Al zo’n tien jaar ben ik de penningmeester van Stichting De Blije Kei en hou ik de administratie bij. Ik dank God dat ik (ondanks het gat in mijn hand) daar toch heel trouw en verantwoord mijn steentje aan kan bijdragen. De administratie wordt jaarlijks door een accountant gecontroleerd. Wij ondersteunen het Happy Rock Center in Kenia financieel (www.happyrockcenter.com). Momenteel draaien we met verlies, wat absoluut niet wenselijk is. Gisteravond was er toch een lichtpuntje, wat zeg ik: lichtpunt! Onze voorzitter had de stichting voorgedragen als goed doel van de Kringloopwinkel Graafstroom. Dus het dagelijks bestuur (waaronder ik) was afgereisd naar Molenaarsgraaf om de uitreiking van de cheques bij te wonen.
Hoe ingeburgerd ik hier ook ben, als ik in de buurt kom van mijn geboorteplaats Sliedrecht, lijkt het wel of er van binnen een luikje opengaat. Het was te donker om alles goed te kunnen zien, maar het zwart bevroren water zag ik wel. Even was ik terug in de tijd van toen. Dan gingen we daar weleens schaatsen. We arriveerden vrij snel daarna op onze plaats van bestemming. Geen tijd meer om te mijmeren.
Het was nog een heel gedoe om uit te stappen. Ik reed mee met de secretaris van onze stichting, maar doordat de afstandsbediening van de centrale portier vergrendeling niet werkte, kon het zijportier niet open. Dus ik moest me via de bestuurdersstoel naar buiten wurmen. Gelukkig ben ik ondanks mijn leeftijd (ahum) nog vrij flexibel, dus dat lukte behoorlijk soepeltjes (vond ik zelf). Was blij met mijn degelijke lange broek. Je kunt je voorstellen dat dit wel met het nodige gelach, gesteun en gekreun gepaard ging. We stonden (prettig!) op enige afstand geparkeerd van het gebouw waar we moesten zijn en ik hoop dan maar dat dat onopgemerkt is gebleven.
Tot onze grote verrassing werden we verblijd met een cheque van 3.000 EUR. Ons gat is nog niet gedicht, maar het is wel iets om heel dankbaar voor te zijn. We waren niet het enige goede doel die avond. 6 Organisaties werden verblijd met een cheque. Ik had zo eens rustig om me heen gekeken of er heel misschien nog oude bekenden waren, maar nee hoor. De kust was veilig. Op de één of andere manier hou ik niet van onverwachtse herenigingen, enzo. Ik kom liever beslagen ten ijs. Bovendien voel ik me altijd een beetje gegeneerd door het trekken van mijn gezicht.
Dus net toen ik dacht dat de kust veilig was, hoor ik de man die de vergadering leidde, het woord richten tot iemand wiens naam me wel heel bekend in de oren klonk. Ik kon het niet geloven. Verrast keek ik in zijn richting. Mijn eerste werkgever! Ik was een meisje (vrouw) van net 18 toen ik bij hem ging werken met mijn HAVO-diploma op zak en nam 5 jaar later ontslag om te trouwen en te verkassen naar mijn huidige woonplaats. Wat waren dat geweldige jaren, zakelijk gezien (persoonlijk was iets anders). Ik heb het er altijd zo fijn gehad! Nu ben ik dubbel zo oud als toen. Gelukkig was hij ook wat ouder geworden. Ik weet niet of ie mij heeft herkend, maar als ik mijn mond hou, val ik minder op, dus ik denk het niet (zelfkennis hè?).
Helaas lukte het me niet om hem persoonlijk te spreken. Hij was al weg, voordat ik kon roepen: “Surprise!” Was eigenlijk toch wel leuk geweest. Dus voor degenen, die weten over wie ik het heb? Doe hem maar de groeten van mij!
Geef een reactie