Als je ergens ja op zegt, maar de dag waarop dat ja moet plaatsvinden, ligt nog ver in het verschiet (een jaar later) is dat niet zo moeilijk. Een huwelijksspeech als knipoogmomentje.
Toch weten we allemaal dat de tijd vliegt en voor je het weet is het zover. Ik had toegestemd de huwelijksspeech te doen van een lief bruidspaar wat me heel dierbaar is en toen kwam de dag!
Wat had ik gedaan! Spoileralert: het ging beter dan verwacht. Een huwelijksspeech als knipoogmomentje.
Op 22 april moest het hoge woord eruit. Ik was al maanden aan het bedenken wat ik wel en wat ik niet zou zeggen. We hadden hen uitgenodigd om eens even een diepgravend interview af te nemen.
Ze waren ontzettend open en eerlijk. Met de bruid ben ik opgegroeid, de bruidegom heb ik leren kennen door alle appjes over en weer met zijn moeder. Ik genoot van alle verhalen.
Het is echt heel leuk om zo mensen te leren kennen. Zelfs van de bruid kwam ik nog nieuwe dingen te weten. Nu moest ik er kaas van maken.
Toen kwam het op mij aan. Ik moest hier een samenhangend verhaal van maken wat ook nog een link had met het huwelijk. Ik aarzelde of ik het op rijm moest doen. Ik maak nu eenmaal graag gedichten. Zo kan ik het verschil maken met mijn taaltalent. Ben je benieuwd naar wat ik maak? Check dan deze website of mijn webshop.
Toch besloot ik dit keer mijn dichterskwaliteiten te laten voor wat ze waren en me echt te focussen op een leuke speech.
Bloggen gaat me immers ook makkelijk af, dus dit moest ook lukken. De gom die ik nog maar net had leren kennen, wilde ik evenveel aandacht geven als de bruid die voor mij als een dochter is.
Ik had een vragenlijst gemaakt over allerlei dingen, zoals lievelingseten, lievelingskleur, favoriete vakantiebestemming, etc. Hierdoor kreeg ik een goed beeld van het tweetal. Als ik nog ergens vragen over had, kon ik beide moeders contacteren. Ideaal!
Er was echter nog een dingetje wat me ernstig zorgen baarde: mijn gezondheid. Ik had ja gezegd, in de hoop dat ik me een jaar later ongetwijfeld beter zou voelen. Helaas is dat niet zo. Hoe dat moest, wist is niet. Ik kon er alleen maar voor bidden en goed op mezelf letten.
De dag brak aan met hartritmestoornissen. Nee! Eerst in huis aan de slag en wonder boven wonder, door alle inspanningen, verdwenen ze! Ik dankte God. Toen had ik ook nog een ander probleem. Mijn gezicht. Ik heb last van hemifaciaal spasme.
Daardoor leidt de rechterkant van mijn gezicht een eigen leven. Ook hier heeft voeding invloed op. Eet ik teveel suiker, dan krijgen we een freakshow. Het is net Pasen geweest en aangezien ik geen weerstand kan bieden aan paaseitjes kun je de toestand van mijn gezicht wel raden.
Toch hield me dat niet tegen. Dan maar een freakshow. Mensen die me kennen weten niet beter. Maar ook dat ging wonder boven wonder goed. Ik kon normaal mijn verhaal doen zonder al teveel gedoe. Je snapt dat ik gesmolten ben van dankbaarheid.
Het is zo fijn om je talenten te delen. Bijna nog fijner is het dan dat je lijf meewerkt en dat je jezelf maximaal kunt inzetten om.
Wat ook nog wel een dingetje was: wat trek ik aan vandaag? Omdat ik momenteel niet veel verdien, alleen af en toe met een haakpatroon, wilde ik niet teveel geld uitgeven. Ik had al een speurtocht op Vinted ondernomen, maar als spreker wilde ik niet het risico lopen er verwassen uit te zien.
Ik heb ook weleens wat bij de kringloop winkel geshopt qua kleding, maar op een of andere manier vond ik dat nu niet een prettig idee.
Gelukkig heb ik het vaak goed getroffen, maar nu lukte het niet om iets te scoren. Daarom heb ik in de sale gezocht naar een vest van Zoso en dat heb ik gevonden! Samen met mijn jumpsuit met letters voelde ik me voldoende op mijn gemak. Het zat lekker, stond leuk en was helemaal mij. Oh ja, het was ook nog rood. Iedereen blij!
Als ik nu terugkijk hoeveel de kledingshopstopchallenge me heeft gebracht. Nu heb ik mijn jumpsuit opnieuw gebruikt met een nieuw vest. Vroeger had ik vast en zeker alles nieuw geshopt (shopaholic confessions).
Een huwelijksspeech als knipoogmomentje
De speech was een succes. De grootste zenuwen verdwenen, maar ik bleef wel misselijk. Ik hoopte maar dat ik niet de lessenaar onder zou spugen.
Misschien had mijn iets te strakke panty daar ook wel mee te maken (in het kader van wie mooi/slank wil zijn, moet pijn lijden).
De complimenten daarna waren niet van de lucht en ik straalde. Ik bewaar ze in de schatkamer van mijn hart vol knipoogjes.
Als het weer eens niet goed gaat, open ik het deurtje, ga ik naar binnen en laaf ik me aan de mooie momenten die voor altijd meegaan. Waar geen mot of roest ze bederft. Hier kan geen Mickey Mouse-verzameling tegenop.
Oh ja, voor mijn haakvolgers? Het huwelijkscadeau was uiteraard een gehaakte deken. Helemaal in hun stijl, gepersonaliseerd met hun initialen en in hun kleurtjes. Het haakblog hierover lees je op mijn website.
Een huwelijksspeech als knipoogmomentje
Ik ben blij dat het erop zit, dat ik het bruidspaar een mooie speech cadeau kon doen (het had niet beter gekund volgens de newly weds) en dat mijn schatkamer vol knipoogjes (een verzameling die voor altijd blijft) weer wat meer gevuld is. God alle eer!
En als het dan een keertje niet gaat, lees ik dit blog terug en denk ik dat wat toen kon nog steeds kan. Dat zorgt vast voor een goede mindset. Die boodschap probeer ik ook door te laten klinken in mijn gedichten.
Hou je haaks!
Geef een reactie