“Mam, wakker worden, mijn vriend is er”. Mam hoorde niets. Die was helemaal van de wereld. Ik lag lekker een film te kijken, maar halverwege (of eerder) was ik elk gevoel voor realiteit kwijtgeraakt en heerlijk in slaap gesukkeld. Nu moest ik noodgedwongen wakker worden. Ik hoop dat ik niet heb liggen kwijlen waar onze gast bij was (hihi!). Gelukkig was de gast niet veeleisend. Een glas cola was ie tevreden mee. Hij kon het huis niet in en het wachten was op zijn ouders.
Inmiddels was ik klaarwakker en probeerde de ravage (haakwerk, cashewnoten, uitgeschopte schoenen), die ik altijd om me heen vergader wat te herschikken, zodat het er toonbaar uit zag. Ik was gedoucht en had mijn korte benen pyjama aan. Voorzichtig tastte ik richting mijn benen of het broekje nog enigszins op zijn plek zat. Tot mijn grote opluchting was dat zo. Meteen maar even de gelegenheid genomen om mijn benen in te smeren met bodylotion. Dat had ik verzuimd toen ik de douche uitstapte. Ondertussen kon ik de film ook weer een beetje volgen.
De film heet Gone in 60 seconds. Het is al een oudje, maar Nicolas Cage blijft leuk. In deze film moet hij 50 auto’s stelen om zijn broer te redden. De titel verwijst vermoedelijk naar de snelheid waarmee een auto succesvol gestolen kan worden. Ik had nog geen 60 seconden nodig om erbij in slaap te vallen. Sorry, Nicolas. Het grote voordeel van een film meerdere keren zien, is dat je gerust tussendoor een dutje kunt doenx, zonder dat je de draad kwijt bent. Ideaal voor bankslapers, haha.
Uiteindelijk kwam alles goed, voor onze gast en in de film. De gast kon zijn huis weer in, want zijn vader was gearriveerd en Nicolas was de held van het witte doek, zoals het hoort. Hij sloot zelfs vrede met de politieagent die de hele tijd in zijn nek ademde en hem bijna te pakken kreeg. Wel fijn, zo’n feelgood-actiefilm, hoewel al dat geweld en gevloek eigenlijk nergens voor nodig was.
Geef een reactie