Gisterochtend was een feestje. Ik mocht de kleding, die ik ga showen volgende week, passen. Dat heb ik nog nooit gedaan: kleding passen, terwijl ik niet van plan ben het te gaan kopen. Het voordeel is dat je geen prijskaartjes hoeft te checken, je eventuele andere aankopen daarbij moet optellen en dan erop vertrouwen dat dat bedrag op je rekening staat. Altijd weer een spannend momentje. Bovendien paste ik in een broek maatje 38, altijd leuk! Maar een correctiebroekje is geen overbodige luxe (helaas). En ook mijn Bodyhoop zal er aan te pas moeten komen.
Tijdens het passen, kwamen er klanten langs. Die kochten wel wat, maar ik had geen jaloerse gevoelens en heb het ook niet gecompenseerd (later). Zou ik er nu toch aan gewend raken? Ik hoop het. Mag ook wel na bijna drie maanden zonder kledingaankopen. Mijn kledingvoorraad is trouwens nog steeds niet uitgeput qua bovenkleding. Het lukt me tot nu toe om elke twee dagen te wisselen. Ben nu wel een beetje aan het eind (dat werd tijd!), dus het is goed om nu de conclusie te trekken dat ik drie maanden lang om de dag kan wisselen. En dat is dan qua wintergarderobe. De lente en zomer (kledingruilparty organiseren?) met hun outfits komen er nog aan. Ik hoef niet bang te zijn kleding tekort te komen.
Wat ook een feestelijke gebeurtenis is (in ieder geval zou moeten zijn), is het Heilig Avondmaal a.s. zondag in de kerk. Er staat daar dan een gedekte tafel en we worden uitgenodigd om hieraan plaats te nemen en brood en wijn (symbolen voor het lichaam en bloed van Jezus) te nuttigen en zo te denken dat Hij voor onze zonden stierf. Vier keer per jaar staat de tafel klaar. Altijd is het weer een beetje omgeven met spanning (voor mij dan). Ik vind het wel (heel) bijzonder dat we worden uitgenodigd om met Hem de maaltijd te gebruiken. En in de lijdenstijd extra speciaal.
Ik was het deze week eerlijk gezegd een beetje kwijt, mijn geloof. Heb je het gemerkt in mijn blogs? Ik denk het wel, want mijn lezersaantal nam deze week behoorlijk af! Niet dat ik niet geloofde, maar ik was er weinig mee bezig, vroeg God nauwelijks om raad, ging lekker mijn eigen gang. Ik had de hele tijd het gevoel dat er Iemand ontbrak en dat was ook zo: Hij! Meestal voelt Hij dichtbij, maar nu niet. Niet Zijn schuld, maar de mijne. Ik was zo met mezelf en alles om me heen bezig: stemmen (voor het eerst in mijn leven heb ik interesse in politiek), opruimen (enough said), vrouwenkring (nota bene de inleiding verzorgd), fotograferen (woensdag weer cursus) en natuurlijk haken (twee nieuwe projecten gestart, kon het niet laten). Maar mijn basis ontbrak. Ik vergat om tijd met Hem door te brengen. Wat gaat dat makkelijk. Dat verbaasde me toch wel.
Toen ik zover was, dat ik doorhad dat er iets niets klopte, wist ik al snel wat er aan schortte. Dat dan gelukkig wel. Ik miste Hem! Ik miste Zijn betrokkenheid en inspiratie. Ik ervaar Hem vaak als een grote Broer, Die voor me zorgt en er altijd is. Ik vroeg niet meer aan Hem hoe ik een ander tot zegen kon zijn, maar was in mijn egoïsme heel blij met mij. Alles werd wat vlakker, maar nu heb ik Hem weer gevonden (yes!). Hij was niet weg, maar ik speelde verstoppertje. Zonder Mij kun je niets doen, staat in de Bijbel. Ik heb dat ondervonden. Zonder Hem was ik mijzelf (een beetje erg) kwijt. Ik heb nog één dag om me voor te bereiden op een feestelijke zondag, dus eigenlijk wordt het hoogtijd dat ik dat dan ook ga doen!
Geef een reactie