Wat kan ik opknappen van een rondje bos, zeg! Heerlijk! Ondanks de stormachtige wind en de mogelijkheid tot regen (paraplu mee), besloot ik gisteren toch mijn bijna dagelijkse rondje te maken. Ik was het zat om de hele tijd tegen mezelf aan te kletsen. Ik had even lucht nodig. Zoals gewoonlijk kwam ik verfrist terug. Gelukkig dit keer niet letterlijk. Vorige week moest ik door een flinke stortbui de wandeling onderbreken. Mijn broek was nat tot op mijn huid.
Dit keer kon mijn paraplu in mijn jaszak blijven. Het dreigde wel, maar het bleef droog. Toen ik thuis kwam, ging de zon zelfs schijnen! Beetje laat, maar ik was allang blij. Het gemaal in mijn hoofd was ook wat gekalmeerd. De herrie daar was één van de redenen dat ik op pad ging. Ik blogde onlangs over de voordelen van ADHD, maar er zijn zeker ook nadelen. Één daarvan is dat je gedachten nooit stilstaan, alleen als ik slaap.
Op de één of andere manier brengt een wandeling de boel wat tot rust. Waar ik dan ook zo van kan genieten, zijn de vogels, vooral de kleintjes. In het bos kom je heel wat kool- en pimpelmezen tegen. Ook vinkjes en roodborstjes laten zich regelmatig zien. Wat bijzonder dat God zoveel moeite heeft gedaan om zelfs die kleine birds met zoveel kleur te tooien.
Het is soms alsof je je in een sprookje waant (Assepoester bijvoorbeeld) en tegen ze kan praten (dat doen ze in de film wel). Soms zing ik weleens (nadat ik om me heen heb gekeken om er zeker van te zijn dat ik echt alleen ben). Die vrolijke noten van mij zijn niet echt bevorderlijk voor het spotten van vogels. Zelfs de boze stiefzuster van Assepoester zingt niet zo vals als ik. Echt niet. En de vogels zijn dan in geen velden of bomen meer te bekennen. Geef ze eens ongelijk!
De reden dat het dit keer zo’n kabaal/chaos was in mijn bovenkamer, kwam omdat ik een tweede sollicitatiegesprek heb gecanceld. Vond ik echt heel moeilijk, maar het was geen baan waar ik me gelukkig in zou voelen. In mijn eentje de administratie doen en het bedrijf had net een reorganisatie achter de rug, mij niet gezien. Ik heb wat bedrijvigheid om me heen nodig, wat leven in de brouwerij (of de mogelijkheid hier zelf voor te zorgen). Misschien hoort nee zeggen er ook af en toe bij. Ik doe het niet zo vaak, maar deze job paste gewoon niet bij mij.
Na de boswandeling komt de harde realiteit weer om de hoek kijken: wassen, strijken, schoonmaken (geen zin in!). Gelukkig met wat modernere hulpmiddelen als in het sprookje. En zit je nèt (yes, even mij-tijd), dan hoor je de sleutel in het slot en komt er zo’n koppie om de hoek van deur en roept: “Hoi, mam! Ik ben thuis!” Weet je, op zo’n moment is mijn leven eigenlijk heel even een fairy tale.
Geef een reactie