Na 8 dagen was ie er weer: onze oudste. Met bergen was en vol verhalen, een spoor van chaos achterlatend in huis. Eén tas bevond zich beneden, met schoenen, papieren zakdoekjes en allerlei rest-rommel. Maar er was nog iets anders: grote kinderen, grote teenzorgen.
Boven stond zijn weekendtas met allerlei kleding, gedragen en ongedragen. Meteen maar even de vuile was eruit gehaald. Hierdoor bulkte de wasmand uit zijn voegen en moest ik er aan geloven.
Meestal draai ik mijn was ’s nachts of in het weekend (nachtstroom, zuinig hè?). Nu kon dit echt niet wachten en heb ik me neergelegd bij het onvermijdelijke. Ook wel lekker als het weer schoon is.
Een week geleden had ik hem dus naar het station gebracht. Hij zou bij een vriend overnachten en de volgende morgen vroeg ging hij met een stel studentenverenigingvrienden op reis.
Men had busjes geleend en zo ging het richting Italië. Ik moest me vooral geen zorgen maken. “Zet uw moederinstinct maar uit, mam. Over mij hoeft u zich geen zorgen te maken.” Nee, nee.
Grote kinderen, grote teenzorgen
Toen kreeg ik maandagmorgen een appje dat hij zijn grote teen gekneusd had. Tijdens een stoere actie om stenen te verplaatsen had meneer er eentje op zijn teen gekregen (au!).
De EHBO-er van de groep had ernaar gekeken en geconstateerd dat het slechts gekneusd was. Toch was ik er niet helemaal gerust op (moeders weten gewoon als er iets niet klopt).
Dus gistermorgen eerst maar een afspraak gemaakt bij de dokter (een beetje moederen moet kunnen, toch?). Via de dokter kwamen we bij de afdeling Radiologie terecht. En ja hoor, de foto’s logen niet: zijn grote teen was gebroken (wat een pech).
Gelukkig niet helemaal middendoor, maar er zaten allerlei kleine breukjes in zijn bovenste kootje en dat moet vanzelf genezen.
Het duurde bijna een uur voordat deze uitslag kwam. We hebben lekker bij gekletst en gelachen (quality time in het ziekenhuis).
Hij moet vooral lief zijn voor zijn teen (en natuurlijk zijn moeder), af en toe omhoog (de hele voet dus) en niet te veel op lopen. Autorijden mag, mits in een automaat. Dat is een hele opluchting, want binnenkort is hij chauffeur als we op vakantie gaan.
En onze oude, trouwe Zafira is een automaat, dus dat moet goed komen. Thuisgekomen heb ik een sodabadje voor zijn voet gemaakt (misschien een beetje ouderwets?!) en daarna liefdevol verbonden. Ik ben niet zo heel zorgzaam, maar dit zijn toch wel mijn topmomenten van zorgzaamheid.
Omdat hij morgen jarig is en zijn coupe echt aan een knipbeurt toe was, heb ik ’s middags nog een keer chauffeur gespeeld (lief!). Meteen mijn eigen kapsel laten bijwerken (een mooie combi van het nuttige en het aangename).
Ik wilde volgende week gaan, maar dit moment was ook oké. Na een bezoekje aan de drogist voor wat verbandmiddelen (en nee, niet die superleuke, megazachte, roze-zwart-gestreepte pyjamabroek kopen) vertrokken we weer richting huis.
De dag was omgevlogen en de ravage was weer zo’n beetje opgeruimd. Alles heeft weer een plekje gekregen, de was hangt te drogen en onze oudste heeft nog een paar dagen om lekker bij te komen. En ik?
Ik ben alleen maar blij dat ie veilig thuis is en dat ik er voor hem kon zijn gisteren. Heel prettig dat mijn moederinstinct eigenlijk altijd werkt, ook al is je kind bijna 21.
Als ik zo druk ben met mijn kind, heb ik geen tijd om te shoppen. Een beetje afleiding doet dus ook wonderen om mijn shopgedrag aan de ketting te houden.
Nu zorgen dat als de stress van me afvalt, ik niet alsnog de neiging krijg om te gaan kopen. Als beloning of zo. Geloof me, dat is echt een goede reden om iets te gaan kopen (shopaholic confessions).
Hou je haaks!
Meer blogs met shopaholic confessions vind je onderaan deze pagina.
En kun je wel wat bemoediging gebruiken? Kijk dan eens in mijn webshop. Mooie producten met een knipoogje. Voor jou.
Geef een reactie