De eerste dag van mijn nieuwe job zit erop. Poe, dat was best spannend. Het liefst was ik niet gegaan, maar dat kun je niet maken en de eerste stap is het moeilijkst (toch?). Dus tanden op elkaar en gaan met die banaan. Ik had me netjes aangekleed (helaas niets nieuws kunnen kopen, stomme challenge). Ik koos voor een crème broek, donkerblauw shirt en mijn lievelingsjasje: donkerblauwe tricot blazer met blauw-wit gestreepte accenten (lekker veilig). Daarbij leuke blauwe laarsjes (gympen durfde ik nog niet) en daar ging ik. Omdat ik niet helemaal verwaaid aan wilde komen, koos ik ervoor om in mijn autootje te duiken (smoes, I know) en binnen 10 minuten was ik op de plaats van bestemming. Wat een luxe! Ik pakte al mijn moed en tassen (handtas en ik-ben-glutenvrij-en-heb-mijn-eigen-eten-bij-me-rode-Eastpak-rugzak) bij elkaar en quasi zelfverzekerd liep ik richting gevangenis (pardon, richting pand).
Het was oorspronkelijk de bedoeling dat ik met vier dagen per week zou starten. Dat vertelde ik al eerder. In mijn enthousiasme had ik daar vrijdag mee ingestemd, maar maandag sloeg de angst me om het hart (bijna letterlijk). Nadat ik er met een vriendin over sprak, was het me duidelijk dat ik mijn grenzen moest aangeven. Hoe lastig dit ook was, ik heb na dit gesprek meteen gebeld en aangegeven dat ik 32 (of 28) uur niet zag zitten en dat 24 uur the bloody limit is. Blijft moeilijk om te zeggen wat ik niet wil en wat wel. Gelukkig werd dit goed opgepakt (bleek bij aankomst) en daarom ben ik vandaag lekker thuis om heerlijk te relaxen, te wandelen en te genieten van mijn vrije tijd en om morgen en overmorgen weer te knallen.
Bij het pand aangekomen, moest ik op de derde verdieping zijn. Ik liftte (letterlijk) met iemand mee naar boven en arriveerde op de plaats van bestemming. Daar werd ik ontvangen door de manager en directeur en meteen ondergedompeld met een hele berg informatie over de organisatie en iedereen die er werkzaam is. Ze lieten er duidelijk geen gras over groeien. Om 9 uur ’s morgens duizelde het me al. Ik kreeg gelukkig geen overhoring of ik alles had opgeslagen. Mijn hersenen moesten meteen in actiemodus. Het komt vast goed. Helaas bleek de collega die me een beetje wegwijs zou maken ziek te zijn en de manager had geen tijd. Dus ik werd voor of achter (maar liefst) twee beeldschermen gezet en kreeg inloggegevens en na de snelste spoedcursus ooit werd er van me verwacht dat ik zelf maar moest kijken wat ik ging doen. En juist daardoor werd ik geprikkeld om er het beste van te maken.
Vastbesloten heb ik mezelf vastgebeten in de mij toegewezen klant (niet letterlijk) en langzaam kreeg ik wat inzicht in het systeem en het bedrijf. Ik heb zelfs al een klant gemaild en wat wijzigingen doorgevoerd. Nu maar hopen dat het goede aanpassingen zijn, haha! Omdat dit natuurlijk totaal niet opschoot, bedacht ik ’s middags (na gezamenlijke verzorgde lunch en wandeling) dat het handig zou zijn gewoon met een collega mee te kijken naar het hoe en wat van het boekhoudpakket, want dat kende ik nog niet. Zo gezegd, zo gedaan. Niets gevraagd, alleen voorgesteld (eigen initiatief) en men vond het prima. Top! De collega’s zijn heel aardig en bereid om me een handje te helpen waar nodig. Als die zelfstandigheid en bereidwilligheid blijft, ben ik meer dan tevreden. De dag duurde best lang en ik zie een beetje scheel van het beeldschermstaren (morgen bril maar op doen), maar ik kijk er heel tevreden op terug. Thuisgekomen viel ik meteen weer in de activiteiten van alle dag. Dat is even schakelen. Dag schat, hoe was je dag? Mam, heb je dit gezien? Mam, weet je dat? Vrouw en mam is thuis en daar is ze eigenlijk (toch wel) het allerliefst.
Geef een reactie