Eergisteren reed ik met onze jongste even naar Woerden, want hij had echt dringend een nieuwe armband nodig. Ondanks dat het me wat angst opleverde, deed ik het. Op de terugweg kwamen we langs manliefs werk en daardoor kwamen we iemand tegen. Het overwinnen van angst resulteert in een onverwachte ontmoeting.
Onze jongste had een stoere, gevlochten armband die aan een zijden draadje hing, dus hij had op internet zitten kijken naar een nieuw exemplaar. Toch is dat moeilijk. Je ziet niet hoe iets staat. Beter is dan toch om even naar de winkel te gaan. Hij had aan mij gevraagd of ik met hem mee wilde.
De gedachte alleen al zorgde voor een paniekvlaag. Ik ga helemaal nooit alleen meer naar Woerden, door mijn weigerende lijf. Maar ja, als je kind het je lief vraagt, dan overwin je je angst en doe je het (al is het bang).
De volgende dag vroeg hij het weer: “Ziet u het zitten, mam?” “Ik denk het niet, lieverd”, was mijn antwoord. Hij knikte dat hij het begreep en ineens hoorde ik een stemmetje in mijn hoofd dat zei: “Dit kun je wel”. En dus dacht ik niet langer na: “Kom op, we gaan”.
Heel trouwhartig verzekerde zoonlief me: “Mam, ik ben bij u, hoor. U hoeft niet bang te zijn”. De schat!
Omdat manlief inmiddels heerlijk dichtbij werkt, was hij vanmorgen op de fiets vertrokken. Zijn auto stond dus gebruiksklaar. Mijn auto was in beslag genomen door onze oudste. Maar dit was ook geen probleem.
Daarom zijn we, heel dapper, naar Woerden gereden en hebben we bij Lucardi een leuke set sieraden gekocht. Hij shopte twee armbanden en een ketting. En dat was eigenlijk nog niet het leukste.
Ik ben zelf niet bezweken voor de verleiding om iets te shoppen. Knap, hè (shopaholic confessions)?
Op de terugweg kwamen we langs manliefs werk en laat het nu net lunchtijd zijn. Hij gaat altijd een stukje lopen (met 1,5 m afstand uiteraard) en wie weet zouden we hem zien.
We reden langs, maar nee hoor. Manlief zagen we niet. Ik zag wel dat er wat mensen uit het pand naar buiten kwamen lopen. Ik wist echter niet wat mijn schat die morgen aan had getrokken qua overhemd. Toch kon ik het niet laten om te zien of hij daar bij zat.
Ik stelde aan zoonlief voor om even een rotonde te pikken en terug te rijden om te kijken of hij daar liep en jawel, het was hem!
Zoonlief draaide het raampje open en we reden voorbij, terwijl hij respectloos “Hé, dikke” naar zijn vader riep. Manlief was totaal verrast. Ik claxonneerde ongegeneerd. Het overwinnen van mijn angst resulteert in een onverwachte ontmoeting met manlief. Humor met een knipoog noem ik dat.
En terwijl ik zoveel lol heb met mijn zoon, voel ik dat de angst plaatsmaakt voor mij. Voor wie ik werkelijk ben, bevrijd van angst.
Om het nog leuker te maken, keerde ik verderop en reden we nog een keertje langs. Nog steeds geen echt enthousiaste reactie, maar zoonlief en ik hadden dikke schik.
Het overwinnen van angst resulteert in een onverwachte ontmoeting
Stel je voor dat ik niet had gedurfd te gaan, dan hadden we niet zoiets grappigs meegemaakt. Zoonlief kwam thuis en hij zei: “Deze dag is zojuist wel 10 keer zo leuk geworden”.
Hoe groot kan je beloning zijn voor een dappere daad? Zo groot dus! Zo blij dat ik naar dat stemmetje luisterde dat ik dat wel kon. Mijn dag was ook 10 keer zo leuk geworden en de angst had in ieder geval vandaag niet gewonnen!
Meer knipoogjes lezen? Dat kan, hoor! Ik heb er genoeg geschreven. Meestal over de leuke kant van het leven, maar er zitten ook wat donkere exemplaren bij.
Laat je inspireren om voor een ander het verschil te maken. Iets bemoedigends te zeggen in de vorm van gedichten en positieve woorden. Om hen een knipoogje te bezorgen. Kijk eens in mijn webshop als je zelf niet weet hoe.
Hou je haaks!
Geef een reactie