Maandagochtend tussen 10 en 12 zouden ze komen. Lastig vind ik dat. Ik word er ook onrustig van. Het is nogal een ruim begrip. Bovendien ben ik alleen thuis. Geen zorgen voor de dag van morgen.
Ik kan me dan echt vreselijk druk maken. Moet ik mee tillen, lukt het om de stoepjes voor ons huis op te komen, waar moet hij staan?
We hadden zaterdag bij de kringloop winkel in Utrecht een vitrinekast gekocht en die zou maandagochtend bezorgd worden.
Ik verander dan om half 10 al in een ijsbeertje. Kan me nergens op concentreren en kan niet wachten tot ze er zijn en de rust in mijn hoofd is teruggekeerd.
Manlief was na twee weken weer naar zijn werk en ook onze koters waren uitgevlogen naar school en werk. En ik voelde me zo beroerd.
Dan heb ik genoeg aan mezelf en zo’n levering is dan niet echt heel slim. Maar ja, je weet van tevoren niet hoe je je voelt.
En omdat ik al vaak genoeg op mijn lieverd doe, wilde ik dat niet.
Maar jawel, om kwart over 10 hoorde ik het gebrom van een vrachtwagen. Dat moest hij zijn. Er stond De Bommel meubelen op. Ik had nog steeds hoop dat het voor mij zou kunnen zijn. Misschien hadden ze een oude bestelbus overgenomen. Kon toch?
Maar nee, hoor. Er werd iets nieuws uitgeladen voor de overburen. Jammer! Toen maakte ik me druk dat als hij nu zou komen, hij niet bij ons huis kon komen. Zo breed is onze straat niet.
Dat gebeurde niet. Om elf uur: weer het geluid van een vrachtwagen. Dit moest hij zijn! Maar nee hoor, ook deze levering was niet voor mij.
Vandaag hebben blijkbaar alle buren besloten iets te laten bezorgen. Mijn stressniveau stijgt nu nog meer. Inmiddels is mijn huis aan kant, maar mijn kast nog niet gearriveerd.
Ik wil niet lastig zijn en gaan bellen, maar als het te laat wordt, moet dat toch.
Me druk maken over dingen die ik niet kan beïnvloeden, is een van mijn kernkwaliteiten. Als meisje had ik al last van, want mijn moeder stelde me vaak gerust met de woorden: Heb geen zorgen voor de dag van morgen.
Ook dus niet over dat wat er over vijf minuten gebeurt.
Volgens mij komt die quote uit de Bijbel. Ook de mussen worden door God niet overgeslagen. En elke dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad.
Pfff! Alsof dat helpt. Ik wil gewoon dat hij komt. Dan kan ik weer rustig aan mijn werkzaamheden. Gaan haken of gedichten schrijven of mooie digitaaltjes maken om in mijn webshop te zetten.
Ik heb zelfs de rust niet om te shoppen, terwijl dit vaak toch een fijne uitlaadklep is (shopaholic confessions).
Over die mussen die ik eerder noemde, schreef ik trouwens een gedicht. Dat deel ik graag met je, terwijl ik wacht (het is nu 11.59 u). Ze zijn straks officieel te laat.
Heb geen zorgen voor de dag van morgen
Geduld is niet mijn ding. Maar het moet toch, zucht.
Daarom deze column: om de tijd te doden en mezelf een beetje rustig te krijgen. Hij komt heus wel en dan ben ik weer blij en als hij dan vanavond op zolder staat, kan de leuke klus beginnen: inruimen!
Heerlijk! Ik focus me maar op dat moment. Dat geeft een knipoogje en minder onrust.
Net een telefoontje gekregen: het gaat vandaag niet lukken. Grrr! Morgen een nieuwe poging. Jammer, hoor! Kan ik me morgen weer druk maken of heb ik geleerd van vandaag?
Ik kan me nu in ieder geval weer richten op wat ik hierboven noemde. Zucht!
Hou je haaks!
Meer knipoogjes vind je onderaan deze pagina. Neem en lees!
Geef een reactie