Vorige week kwamen de meest fantastische foto’s langs op facebook van glimlachende mensen met enthousiaste kinderen, die stralend van met sneeuw bedekte hellingen afgleden. En wat was ik jaloers! Ik wilde daar ook zijn in het winterwonderland. Met een flinke vaart een zwarte piste (leg de skilat lekker hoog) afzoeven en dan aan het eind een prachtige fontein van sneeuw creëren als ik elegant mijn lange latten dwars zette om af te remmen. Zie je het voor je?
Zelfs pixabay.com, waar ik veel van mijn gratis foto’s vandaag haal, overstelpte me met deze winterpracht. Grrr! En weet je, ik gun die genietende massa’s echt hun pleziertje, maar ik wil ook! Ook naar het land van de bergen om zo vrij als een vogel de hellingen af te roetsen, het land van Heidi, opa Berg en Geitenpeter, jodelahiti! Lekker gillend (van angst, plezier of iets ertussen) naar beneden suizen! Wat kun je daar onder de indruk komen van Gods schepping.
Ooit ontmoette ik mijn man in Oostenrijk (knap, zwart haar en prachtige, bruine ogen, zwijmel). Dat was in de zomer, maar ook toen zijn we in de (eeuwige) sneeuw geweest. Lekker sleetje rijden op een plastic zak en sneeuwballen gooien. Nu durf ik dat niet meer (toen heb ik het shakend en bibberend gedaan). Dus om zo te kunnen skiën en genieten van deze winterse taferelen, moet ik voor mezelf helaas echt naar het rijk der fabelen verwijzen. Wandelen of langlaufen zou wel een optie zijn, maar ja dat is niet echt spannend.
Als ik genoeg geld zou hebben om zo’n reis te betalen, dan zou ik het in mijn skibroek doen van angst, alleen al als ik in zo’n skilift zou moeten, haha! Ik benijd mensen, die daar geen paniekaanvallen van krijgen, echt waar! Ik fantaseer er lekker over en (als ik over mijn afgunstige gevoelens heen stap) geniet een klein beetje mee. Ik kan er in ieder geval over schrijven en dagdromen. Kost helemaal niets. Eigenlijk ook best knap, hè?
Geef een reactie