Gisteren heb ik met mijn tweede zoon van hart tot hart gesproken, want door een lekke band moest ik hem ophalen van het station. Vervolgens stuurde ik dit bericht naar de moeders van zijn 4 beste vrienden. Over hoe eenzaam hij was.
Hallo meiden,
Vanmiddag haalde ik R (mijn zoon) op van het station, omdat zijn fiets vanmorgen een lekke band had. In de auto terug vroeg ik hem of hij morgen moest werken. Hij grinnikte op het moment dat ik me herinnerde dat hij JV-weekend had. Ik vroeg of hij er zin in had. Toen betrok zijn gezicht, hij begon te huilen en zei dat hij er niets aan vond. Ik reageerde geschrokken. Hij had zich immers vrijwillig opgegeven? Helaas niet.
Vorig jaar was ik echt uit mijn stekker gegaan omdat hij niet meeging. Om die ellende te vermijden, had hij maar ja gezegd. Ik vroeg hem of hij zich dan niet eenzaam zou voelen als hij niet mee zou gaan. Mijn hart brak toen zijn antwoord kwam: ik voel me eenzamer als ik wel meega. Het is echt niks voor mij, mam. Met mijn vrienden voel ik me prettig, maar niet met zoveel anderen erbij.
Hij is dus niet mee met JV-weekend. Ook de JV-leider heeft nog even met hem gesproken. Dat hielp hem helaas ook niet over zijn nee heen.
Ik vroeg me niet meer af waarom zijn band vanmorgen lek ging. God wilde even mijn aandacht. Hij heeft R zo gemaakt en dat is oké. Als ik hem had gedwongen mee te gaan, was de band die we hebben echt beschadigd. Hoe moeilijk het ook is om zijn beslissing te respecteren, dat heb ik wel gedaan. Zelfs heb ik mijn excuses aangeboden voor mijn gedrag vorig jaar en hem gezegd dat hij mag zijn wie hij is. Zo is hij en zo hou ik van hem.
Waarom ik dit met jullie deel? Omdat ik heel erg hoop dat hij van jullie en jullie zoons ook deze acceptatie krijgt en dat krijgt hij gelukkig.
Ook al wil/kan hij niet overal aan meedoen, hij is ontzettend blij met hun vriendschap. Laat hem alsjeblieft niet los, omdat zijn keuzes niet altijd even populair zijn. Hij kan niet anders. Ik vind het fijn als je dit met je zoon deelt. Zonder hen zou zijn leven veel minder mooi zijn.
Eigenlijk hoef ik hier niets aan toe te voegen en dat doe ik dan ook niet.
Eenzaam
Soms moet je vechten voor je kind, omdat hij het zelf niet kan. Nu ik dit blog terugkijk, bezorgt het me een warm gevoel en een knipoogmomentje. Ik heb veel geleerd de laatste jaren. Ook heb ik geprobeerd mijn zoon zich wat minder eenzaam te laten voelen, door hem te accepteren zoals hij is.
Dat heb ik ook bij mijn oudste moeten doen. Hij bleek homo te zijn. Hier schreef ik een serie blogs over.
Dankzij al die lessen is mijn dichtbundel Mammoedig ontstaan. De bundel staat vol gedichten over het moederschap. De leuke, grappige situaties, maar ook de moeilijke. Een bundel vol knipoogmomentjes.
Hou je haaks!
Geef een reactie