Na mijn voorbereiding zaterdag, was ik er zondag klaar voor. Dat dacht ik tenminste. En mijn hoofd wilde wel, maar mijn lijf weigerde dienst. Het deed gewoon niet wat het moest doen (vervelend!). Ik had me vorige week teveel uitgesloofd. En dan vergeet ik aan mezelf te denken. Ik merk het wel als ik te ver ga, maar vervolgens doe ik er niets mee. Lekker bijdehand, hè? Ik had mijn eigen advies moeten opvolgen en het niet moeten doen. Om kort te gaan: mijn bekken weigerde dienst. Mijn linkerbeen en -heup deden teveel pijn.
De oorzaak daarvan vindt zijn oorsprong bijna 21 jaar geleden. Tijdens de geboorte van onze oudste zoon moest de tang eraan te pas komen. Aan het eind van de bevalling viel zijn hartslag weg en hij bleef hangen in het geboortekanaal (zo onprettig als het klinkt, was het ook). Gelukkig waren we al in het ziekenhuis. Met spoed werd ik ingeknipt en werd hij er met de tang uit gesleurd. Hij heeft nog dagen liggen kreunen, de arme schat. Ik was blij dat mijn baarmoeder bleef zitten! Voor mijn gevoel scheelde het niet veel. Het leek wel of ik vacuüm werd getrokken. En ineens ligt daar dan zo’n prachtig mensje op mijn buik. Onvergetelijk!
Waar ik ook weken na dato nog aan moest denken, was de pijn in mijn heupen (toen allebei). De tang had mijn onderste rugwervel (links dus) geraakt en die is dus extra flexibel. Daardoor had ik vooral tijdens het lopen (toen ik dat na een paar dagen weer kon) vreselijk veel pijn. Traplopen was een ramp (nu ook). Voetje voor voetje omhoog en naar beneden. Dit is weer overgegaan, maar soms heb ik er weer last van. Als ik veel fiets of zo. Dan kom ik bijna niet van het zadel af. Luidkeels of onderdrukt (als er mensen in de buurt zijn) piepend schuif ik er dan van af. Ik heb ook last als ik veel sjouw en til. Ik weet niet of dit technisch gezien kan, maar ik voel dan zelfs die wervel bewegen. Ik ben ook al een aantal keren van de trap gestort (niet vorige week, hoor, maar verspreid over de afgelopen 23 jaar) en dat maakt het er niet beter op.
Zaterdagavond was het begonnen. Het kostte daarom wat moeite, gesteun en gekreun, voordat ik gisterochtend op kon staan. Wat waardeer ik dat toch weinig: pijnloos (met mijn goede been) uit bed stappen. In bed komen was ook een hele uitdaging geweest. Gelukkig heb ik redelijk geslapen. Het was nog vroeg en droog en daarom besloot ik eerst het bos rond te lopen. Wat waren er al veel vogels wakker, heel gezellig. Helaas hielp het rondje niet. De pijn verergerde (wat wel logisch is) en ik kreeg zelfs een appelflauwte. Niet door de pijn, maar mijn nek had ook behoorlijk geleden onder mijn krachtsinspanningen en de doorbloeding was waardeloos. Dus dat was een no go. Zo jammer!
Ik besloot om er niet depressief van te worden, dat ik niet naar de kerk kon (dat is nieuw!) en in plaats daarvan heb ik Hour of Power gekeken. Bobby Schuller preekte over het feit dat we het zout van de aarde zijn en kostbaar in Gods ogen. Je hoeft er niets voor te doen om waardevol te zijn. Dat was een mooie bemoediging. Ik voelde me echt een loser, net of ik God en mijn gezin tekort deed door niet naar de kerk te gaan en dat het daardoor slecht met me af zou lopen. Natuurlijk weet ik dat God niet zo is en dat het niet waar is, maar soms voelt het wel op die manier en dan is het fijn dat iemand anders daar iets opbeurends over zegt. Ik ben kostbaar! Punt! Na afloop was de pijn ver afgezakt. Heerlijk!
Bovendien was Kinga Bán te gast in de studio en dat was wel erg fijn. Zij is zo’n mooi mens en heeft een prachtige, zuivere stem. Binnenkort met manlief naar een concert van Sela (zij is de zangeres). Nu al zin in. Het lied In Goede handen was te horen van haar solo-CD. Echt een aanrader! Als je bedenkt dat ze uitgezaaide borstkanker heeft en nog zo positief in het leven staat, dan zijn mijn heupen lastig, maar niet levensbedreigend.
Ik heb trouwens ontdekt dat als ik een kussentje tussen mijn benen doe, terwijl ik lig, de pijn te dragen is. Alleen lopen met een kussen ertussen is niet echt handig (zie je het voor je?), dus dan moet ik gewoon een beetje flink zijn en de pijn verbijten en met mijn goede been wat meer mijn best doen. En ik moet nog een oplossing verzinnen voor de WC. Die is blijkbaar gebouwd om je bekken te demonteren. Au! Ik moet eigenlijk alweer plassen, maar ik stel het nog maar even uit.
Geef een reactie