het gebeurt niet echt knipoogmomentjesJe denkt alleen maar dat je valt. Je valt niet echt. Hoe vaak ik dat al heb moeten horen. Vaak ontstaat angst vanuit het niets. Of iets wat triggert, waardoor je angstig wordt. Bij mij zorgt lichamelijk ongemak voor de paniek. Het gebeurt niet echt? Die vlieger gaat voor mij niet op. Ik ben een beetje uit balans.

Ja, ik val wel echt, maar dat zien niet zoveel mensen. Ze zien niet als ik omga en in stukjes op de vloer lig. Die zien me alleen als ik opgekrabbeld ben, weer trillend op mijn voeten sta en mijn masker heb opgedaan. Mijn mooie praatjes weer laat horen en me veilig waan.

Ik val wel echt. Tegen kasten aan, tegen muren aan. Meestal blijf ik op de been, ja, maar dat is meer geluk dan wijsheid. Ik heb stevigheid om me heen nodig en weet dat een ruimte zonder muren een no-go is. Dan raak ik uit balans doordat mijn lichaam letterlijk schokt.

Nee, ik ben niet bang, niet voor God, niet voor wat hierna komt. Waar ik wel bang voor ben, is de onvoorspelbaarheid van mijn lijf. Dat het nu aardig doet, maar binnen vijf minuten kan horten en stoten met de donkere depressiviteit en paniekaanvallen. Het is zo moeilijk als je niet kunt vertrouwen op je lijf door hartritmestoornissen en evenwichtsproblemen.

Vooral in de vakantieperiode als de sociale media vol staat met vakantiepret, met reizen naar verre oorden, terwijl er bij mij dagen zijn dat ik me zelfs in de tuin niet fijn voel, dat een rondje om het huis niet kan. Zo moeilijk om dan positief te blijven, een goede mindset te houden, te blijven genieten van de knipoogjes, niet te blijven hangen in zelfbeklag.

Maar ik wil ik ook naar Oostenrijk bergwandelingen maken of op een tropisch eiland genieten van de zon. Naar Nepal om daar eens rond te kijken. Ik wil ook! Maar verder dan The Sound Of Music reikt mijn avontuur momenteel niet.

In Coronatijd was het een zegen voor me dat er zoveel online was. Jammer dat dit nu niet meer zo is. Voor chronisch zieken waar ik me onderhand toe moet rekenen, was dat een uitkomst! Dan maakte je ook eens wat mee, kon je een concert of een theatervoorstelling bezoeken zonder de deur uit te hoeven.

Dat positief blijven een strijd is, zien mensen meestal niet van me, want ik laat het niet zien. Ik camoufleer het met vrolijk geklets, want wie zit er nu op mijn verhalen te wachten, op mijn donkerheid? Binnenin me is de aanklager aan het werk, die zegt: jij stelt ook echt niets voor, die alles zwart maakt wat kleur had.

En ik vecht als een malle om die stem niet te laten winnen, terwijl mijn lijf als een mallemolen tekeer gaat. Het gevecht tussen het dappere in mij en het donkere is altijd aanwezig, maar dan komt het naar de oppervlakte. Dan val ik echt. Totaal uit balans.

Het gebeurt niet echt? Was dat maar waar.

Maar als ik val, sta ik weer op. Daar wil ik op blijven vertrouwen. Want weet je: ik geloof in Jezus, dat Hij sterker is dan mijn lichamelijke troubles. Dat Hij me optilt. Me weer op mijn voeten zet. Met me meegaat.

Toch blijft dat een gevecht en baal ik dat ik niet meer vertrouwen heb. Dat ik me niet helemaal veilig weet in Zijn handen. Zo lastig. Het maakt wel dat ik me dagelijks aan Hem vastklamp, mijn zorgen en ziekte bij Hem breng en vraag om Zijn hulp.

Gelukkig kan ik elke dag nog opstaan, al is het met hangen en wurgen. Maar het lukt. Dan ben ik blij als ik weer bezig kan met mijn gedichten, met het maken van knipoogjes in de vorm van digitale producten (check hiervoor mijn webshop) en af en toe een leuk Disney-beeldje scoor (shopaholic confessions).

Dat ik toch nog energie heb om iets moois te maken met positieve woorden. Dat maakt mijn dag weer goed. Als ik iets moois kan maken, terwijl ik erg verdrietig ben, omdat ik zoveel niet kan.

Dat ik me niet teveel verlies in de mooie praatjes van de ander, want iedereen heeft zijn of haar last te dragen. Worstelt met zaken waar een ander geen weet van heeft.

Het gebeurt niet echt is een leugen

En die angst? Die komt doordat mijn lichaam onvoorspelbaar is, niet andersom. Het zit niet tussen mijn oren. Niet eerst de angst en dan de lichamelijke stress. Bij mij is het juist omgekeerd: ik kan me heel goed voelen, maar een lichamelijke reactie kan de angst weer triggeren.

Ik heb heel wat angsttherapie gehad, maar altijd gericht op het feit dat de angst komt door iets psychisch. Maar geestelijk is niet mijn grootste probleem, maar lichamelijk. Het gebeurt niet echt, gaat niet op.

Zit ik lichamelijk goed in mijn vel, ben ik letterlijk uit balans, dan is de angst ver te zoeken. Maar doordat ik niet kan vertrouwen op mijn lijf, is mijn geestelijke welzijn aangetast.

Op een dag zal ook mijn angst tot het verleden behoren. Kan ik voor eeuwig genieten in Zijn heerlijkheid. Het gebeurt niet echt? Was dat maar waar! Het gebeurt wel is een feit, maar het is ook een waarheid en een zekerheid dat Hij leeft en ook mijn leven in Zijn sterke handen heeft.

Daarom hou ik me haaks (vaak letterlijk). Check hiervoor mijn haakblogs. En ik strek me uit naar dat wat komt, terwijl ik hier het gevecht aanga om weer een beetje in balans te komen. Ik maak inmiddels ook mijn eigen haakpatronen. Best een beetje trots. Je vindt ze in mijn webshop.

Hou je haaks! (Dan doe ik het ook).

Alle knipoogjes op een rijtje? Kijk dan even op deze pagina.