Het gevoel dat ik altijd tekort schiet
Het begon zondagmorgen met het gevoel dat ik altijd tekort schiet. Dat ik niet het goede voorbeeld geef en daardoor mijn kinderen niet voorleef waar ik voor sta.
Waar ik niet zonder kan en door allerlei gedoe kan ik dat niet laten zien. Zo frustrerend. Toen ik dus zondagmorgen weer achter mijn schermpje de kerkdienst bekeek en mijn zoons nog in bed lagen, schreeuwde alles in mij dat dit niet langer kon.
Dit is niet hoe ik het voor ogen had, het leven, het moederschap, een voorbeeld zijn. Het gevoel dat ik altijd tekort schiet overheerst.
Al een tijdje ben ik er niet geweest vanwege mijn gezondheid. En ik mis het zo. Zondagmiddag kreeg ik ineens moed. Een stemmetje binnenin me spoorde me aan. Dus ging ik ‘s avonds naar de kerk.
Niet in mijn eentje, maar samen met manlief. Ook onze jongste ging door de weersomstuit naar de kerk.
Ik was helemaal niet nerveus (dat was nieuw). Ik was gewoon blij dat ik er was. We schoven in de achterste bank en daar bleek ook een goede vriendin van mij te zitten die me enthousiast begroette.
Wat fijn dat je er bent, dat je het gaat proberen. Het gaat je lukken! Daar kun je alleen maar blij en bemoedigd door worden, nietwaar?
Ook andere gemeenteleden knikten me vriendelijk toe. Wat voelde ik me veilig en geborgen. Wat kon er eigenlijk fout gaan.
Onze jongste zat in de buurt (uiteraard niet bij paps en mams in de bank) maar ietsje verderop. Ik had hem al een paar glimlachjes gezonden en die beantwoordde hij vriendelijk.
De moederlijke dwang was me blijkbaar vergeven. Ondanks het feit dat de jeugd van de kerk elders vertoefde, was hij toch gegaan. Het gevoel dat ik altijd tekort schiet, verdween een beetje.
Hij doet binnenkort belijdenis dus ik vind het sowieso belangrijk dat hij regelmatig zijn neus laat zien.
Afijn, dat was nog niet alles. Het was ook nog Avondmaal. Niet zoals voor Corona ongemakkelijk met elkaar aan tafel zitten, maar meer in buffetvorm. Heerlijk laagdrempelig.
Ik was dus echt niet van plan aan te gaan. Ik was blij dat ik zat en dat was dat.
Toch voelde ik de uitnodiging en ik kon Jezus niet laten staan. Hij riep me. Ik aarzelde nog wat. De vriendin die me zo had bemoedigd, kwam al terug en we zaten in dezelfde bank. Dat deel van de bank was leeg en ik kon heel makkelijk de bank uitschuiven.
Het was nu of nooit. Je raadt het al: het werd nu. Manlief liep met me mee. Het is ook echt zo’n schat!
Een knipoogje wat ik niet verwachtte
En het ging helemaal goed. Je snapt: er was geen blijer ei dan ik.
Ook mijn zoon was blij voor mij. Hij zei: ik had het al verwacht, hoor. Hij heeft blijkbaar meer vertrouwen in mij dan ikzelf heb. De onrust die ik die morgen voelde, was eindelijk gestild.
Toen we later thuis waren, kreeg ik nog een appje van een gemeentelid. Dat hij zo blij was mij in de kerk en aan het Avondmaal te treffen. Tja, daar word je toch helemaal warm van.
Ook de volgende morgen kreeg ik nog wat reacties. Je snapt dat ik glom.
Hoe fijn is het als je wordt bemoedigd. Als mensen je gevecht zien en je bemoedigen. Geweldig!
Het zijn niet de grote dingen, maar de kleine dingen (de knipoogjes) die het doen.
Het gevoel dat ik altijd tekort schiet
Ik leefde altijd met grote stappen, amper genietend van het moment. Me altijd uitstrekkend naar dat wat in de toekomst zou gebeuren of wat ik nu eens zou gaan shoppen (shopaholic confessions). Veel te veel met mezelf bezig. Daardoor het gevoel dat ik altijd tekort schiet.
Mijn gedwongen thuiszitten heeft me doen inzien, dat het daar helemaal niet om gaat. Dat het juist gaat om de mensen om je heen. Hoe je hen met je gaven kunt bemoedigen en opbeuren.
Dat deed ik echt al met mijn kinderen, maar het kan nog meer. Ook voor de mensen om me heen wil ik tot zegen zijn.
Daarom is het ook zo gaaf dat ik nu met mijn fotoprints mensen kan bemoedigen. Helemaal leuk om op een cadeautje te voegen of je presentje te pimpen. Je vindt ze in mijn webshop.
Hoe ben jij tot zegen?
Hou je haaks!
Alle knipoogjes op een rijtje staan onderaan deze pagina.
Geef een reactie