Je dag kan soms ineens helemaal anders gaan dan je had gepland. Ik was nog in mijn uit-mijn-bed-kom-modus toen ik wist dat er iets moest gebeuren. Manlief was al naar zijn werk. Ik belde hem en hij kwam naar huis. De reden? Een begrafenis. Niet echt iets waar je energie van krijgt. Toch was er een paraplu op een begrafenis.
De moeder van één van onze vrienden was overleden. Omdat het ver weg was en bijna twee uur rijden waren we niet gaan condoleren.
Nu was de dag van de begrafenis aangebroken. We hadden eigenlijk besloten dat we niet zouden gaan.
Dus manlief was naar zijn werk. Maar ineens wist ik dat we moesten gaan.
Ik weet niet wat me bezielde; ik kom nog steeds niet in mijn eentje mijn huis uit en meende ik nu serieus dat ik dat hele eind met de auto wilde om naar de rouwdienst en begrafenis te gaan. Ja dus. Manlief keerde de auto, vulde de tank en een halfuur later waren we op weg.
En ik heb me geen zorgen gemaakt of het wel goed zou gaan. En dat is absoluut nieuw voor me.
Die impuls die ik kreeg kon alleen maar van God komen, dus Hij zou ook voor de rest zorgen.
Deze overtuiging heb ik nooit eerder op deze manier gehad.
Op deze toch al trieste dagen regende het doorlopend. En niet zachtjes, nee hard! Zo in- en intriest dat ik er een gedicht over schreef.
En we hadden een heleboel meegenomen, maar je raadt het al: geen paraplu. We hoopten er het beste van.
Na de dienst regende het zo mogelijk nog harder. Omdat ik mijn hoed had gedragen tijdens de dienst (wie wat bewaart, heeft wat) en dit een aardig groot exemplaar was, besloot ik deze op te houden.
Ik gaf mijn lekkere dikke sjaal aan manlief (lief, hè?), zodat het water niet in zijn nek zou lopen en trok de capuchon van mijn jas dicht om mijn nek.
Zo moest het maar. Gelukkig had ik hoog sluitende schoenen aan.
Ik voelde de verkoudheid bij wijze van al mijn neusgaten binnendringen.
We moesten een eindje lopen naar de begraafplaats en daar was het ook nat, verdrietig en tragisch.
Opeens werden we op de schouder getikt. Een echtpaar dat ook meeliep, gaf ons een paraplu. Echt een joekel!
Wat ontzettend lief! Ze hadden elk een eigen paraplu. Een grote en een kleine. Wij kregen de grote.
Nog nooit ben ik zo blij geweest met een paraplu.
Een paraplu op een begrafenis
Later bedankten we nog eens en ik merkte op dat ze de grootste paraplu hadden weggeven.
Hun antwoord was: zo hoort het toch ook! En ja, je geeft het beste wat je hebt, weg. Zo bijzonder! Doet je aan Iemand denken, nietwaar?
Hoe nat en triest deze begrafenis ook was, voor ons was dit toch een knipoogje op een begrafenis.
Als je je focust op de knipoogjes, maakt dat je leven een stuk draaglijker. Al blijft het moeilijk of schijnt de zon niet altijd.
Hou je haaks!
Spreekt het gedicht je aan? Ik heb er nog veel meer geschreven. Er is zelfs een dichtbundel van mijn hand verschenen met de titel Mammoedig. Gedichten over het dagelijks leven van een jongensmoeder. Allerlei zaken komen langs. Leuk om te krijgen en misschien nog wel leuker om te geven. Een mooie cadeautip voor de feestdagen. Wie maak jij er blij mee?
Bedankt voor het delen van dit persoonlijk verhaal. Zo zie je dat er in verschillende aspecten van het leven bijzondere momenten zitten die situaties dragelijker kunnen maken. Het zijn vaak deze momenten die er echt toedoen.