De feestelijke dag van de intocht (knipoogje 123)

Joehoe! Ik krijg hier altijd zo’n blij gevoel van: de feestelijke dag van de intocht. Sinterklaas die Nederland weer aandoet met zijn Pieten. Het was wel even wennen, dat ze niet meer zwart zijn, maar de reden snap ik nu wel. En het is oké, een roetveegpiet? Prima.

Er zijn wel ernstiger zaken om ons druk om te maken dan het kleurtje van Piet. Toch is dit een feestelijke dag. Het is eigenlijk de start van de decembervreugde (en een antigif tegen het korter worden van de dagen), die begint met het Sinterklaasfeest en eindigt met oud en nieuw.

Tegelijkertijd lijkt het ongelooflijk dat er nu al weer de feestelijk dag van de intocht is en een uitzien naar Kerst. Het was toch nog maar net zomer? Ik zou de tijd willen vangen, in een doosje willen doen en hem eventjes daar willen houden. Als je ouder wordt (sprak deze dame op leeftijd, ahum) lijkt het helemaal wel voorbij te flitsen.

Even terug naar de intocht. Ik herinner me nog de keer dat mijn moeder met mij naast zich en mijn twee jaar jongere broertje (niet degene die nu Piet is, hij was nog niet eens in de maak) op de arm stond uit de kijken naar Sinterklaas. Ik weet dat mijn broertje een kus kreeg en dat hij meteen een zwarte veeg op zijn wang had. Tjonge, zwarte Piet (toen kon dat nog) gaf af.

En natuurlijk wisten wij het. Sinterklaas en Piet waren niet echt. Maar toch was het spannend. Het deed echt niet af aan de vreugde van het feest. Geloven deden we in God (nog steeds) en Sinterklaas was een leuk feest. Zo is het voor ons altijd geweest en zo voedden we ook onze kinderen op.

Dat is nooit een probleem geweest en dankjewel voor de cadeaus zeiden ze tegen ons. Het maakte het feest niet minder. Toen onze jongens opgroeiden, gingen we naar de intocht van Sinterklaas in Linschoten en later naar Sliedrecht, omdat mijn jongste broer daar piette (sssst en nog steeds doet). Even een trip langs memory lane.

Daar stonden we dan kleumend aan de kade, te wachten tot de stoomboot aan zou komen. Wat een feest als hij dan aankwam. Ik kan er nog blij van worden (ik ga in ieder geval de samenvatting van de intocht op tv even terugkijken, hihi!).

Als Sinterklaas was gearriveerd, gingen onze jongste twee zoons mee met mijn schoonzusje (De intocht op tv kijken) en manlief, mamlief (ik dus) en onze oudste (ook een boekenwurm) gingen nog even naar een boekenwinkel 2-erlei dichtbij bij het gemeentehuis (waarmee zijn getrouwd). Eventjes nieuwe en oude (nog leuker) boeken snuffelen.

Wat waren dat fijne jaren. Mijn broer kreeg ook kinderen en toen onze jongens te groot werden (niet voor de cadeaus, mam, wel voor de intocht), gingen we samen en konden zo met onze neefjes Sinterklaas zien arriveren.

En dan lekker roepen naar Piet (terwijl er maar een Piet was die je wilde zien, mijn eigen broer). Hoe trots kun je dan zijn op je broer, die op deze dag zo’n belangrijke taak heeft (heel erg trots). Hoe leuk dat hij belangeloos kinderen een knipoogje wil bezorgen.

De feestelijke dag van de intocht

Helaas kan ik niet meer naar de intocht door een lastig lijf, maar in gedachten sta ik op de kade. Ik zou er graag fysiek bij zijn, zo graag!

Ook omdat de intocht me doet denken aan de dag dat Jezus terugkomt. Zijn intocht in deze wereld. Dat alle roetvegerij, alle ellende en zorgen dan worden schoongewassen.

Wat een vreugde zal dat zijn; de geestelijke dag van de intocht! Tot die tijd verheug ik me tijdens de feestelijke dag van de intocht en zie ik uit naar de dag dat het altijd feest zal zijn!

P.S. vind je een Sinterklaasgedicht maken ook zo’n gedoe. Kijk dan eens bij mijn digitaaltjes vol positieve woorden. Met deze gedichten kun je niet stuk!

Hieronder zie je het gedicht met de A als basis. Ze zijn er in elke letter van het alfabet.