Momenteel ben ik het boek ‘De kracht van kwetsbaarheid’ aan het lezen van Brené Brown. Je krijgt het gratis als je lid wordt van de Eva (christelijk vrouwenblad). Wat een gaaf boek is dit! De schrijfster is geen christen. Dat vond ik eerst wel vreemd, want waarom zou de Eva zo’n boek erbij cadeau doen. Nu begrijp ik het. Ik kan het iedereen aanraden. Zodra ik het uit heb, ga ik het weer lezen. En dan ga ik het voorzien van aantekeningen en arceringen. Zoveel geleerd en zoveel herkenbare emoties! Wauw!
Ben nu op pagina 160-161. Hierin vertelt ze over hoe zij besluit wat ze deelt in haar blogs (hé collega!) en wat niet. Ze vertelt haar verhalen pas en deelt haar kwetsbaarheden pas, nadat ze ze samen met de mensen van wie ze houdt, heeft verwerkt. Ze stelt duidelijk grenzen en probeert zich altijd bewust te zijn van haar bedoelingen (slim). Ten tweede deelt ze geen persoonlijke verhalen om haar problemen te verwerken. Dat vindt ze onethisch. Ik doe dit wel, alleen benadeel er geen andere mensen mee. Ik denk ook dat ze bedoelt dat wat privé is of anderen schade toebrengt, niet te delen. Ik noem ook bewust geen namen in mijn blogs en zal ook ruzies niet tot in detail bespreken (soms heel verleidelijk, vooral in de chagrijnige bui die ik gisterenmiddag had). En ik zal ook niet mijn gelijk proberen te halen.
Volgens haar moet je bedoeling zijn een ander iets te leren of een proces vooruit te helpen. Mijn vrijkomen-van-verslavingsproces wordt hiermee vergemakkelijkt. Je moet het doen, zegt ze, met de bedoeling anderen iets te geven en niet vanuit de verwachting iets te krijgen. Volgens mij is dat ook mijn intentie en aan jullie reacties (vooral mondeling) merk ik ook dat dat zo is. Ik heb nog nooit zoveel mensen gesproken, die hun kast aan het uitmesten zijn, haha! Dat is een mooie bonus, maar niet waarom ik dit doe.
Mijn intenties zijn om mezelf en misschien jullie ook een (lach-)spiegel voor te houden (beetje zelfspot kan geen kwaad, niet teveel, want dan ben je niet kwetsbaar/echt meer). Ik hoop daarmee dat ikzelf, maar ook anderen (jullie dus) gelukkiger worden. Daardoor krijg ik meer energie om een ander tot zegen te zijn, dan te zwelgen in: o, wat ben ik zielig. De emoties die daarbij komen kijken, probeer ik ook eerlijk onder ogen te zien en te delen. Mijn bedoelingen sluiten aan bij mijn normen en waarden: God liefhebben boven alles en mijn naaste als mijzelf.
Verder is het volgens Brené, belangrijk of ik het risico loop gekwetst te worden door het effect van mijn verhaal of het gebrek aan reacties erop. Ik krijg voldoende reacties om me verbonden met jullie te voelen, meer dan voor mijn blog. Dank jullie wel daarvoor. En mocht er een dagje bij zitten waar het wat minder in de smaak valt, dan is dat ook oké (als het maar niet te vaak gebeurt). Ben nu al een gelukkiger mens dan hiervoor. Bovendien hoop ik dat dit blog ook jullie zal helpen bepaalde zaken onder ogen te zien, die al heel lang wachten op een sprankje licht. Gewoon doen! Wees kwetsbaar, wees mens!
De laatste vraag die zij zichzelf stelt in het kader van delen is deze: vraag ik de mensen in mijn leven hiermee op een oprechte manier om datgene waar ik behoefte aan heb? Ja, eigenlijk wel!
Geef een reactie