img 1683Vandaag zou mijn maatje en collega jarig zijn geweest. Dan had ik haar kunnen plagen met het feit dat ze al best oud was met haar 47 jaar. Over 2 maanden zal ik die leeftijd ook bereiken. En als die tijd verstreken was, zou ik alles keihard terug krijgen. Wie kaatst, kan de bal verwachten. Dat wisten we allebei en we konden er dan ook hartelijk om lachen.

En dan een cadeautje over en weer. Ik kocht voor haar een bloemetje en toen mijn verjaardag aanbrak, kreeg ik twee limonadeglazen. Ik ben er heel zuinig op, dat snap je! Ik vond haar altijd heel stoer: ze gaf niet om uiterlijkheden, was lekker zichzelf en had als hobby o.a. paardrijden (een meisjesdroom van me). Bovendien had ze meestal haar hond bij zich. Ben niet echt een hondenliefhebber, maar hij was zo adorable. Als hij er eens een dagje bij haar vriend verbleef, was ik gewoon een beetje uit mijn hum.

Als collega’s zijn we gestart, maatjes werden we. Zo heel verschillend, zij rustig en nadenkend, ik druk en impulsief. Maar we waren aan elkaar gewaagd. Ze hield me scherp en ik haar. Een superintelligente vrouw en het was een eer om met haar te werken, want daardoor hield ze ook mijn hersens actief. Ik wilde natuurlijk niet voor haar onder doen. Zo gaaf om te ontdekken dat we elkaar steeds meer gingen waarderen. We bouwden elkaar op in wederzijds respect.

Geen brug te ver, geen uitdaging te groot, samen regelden we dat alles op financieel gebied goed kwam. We kregen het vertrouwen, vrijheid en ruimte van onze manager en je kon dat ook gerust aan ons overlaten. Wat heerlijk is het om zo’n fantastische collega te hebben. We baalden als het tijd was om op te breken en het alarm erop moest en ik keek alweer uit naar de dag die volgde.

Ook op onze vrije dagen was er nogal eens het app-contact: denk je hieraan of die of die heeft dit gevraagd of zet je de salarissen alvast klaar? Maar ook persoonlijke dingen werden meer en meer gedeeld. Er groeide een kameraadschap tussen ons. We bouwden elkaar op en dat was fijn. Zo gaaf om te zien, dat twee mensen die zo verschillend zijn, elkaar zo mooi aanvullen.

Het contact is er niet meer. Ze kwam om bij een auto-ongeluk op vakantie, nu bijna 2 jaar geleden. Ik ben er nog elke dag verdrietig om, hoewel de gewone dingen doodgewoon doorgaan. Best wel een raar woord: doodgewoon. Zo was het immers niet bedoeld, toen God ons maakte. Het is dus helemaal niet gewoon, dat iemand sterft. Het staat haaks op het leven, waarvoor we geschapen zijn. Op het werk bleef ik haar zoeken en niet vinden en dat is één van de redenen dat het daar niet meer ging. Ik zal haar voor altijd blijven missen en ook eigenlijk altijd van haar blijven houden!