Afgelopen maandag had ik het over vergeving vragen en krijgen. Ik kan daar niet al te gedetailleerd op in gaan. In het verleden heb ik echter gemerkt hoe helend het is om te vergeven. Ik wil door dit te delen niemand kwetsen, zeker niet iemand waar ik veel van hou. Toch wil ik er wel iets over kwijt, want zo is mijn kledingobsessie ooit begonnen, lang geleden… Het wordt een vervolgblog. Onlangs had ik deze ervaring nodig om weer een stap in vergeving te doen.
Omdat het vroeger niet altijd gezellig was, ben ik dat gaan compenseren door te shoppen, gewoon om te zorgen dat de buitenkant goed voelde. De binnenkant was kapot, heel erg kapot.Daarbij kwam nog het feit, dat er vroeger gewoon weinig geld was voor kleding. Daarom werd er veel kleding gemaakt.
Ik baalde dat er geen financiële ruimte was voor gekochte, mooie spulletjes, die je van tevoren kon passen. Toen ik dus zelf ging verdienen, nam ik me voor om nooit, maar dan ook nooit meer kleding te (laten) maken. Later heb ik nog weleens wat voor mijn zoons gemaakt (toen ze nog ienieminie waren en dat is echt lang geleden), maar het was niet mijn ding. Ik vind knutselen met lapjes leuk, maar niet om mezelf erin te hijsen. Ondanks al mijn woede, eenzaamheid, afwijzing, hield God mij vast. Ik was wel klaar met Hem, maar Hij niet met mij. Daar kwam ik later achter.Was klaar met alles.
Met veel moeite heb ik besloten niet langer slachtoffer te zijn en alles in Gods hand te leggen. Dat was letterlijk een pak van mijn hart! Dat was vergeving. Er kwam zoveel vreugde en genezing voor terug! Geen verwijten meer of wraakgevoelens, echt niet! Ik werd beetje bij beetje weer heel. En eigenlijk voelt dat wel heel erg goed.
Wordt vervolgd…