wat een overwinning heb ik behaald! Joehoe! Max werd tweede, maar ik? Ik voelde me de kampioen van de dag in mijn eigen Formule 1 bolide. Hoe overleef je een autorit? Zo dus.

Heb jij weleens het gevoel dat je de hele wereld aankunt? Of in ieder geval een autorit? Doe het dan ook!

Ga achter het stuur zitten en rijd de race van je leven. Want niemand neemt je die ervaring ooit af en als het weer een dag slechter gaat, kun je op deze overwinning terugkijken.

Daarom schrijf ik ook gedichten. Om me eraan te herinneren dat als het slecht gaat, het echt niet altijd zo blijft. Er komt een dag dat het beter gaat, vroeg of laat.

Mijn gedichten kun je vinden op deze website, maar ik heb er ook een aantal verwerkt tot printable in mijn shop. Leuk voor jezelf of voor iemand anders.