“Ja, meneer, ik heb betaald. Echt waar!” Met mijn eerlijkste gezicht kwam deze leugen er spontaan uit. Ik had helemaal niet betaald, ik was het ook niet van plan geweest. Ik was alleen maar heel even naar de fotograaf geweest en nog geen vijf minuten (in mijn beleving in ieder geval) weggeweest. Toen ik echter terugliep, zag ik ze aankomen: twee parkeerwachters. Ik haastte me naar mijn autootje (van een afstand alvast de portieren open klikkend) in de hoop dat ze mijn auto niet zouden checken. Helaas gebeurde dit toch. Nee!
De eerlijke versie: Het regende toen ik aankwam, ik wilde heel even aanwippen in de winkel en daarna snel terug. De parkeerautomaat stond kilometers ver weg en ik had ook nog honger. Ik baal sowieso van die stomme apparaten en was helemaal niet van plan te betalen, ook al was het een stralende dag geweest. Ik wilde gewoon even langs bij de fotograaf en klaar.
Daarom heb ik keihard gelogen. Ik vond het bovendien erg kinderachtig dat ie mijn auto nog ging controleren, terwijl ik weg ging. Na de eerste leugen ging het nog door, want meneer vroeg: “Kunt u bewijzen, dat u heeft betaald?” Nee, dat kon ik niet, want het apparaat weigerde (ben er niet trots op). Wat een leugenaar hè? Ontzettend! En dat zonder met mijn ogen te knipperen en dat is in mijn geval vrij uniek (haha!).
Ik kwam er vanaf met een waarschuwing. Ik sta vast op de rode lijst (ik heb al eerder een bekeuring gehad wegens parkeerweigering). Toen ik wegreed, kleurde ik keurig mee met mijn rode auto, want achterop zit een visje. Lekkere ambassadeur ben ik geweest. Ik had er voor kunnen kiezen om eerlijk te zijn, maar dat deed ik niet. Het scheelt me pegels, maar ik heb met mijn gedrag wel een vooroordeel bevestigd. Die christenen zijn eigenlijk ook niet te vertrouwen! Dat ontzet me wel. De volgende keer zal ik betalen, beloofd!