Soms duurt een dag gewoon te lang en niet een beetje, maar veel te lang. Zo stond ik gisteren vol goede moed op om mijn badkamer weer op te poetsen tot ie glanst (valt echt niet mee met matte tegels, haha). En dan maar hopen dat die glans erop blijft zitten en er niet één of andere onverlaat de spiegel onder spettert of de tegels of de radiator… Terwijl ik daar ijverig mee bezig was, verschijnt onze tweede zoon ineens in de deuropening van zijn kamer. Normaal gesproken verschijnt hij pas na lunchtijd ten tonele, dus je begrijpt dat ik schrok en verbaasd vroeg ik hem, wat hij zo vroeg uit bed deed. Had ik dat maar nooit gedaan, want het antwoord bezorgde me enorm veel extra werk.

Zoon twee had ‘s nachts overgegeven en omdat hij ons niet wilde storen (dat was lief) had hij zijn bed afgehaald, het beddengoed in een hoek gegooid (minder lief) en was weer verder gaan slapen. Zijn maaginhoud bestond voornamelijk uit nootjes die zich nu over zijn kamer hadden verspreid, heel gezellig. Eerst heb ik het beddengoed en zijn smerige pyjama gepakt, zo goed en zo kwaad als het ging (al kokhalzend, ik kan hier echt niet tegen) de ergste rommel eraf gespoeld en daarna in de wasmachine gepropt en op 60 graden laten draaien. Ik heb nog overwogen de hele bende weg te gooien, maar dan zou ik weer iets nieuws hebben moeten kopen. Eerst wilde ik proberen de boel te cleanen. Je merkt, mijn challenge strekt zich breder uit dan alleen mijn eigen kledingvoorraad. Wie weet, komt er een dag dat je me zuinig kunt noemen!

Daarna heb ik ruimte gemaakt in de badkamer, zodat hij kon douchen en toen wachtte mij de schone taak zijn kamer te reinigen (joepie). Ik zal jullie de details besparen, maar het duurde even voordat zijn kamer weer toonbaar was. Zelfs de vloer heb ik gedweild. Na een uur hing ook de was te drogen aan de droogmolen en was het meeste leed geleden. Daarmee was deze dag nog niet ten einde, maar mijn energielevel was wel ernstig gedaald. Om weer wat terug te krijgen, heb ik een wandeling gemaakt met een dierbare vriendin. Het was echter zo warm/benauwd dat het ons de nodige moeite kostte om thuis te komen (geen goed idee dus). Kun je je een beetje voorstellen hoe ik me voelde?

De middag verliep wel soepeltjes gelukkig (toen ik weer een beetje was bijgekomen), hoewel manlief wel een uur later thuis was dan normaal (dat had ie laten weten). En dan hoop je dat alles toch nog goed komt aan het einde van deze veel te lange dag. ‘s Avonds languit op de bank en heerlijk ontspannen de tv aan. Maar jammergenoeg had men (de mannen, heb tegenwoordig niet meer de regie over de afstandsbediening) gekozen voor Police Academy en eigenlijk maak je mij daar helemaal niet blij mee, eerder het tegendeel! Ik hoop dat vandaag soepeler verloopt.